Chapter One-Hundred Six: Horrors of the Past

1.8K 199 143
                                    

-chapter one-hundred-six-

FINN

Nang buksan ko ang mga mata ay nakasakay na ako sa isang kotse. Maliwanag ang araw sa labas at matunog ang pamilyar na kanta sa loob ng sasakyan. I found myself smiling and humming, glancing at the sea that stretched beyond from outside.

"Gising ka na, Finn. Mabuti naman. Malapit na tayo sa bahay nina Geneva."

Ngumiti ako at tumango kay Mama. Hindi ko mapigilang titigan ng mabuti ang mukha niya at ni Papa. Parang ang tagal ko nang makita sa personal ang mukha nila. And I can't help but miss them so much.

Which is very strange since I've been here all this time. Mahina akong napatawa sa sarili at muling pinanood ang mga alon na nag-uunahan sa labas.

Suddenly, there was a bright light in the front of our car and I found myself being thrown back.

Napadaing ako sa sakit ng katawan. Slowly, I opened my eyes to see what happened. Parang sinaksak ang puso ko nang makita na upside-down na ang kotseng sinasakyan namin. Mama's head hang low from her seat and blood trickled from her head. Si Papa naman ay nakasubsob sa manibela at marami ring dugo.

I reached out to them and flinched when I saw small hands. Then I realized I was in my body as a child.

"W-What..."

Hindi ko tinapos ang sasabihin at lumabas. I found myself in the middle of a street with no one else around. My parent's car were nowhere to be seen. I felt numb but heartbroken in the same time. Gusto kong kumawala at umiyak ng todo pero may kung ano ang pumipigil sa'kin na gumalaw.

Narinig ko ang maingay na preno. Hindi man lang nagreact ang katawan ko. Kung kailan malapit na ang sasakyan, doon ko nagawang tumingin sa gilid para makita kung bakit ang liwanag.

My heart dropped when I saw a truck driving really fast towards me. Panay ang kaway ng driver na tumabi ako pero hindi ko magawa.

Then, I was pushed aside.

I snapped my head to the place where I was standing a while ago and found Kuya Gabriel in there. Nanlaki ang mata ko nang tumilapon siya gawa ng rumaragasang truck. I saw another version of myself walking towards his injured body, face ashen and ghastly. Ngunit ang kasalukuyang ako ay nakayuko at muli sinasabunot ang buhok.

What? What's happening? What just happened? Bakit lumalabas ulit ang mga masasamang panaginip ko?

Why are they back and haunting me again?

Isang nakakabinging sigaw ang pinakawalan ko. It was a cry of help and anguish and grief. It was so broken that a succession of sobs quickly followed and it was so hard trying to catch my breath. It was so hard trying to act like these nightmares wouldn't haunt me again.

The world around me cracked, like crystals slowly slicing to different, smaller pieces. At sa isang iglap ay napalitan ito ng syudad kung saan ako naglalaro. Kung saan ipinakita rin sa'kin ang iba't ibang pagkamatay na pwede kong pigilan o mapipigilan.

Nanatili akong nakaupo kahit nagkasira-sira ulit ang mga gusali at muling magbabagong anyo ang syudad. I was at my weakest. I was at my most exhaustive point. The tears wouldn't stop falling and there's still that numbing feeling in my heart.

Rogue Wars OnlineTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon