PSYCHOPATH #6: Lazarus Fournier | Sinful Ephemeral

SIMULA

SIMULA

"ITO, naalala niyo ba nung pinunit ni Sir Greg yung card ng buong section natin nung Fourth Year tayo?" Tanong ni Ejay.

Nanatili akong tahimik habang sila Joanna ay nagsitawanan nang maalala kung paano pinunit ng adviser namin noon ang card namin dahil sa ginawa ng buong section namin na kagaguhan.

"Oo naalala ko 'yon, late pa ngang pumasok si Andrea no'n tapos hinanap muna yung punit niyang card bago umiyak." Pang-aasar ni Nads kay Yang. Nagtawanan muli sila habang inaalala ang kagaguhan nila.

"Gago, late rin si Joanna no'n. Basa pa nga buhok tas tamang suklay lang ang gago. Nakuha pang tumawa, kala mo 'di napunitan ng card." Segunda ni Yang, ilang sandali lang ay napunta kay Joanna ang atensyon namin.

"Gago, akala niyo nakalimutan ko na yung gagong katabi ko na kung makaiyak kala mo tunog kabayo?" Sumunod na napunta kay Ejay ang paningin ng lahat, sinamaan niya ng tingin si Joanna at pagkatapos ay dinepensahan ang sarili.

"Gago, hindi nga ako 'yon." Aniya.

"Gago ikaw lang katabi ko no'n," tugon ni Joanna.

Nagbaba ako ng tingin, kahit anong pilit ko na magsaya ay hindi ko magawa.

Ayokong sirain ang oras na 'to dahil ngayon na lang rin kami nabuo ulit nang dahil sa kasal.

"Ayos ka lang?" Naangat ako nang tingin nang marinig ang boses ni Drishti.

Ngumiti ako at tumango bago tunggain ang natitirang shot na nasa lamesa.

Sa tuwing naalala ko ang nangyari kanina ay tila pinipiga ang puso ko sa sakit.

"GRACE, sigurado ka bang kaya mo?" Pangungulit ni Andrea sa akin habang papasok kami ng simbahan.

"Yang, kaya ko." Tugon ko.

Bumuntong hininga siya bago iginaya ako papuntang hilera ng upuan kung nasaan sila Nads na nakaupo rin.

Tumingin sila sa sakin na tila binabasa ang isip ko ngunit ngumiti na lang ako upang sabihing kaya ko.

Kakayanin ko.

Nagsimula ang seremonya at isa-isang nagsipasok ang maglalakad sa gitna.

He walked in front of me and suddenly smiled at me.

The smile that I always cherish. 

"Thank you," he mouthed as if I'm the one who made his dream come true. I am.

"No worries," I replied.

That's all I can do now, be happy for him. Even if I'm not the one that makes him happy. At least I'm happy for him.

He's standing at the aisle with his white suit neat and clean.

Para siyang prinsipe na matagal kong hinintay pero sa huli, hindi ako yung prinsesa na papakasalan niya. Hindi ako yung prinsesa na pinangarap niyang maging pamilya.

The huge doors of the Church is wide open, the woman he cherish now is standing there in her white and long gown.

The flowers that she holds are the one that I want to hold in our wedding day but sadly, I'm not the one that he's waiting at the aisle.