BLUE AND GREY | VKOOK

Chapter Thirty-Eight

در تمام مدتی که درون ماشین کنار یک‌دیگه نشسته بودن، تا زمانی که به اون کافه‌ی خیابانی که نزدیک به خیابان آکسفورد بود برسن، هیچ حرفی میانشون رد و بدل نشده بود.

نه مومشکی دهانی برای گفتن کلمه‌ای باز کرده بود و نه مرد بزرگ‌تر اجازه‌ی بیان افکارش رو به زبانش داده بود.

- جونگکوک؟

یونگی بعد از دادن سفارششون به گارسون، رو به مردجوان که نگاه مغمومش رو به فضای خلوت و نسبتا قدیمی کافه بخشیده بود گفت و با تر کردن لب‌هاش، ادامه داد:

- سرتو بیار بالا ببینم.

جونگکوک با فرو بردن آب دهانش، لب زیرینش رو گزید و نگاه دل مردش رو به چشم‌های مرد مقابلش داد.

درحالی که پوسته‌های کنار ناخن‌هاش رو جدا میکرد و باعث سوزش اون ناحیه میشد، با صدایی که به زحمت به گوش‌ میرسید جواب داد:

- بله؟

مرد بزرگ‌تر با دیدن نگاه بی‌روح جونگکوک آهی با کلافگی کشید و سعی کرد خونسردیش رو حفظ بکنه،

- هیچ میدونی چیکار کردی؟

مردجوان با شنیدن اون جمله، تنها پلکی زد و بدون اینکه جمله‌ای بگه، سرش رو به طرفین تکون داد تا بتونه به چیزی که یونگی برای گفتن داشت گوش بده.

- میدونی کیو به حریم شخصی خودتون راه دادی؟

لب گزید و این بار کمی به سمت مومشکی خم شد، دست‌هاش-

رو روی میز درون هم قفل کرد و با لحن آرام‌تری ادامه داد:

- ایان رو وارد حریم شخصی خودت و تهیونگ کردی.

- میشه واضح‌تر صحبت کنید؟ واقعا خسته‌تر و درمونده‌تر از چیزیم که خودم بخوام حدس بزنم.

جونگکوک با صدای ضعیفی زمزمه کرد و پلک‌های خسته‌اش رو لحظه‌ای روی هم بست.

مرد بزرگ‌تر بازدمش رو به آرامی آزاد کرد و با دادن نگاهش به خیایان و ماشین و رهگذرانی که زیر چتر‌های رنگا رنگشون مسیر مقابلشون رو میگذروندن، به صدای باران اجازه داد میان جملاتی که به زبان میاره درون گوش‌هاش بپیچه.

- به الان نگاه نکن که تهیونگ اطرافش آدما و دوستای زیادی-

داره... یه زمانی بود که جز من هیچکسی رو نداشت بخاطر یه سری حرف‌های چرت و پرت و مزخرف اون حرومزاده.

با رسیدن سفارشاتشون وقفه‌ای بین توضیحاتش ایجاد شد.

فنجون قهوه‌ی تلخ و ساده‌ی جونگکوک رو مقابلش قرار داد و به اون که حالا اخم‌های عمیقی روی پیشانیش به چشم میخورد نگاه کرد.

جرعه‌ای از شیرقهوه‌ی خودش رو نوشید و زمانی که سنگینی نگاه مومشکی رو روی خودش احساس کرد، محتویات درون دهانش رو فرو برد.