ပျော်ရွှင်မှု/ေပ်ာ္ရႊင္မႈ [Myanmar translation]

Chapter (70-1) Z+U ထင္းထင္းလား / ထင်းထင်းလား

Zawgyi

ထင္းထင္းလား

က်ဴးရွႏွင့္က်ိဳးမင္ နားေနခန္းထဲသို႔ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္၌ လီေက်ာင္းသည္ ရန္ထင္းေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနျပီျဖစ္သည္။ က်ိဳးမင္သည္ ၾကားေလမေသြးေအာင္ အခ်င္းခ်င္းတိုးေဝွ႕ပူးကပ္ေနသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ရွက္႐ြံ႕သြား၏။ သူသည္ ေထာင့္တြင္ထိုင္ကာ သူ႔ဖုန္းႏွင့္ေဆာ့ေနသေယာင္ ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။

က်ဴးရွက စကားေျပာမည္ျပဳေသာအခါ ရန္ထင္းက သူ႕ပါးစပ္ကို လက္ညိုးႏွင့္ပိတ္သည့္ပံု လုပ္ျပလိုက္သည္။ “ရွဴး…၊ တိုးတိုးေလးေျပာၾကပါ။”

တစ္ညလုံးမအိပ္ရေသးသည့္ က်ဴးရွႏွင့္က်ိဳးမင္   “…”

က်ဴးရွသည္ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ တိတ္တဆိတ္ထိုင္ကာ ကိုယ္ေပ်ာက္လူသားက့ဲသို႔ ေနလိုက္၏။ စားပြဲေပၚတြင္ ထူးျခားေကာင္းမြန္သည့္ဟင္းပြဲမ်ား ရွိေသာ္လည္း မည္သူမွ် မထိၾကေပ။

"မင္းတို႔အရင္စားၾကပါ။" ရန္ထင္းက တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။ " ေက်ာင္းေက်ာင္း ကို ေစာင့္စရာမလိုပါဘူး။"

က်ဴးရွႏွင့္က်ိဳးမင္တို႔သည္ အမွန္တကယ္ ဗိုက္ဆာေနေသာေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမေနေတာ့ေခ်။ သူတို႔က တူမ်ားကို ေကာက္ကိုင္ျပီး ဟင္းပြဲမ်ားကို ဆြဲယူလိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးသည္ လက္ေတြ႕က်သူမ်ားသျဖင့္ ျမန္ျမန္စားျခင္းက ၾကည့္ရဆိုးလွသည္ဟု သူတို႔ မခံစားရေပ။ 

၎က လူမႈဖူလုံေရးအိမ္တြင္ ေနစဥ္က သင္ၾကားခ့ဲရသည့္ ပညာေရးမွ ေပါက္ဖြားလာျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ဆရာမမ်ားက ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕သည့္စားေသာက္မႈပံုစံမ်ားကို သင္ၾကားေပးျပီး လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ဝင္ဆ့ံသူမ်ားျဖစ္လာေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးခ့ဲၾက၏။ ကေလးအမ်ားစုမွာ ေမြးစားခံလိုက္ရသည့္အတြက္ သူတို႔က့ဲသို႔ က်န္းမာေသာကေလးအမ်ားအျပား မရွိပါ။ သူတို႔ထဲကအမ်ားစုသည္ လူမႈဖူလံုေရးေဂဟာကို ေရာက္ျပီးေနာက္ ထူးဆန္းသည့္မိသားစုမ်ားထံ မသြားလိုၾကသူမ်ား ျဖစိသည္။ 

က်ိဳးမင္ႏွင့္ က်ဴးရွတို႔ မတို႔ထိခ့ဲေသာဟင္းမ်ားစြာ ရွိ၏။ သူတို႔ဘာတစ္ခုမွ မေျပာေသာ္လည္း လီေက်ာင္းအတြက္ ခ်န္ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရန္ထင္းသေဘာေပါက္ေပသည္။