PSYCHOPATH #6: Lazarus Fournier | Sinful Ephemeral

WAKAS

WAKAS

YEARS had gone by, everyday, I am always reminded that I am not alone.

That this time, it's not just my fight anymore. Because this time, he's with me. Every fights and every arguments that we shared, every sweet moments that I cherished.

Every memories, we made it together.

"Honey, relax... Our son is brave, he can face it alone." Wika ni Lazarus, tumabi siya sa akin at naramdaman ko ang kanyang mainit na palad na humaplos sa balikat ko.

"I can't, kinakabahan ako. Baka mamaya ay may mangyaring masama sa loob. Paano kung umiya--" agad niyang pinutol ang sasabihin ko.

"He doesn't want us to be with him during the operation, you know how hard-headed he is just like you so relax, he can do it. Trust him." Pagpapakalma ni Lazarus sa akin.

Hinawakan ko ang kanyang kamay, maya-maya ay lumabas na ang doktor na nag-opera sa aming anak. May kasama siyang isa pang nurse at agad itong lumapit sa amin pagkatapos.

"Your son is pretty tough. Of all the kids that went under operation this month, he's the only one who doesn't want to be with his father." Papuri ng doktor.

"Kumusta ang anak ko, doc?" Tanong ko.

"He's still inside the OR, nililinis na lang ang sugat at pagkatapos ay pwede niyo na siyang iuwi. I already told him what he needs to do while cleaning the wounds but I'll still give you prescribed medicines incase the pain is unbearable when the effect of anesthesia fades out." Paliwanag nito sa amin.

Nagpasalamat kami sa doktor pagkatapos ay hinintay na malakas ang aming anak mula sa operating room.

Wala pang ilang minuto ay bumukas muli ang pintuan ng OR at iniluwa ang aming anak na nakaupo sa wheelchair habang tulak-tulak ng isang nurse na lalaki.

Agad akong lumapit at sumunod sa akin si Lazarus.

"Thank, God. Kumusta? Masakit ba? Anong nararamdaman mo?" Sunod-sunod na tanong ko.

"Mom, I'm fine. It doesn't hurt that much." Tugon niya.

"That's my boy." Nakangiting wika ni Lazarus pagkatapos ay nakipag-fist bump pa sa kanyang anak na ngayon ay nakangisi.

"Basic." Wika nito na tila hindi galing sa operation.

"Umuwi na tayo, ipagluluto kit--" Agad na nagsalita si Arcelius nang marinig ang sinabi ko.

"Mom, stop. You'll burn down the kitchen again." Wika nito.

Agad na nagpintig ang tenga ko lalo na nang marinig na tumawa si Lazarus pagkatapos tumayo sa likod ni Arc para siya ang magtulak.

"Nag-aaral pa ako kung paano magluto." Pagtatanggol ko sa sarili ko.

"You started learning since I was two, I'm already eight and you still can't cook sinigang." Aniya.

"Sige tumawa ka para wala kang uwian mamaya." Banta ko kay Lazarus nang makita siyang akmang tatawa, agad niyang tinikom ang kanyang bibig at umakto na tila sinipper ito.

Naglakad na kami palabas ng hospital, nang makasakay sa sasakyan ay dahan-dahan ang pagmamaneho ni Lazarus upang hindi masaktan si Arc.