Fallen Too Far (Untold Stories of Marriage #2)

CHAPTER 3

CHAPTER 3

It's my business

Lahat sila napatingin sa akin nang may gulat na gulat na ekspresyon. May narinig din akong paglabasag ng kung ano. Nakita ko na lang na merong basag na baso sa tapat mismo ni Pat.

"Y-yvonne?"

Marami ang napasinghap at madami din ang mga napayuko. May mga nag-iwas ng tingin at hindi kayang tapatan ang mga paninitig ko sa kanila.

Bumalik ang tingin ko kay Pat na nakayuko ngayon pero ramdam ko ang kaba niya. Sobrang higpit ng hawak niya kay Aaron at sa kanyang dress na suot ngayon.

"W-wrong timing b-ba ako?" Tanong ko sa kanilang lahat. Nilabanan ko talaga ang sakit. I still use to smile and i don't know why?! And why the fuck I'm still being nice in front of them kahit ni isa man lang sa kanila, walang nagi-inform sa akin tungkol sa bagay na ito.

Tumingin ako kay Aaron. Nakita ko ang confusion, kaba at pag-aalinlangan sa mga mata niya. That's it? Dahil ba hindi ako pumayag sa alok niyang kasal, iba na ang yayayain niya ngayon?

I need a reason. I need a valid explanation. Why? I want to know why?

It's been 3 months since we broke up pero hindi ko naisip na magkakaroon siya ng iba. And worst, they're engaged. At ang mas malala, with my friend.

I chuckled and hide my pain. "Ako yung nasurprise." Mahinang wika ko.

Kinuha ko ang isa kong maleta na dala-dala ko parin dahil nandito ang mga importanteng gamit ko. Tinaas ko ang hawakan nang hindi iyon tinitingnan.

A single tear just escape from my eyes na agad kong pinunasan dahil alam kong madaming mga mata ang nakatingin sa akin. "S-sorry." Natatawang wika ko at hinila na ang maleta ko palabas.

Sobrang tahimik ngayon ng buong hotel. Hindi katulad kanina na tuwang-tuwa sila para sa dalawa. Wala na din ang mga ngiti nila. Am i really a mood changer?

"Yvonne."

"Eve!"

Rinig ko ang pagtawag nila sa'kin pero hindi ako lumingon. I trust all of them. Sobra. Kahit minsan, hindi ako nagduda sa loyalty nila sa'kin.

After two years in LA, this is the welcome party for me. It's great. Planned so well. I cried. Not in happiness but in pain.

Pagkalabas ko sa hotel, agad akong sumandal sa pader at doon na lang napaiyak sa sobrang bigat sa pakiramdam. Napaupo ako sa gilid sa sobrang panghihina. Mabuti na lang walang tao kaya walang nakakakita sa'kin.

This is the most painful scene I'd ever encountered. The most betrayal. The most unexpected.

"I thought this vacation is going to be fun." Umiiyak na bulong ko sa sarili ko. Kinuha ko ang aking cellphone para tawagan si Daddy pero hindi niya ito sinasagot.

I need to talk right now. I badly want to talk. Gusto kong may matakbuhan ako sa ngayon at wala namang ibang gagawa non dahil lahat sila nasa loob at piniling saktan ako.

Ito ba ang dahilan ng inuwian ko?

It's worthless now.

"Yvonne..."

Agad kong tinuyo ang luha ko ng marinig ang isang pamilyar na boses mula sa aking likuran. Dahan-dahan akong tumayo kahit na parang nanginginig ang aking mga tuhod.

"B-bakit?" Tanong ko. Nanatiling nakatalikod sa kanya.

"I'm sorry, Yvonne." Nanginginig na wika nito.

Ilang segundo akong natulala bago siya nilingon. I smiled at her. "I need answer, Ally. Mababaliw na ako. Tell me it's a joked. Tell me it's a joke. It's only a joke, right?" Nagmamakaawang wika ko sa kanya.