BLUE AND GREY | VKOOK

Chapter Twenty-Seven

- تهیونگ؟

با خطاب قرار گرفتن توسط مرد مقابلش، بالاخره وارد فضای اطرافش شد و نگاه خیره‌اش رو از روی چهره‌ی اون که حالا کمی گیج شده به‌نظر میرسید، گرفت.

سرش رو به طرفین تکون داد و با بالا انداختن ابروهاش، گلوی خشک شده‌اش رو تر کرد و جواب داد:

- چیزی گفتی؟ متوجه نشدم...

- ببین عمو، من که بهت گفتم ته ته هم با این لباس ببینتت ازت خوشش میاد.

آیلی که همچنان کنار جونگکوک ایستاده بود و لبخند شیطنت‌آمیزی روی لب‌هاش داشت، مرد کناریش رو-

خطاب گرفت و نگاهش رو به چشم‌های تهیونگ که همچنان در همون نقطه‌ ایستاده بود، داد.

مومشکی که کمی معذب به‌نظر میرسید، نگاهی به آیلی انداخت و آب دهانش رو فرو برد، دوباره چشم‌هاش رو به قامت تهیونگ که به معنای واقعی کلمه محوش شده بود بخشید و با تر کردن لب‌هاش، رو به اون گفت:

- یک دفعه سکوت کردی و بهم زل زدی، فکر کردم شاید چیزی شده.

تهیونگ برای آخرین بار، قامت اون رو از نظر گذروند و با رسیدن دنباله‌ی نگاهش به چهره‌ی اون، نگاهش رو روی چشم‌های درشتش که براق‌تر از همیشه جلوه میکرد داد.

لبخند محوی زد و با قدمی که به سمت اون برداشت، مقابلش ایستاد و بدون اینکه تماس چشمیشون رو قطع کنه، با لحن آرامی گفت:

- توی اتاقمم، صحبتت که با یونگی و سویون تموم شد بیا اونجا.

مردجوان‌تر که چیزی از صحبت‌های مرد کناریش متوجه نمیشد، تنها اخمی کرد و با تکون دادن سرش به اون اجازه‌ی رفتن داد.

درست با دور شدن اون بود که تونست نفس حبس شده‌ی درون سینه‌اش رو رها کنه.

آهی کشید و بالاخره با تکون دادن سرش به طرفین-

نگاهش رو از سرامیک‌های مرمرین کف گرفت و به دختر بچه که همچنان کنارش ایستاده بود داد،

- این عموی تو چشه؟

آیلی شانه‌ای بالا انداخت و صادقانه جواب داد:

- پاپا میگه آدم‌ها فقط به دو دلیل عجیب رفتار میکنن؛ اولیش زمانیه که یک چیزی رو به دست میارن و دومیش هم زمانیه که چیزی رو از دست میدن... ته ته قبلا اینطوری نبود، نمیدونم‌ چش شده؛ شاید یه چیزی رو از دست داده و شاید هم به دست آورده.

- شاید هم میخواد به دست بیاره و نمیتونه!

هر دوی اونها با شنیدن صدای مرد ناشر، سرشون رو بالا-

آوردن و نگاهشون رو به اون دادن.

جونگکوک که تازه متوجه حضور اونها شده بود، با دستپاچگی دستش رو به سمت مرد مقابلش دراز کرد و گفت: