BUZ (Tamamlandı)

Bu Garip Bir Veda

Merhabalar.

Size bu veda notunu, finalin ilk bölümü yazdıktan hemen sonra, ikinci kısma başlamadan hemen önce yazıyorum. İkinci kısım, okuduysanız eğer biraz daha sancılıydı çünkü.

Her şeyden önce burada teşekkür etmem gereken insanlar var, biliyorum. Mesela Ayşe. Bana mesaj atan ilk okuyucum. Bana hikayeyle ilgili bir şeyler soran ilk yabancı.

Sonra Çikiletam. Kim olduğumu, nerede yaşadığımı, neler yaptığımı öğrenebilen ilk okuyucum. Hayatıma öyle bir girdi ki, en son bir ara, kamptayken ona yurt tabelasının fotoğrafını çekip attığımı hatırlıyorum.

Mesajda adımı sorduğunda söylemeyince büyük vicdan azabı çektiğim adaşım Sena var.

Ya tam şurada bir yerde yazmam gerek ki, benden bölüm ithafı isteyen biri vardı. Ben o ithaf şeysini bir iki kere hatırladım ama teknik kısmı halledemedim. O yüzden olmadı. Senden özür dilerim.

Bölüm şarkılarında sıkıştığımda, gezi otobüsünde bana öneriler sıralayan Nazlı var mesela.

Yurtta, kara kara ben bu hafta ne yazsam diye düşünürken benimle oturup bölüm kurgusu yapan Zeynep, Sezen ve Kevser var mesela. Her bölüm üzerine oturup konuştuğumuz okul, yurt ve oda arkadaşlarım. Vural'ı ve Mısra'yı günlük hayatımın da bir parçası yapan insanlar.

Okuldaki daimi buluşma yerimizde, 'kız senaaa, bu vural bence böyle yapacak ama o hikayeye benim adımda biri girmezse seni yolarım.' diyen ve mısranın modacısı olan Aybişim var.

Doğum günümde hediye diye kitabı bastırmak isteyen ama kitap bitmedi diye çareyi selfie çubuğunda arayan Tuğba var.

Bir de Beste'm var. "Kaç bölüm oldu, o bölüm başlarında bir bana teşekkür edemedin." diye isyan eden kara kızım. Bölümleri biriktirip biriktirip toplu okuyan, sonra bana on bölüm öncesinin şokuyla gelen canım arkadaşım.

Her şeyden önemlisi Yol Arkadaşım var.

Daha hikayenin tanıtımını bile yazmamışken tüm karakterlerini tanıyan, her bölümün her adımında bana destek olan, Vural'ı gözümde aşık olunacak bir karaktere dönüştüren, Mısra'nın güçlü tavrının asıl sahibi, tüm bölümleri daha yayımlanmadan okuma şansına erişebilen ve bölümü sizlere vermeden önce 'Aman Sena şurayı düzelt, burası olmamış.' diye beni uyaran güzel insan. (Gülme. Sana güzel insan dedim diye bana gülme. GÜLME!)

Ve sizler.

Yeri geldi, yetiştiremiyorum diye bölümleri haftada bire düşürdüm.

Yeri geldi felsefe sınavım var beni salın dedim.

Yeri geldi gezmeye gidiyom, yazamam dedim.

Yeri geldi kamp var, üniversiteye hazırlanacağım, az bi durun da dedim.

Gitmediniz.

Tüm kaprislerime, eksikliklerime göz yumdunuz.

Hep buralardaydınız.

İyi  ki de buralardaydınız çünkü kendimi billiyorum ben. 65 bölüm yazdıysam bu hikayeyi, 11 aydır her hafta sonumu bu işe ayırdıysam, ki bilen bilir hafta içi yurtta hafta sonu evimde kalıyorum, yani evimde kaldığım zamandan yedim ben bu süreyi, inat ve ısrarla bırakmadıysam önce Yol Arkadaşım, sonra da sizin için yaptım.

Çok iyi hatırlıyorum. 3 bölümün toplam okuması 6 oldu diye sevinçten çığlık atmıştım.

Başladıktan sonra her hafta pazartesi günü, dolmuşta okula giderken arkadaşlarımla bu sayıyı tartıştık hep.

1k olduğunda, 10k olduğunda sezenle sarılıp çığlık çığlığa kutlama yaptık.

Az önce bir baktım da, 68.000 okumaya ulaşmışım. :)

Belki, aklımdaki, yüreğimde yazdıklarımın hak ettiği rakam değil bu ama o bana çığlık attıran 6 baz alındığında 68K, cennetten ellerime düşen bir elma kadar lezzetliydi.

Ve artık, bizler için veda zamanı.

Buz, Vural ve Mısra, Kaptan ve diğerleri. Gidiyorlar.

Ben de gidiyorum.

Gitmeden önce de sizlerden bir ricada bulunuyorum.

#BeniUnutmaBuz tagini bırakıyorum size. Twitter'da bakacağım bunlara. Kimlere ulaşmışım, kimlere dokunmuş yazdıklarım, görmek istiyorum. Hem kim bilir, belki garip bir kullanıcı adıyla birileri tweetlerinizin küçük yıldızlarına dokunur?

Bu biraz garip bir veda çünkü aslında hala Wattpad'deyim. Okumaya, salak saçma şeyleri kendimce eleştirmeye devam edeceğim. Yalnızca yazmayacağım.

Haziranda, tüm sınav dertlerim son bulduğundaysa yeni kızımla, Işık'la geleceğim size. O zamana kadar kendinize çok çok iyi bakın. Çünkü ben her bölümden sonra acaba Zeynep Naz okumuş mudur, ne diyecek diye beklemeyi çok özleyeceğim. (Zeynep'i unutsaydım üzülürdüm ha. Son anda kurtardım.)

Biz gidiyoruz.

Buzdan şatomuzun kapısını son kez kapatıyorum.

Görüşmek üzere.