နှောင်တွယ်ရစ်ငင်

အပိုင်း ၁၇

"မင်းလေး..ခြေထောက်နာသွားတာလား...”

"အာ...ဟုတ်..ပြုတ်ကျတုန်းက ခေါက်သွားတာ ထင်တယ်..…”

ကံဆိုးမသွားရာ မိုးလိုက်လို့ ရွာဆိုသလို..ခုနကထိ မိုးရိပ်မမြင်တဲ့ကောင်းကင်က မပြောမဆိုနဲ့ သည်းကြီးမဲ ကြီးရွာချတော့သည်...။

ဝေါ........ဖြောက်..ဖြောက်...။

"ကျွတ်...မိုးကလဲ တမှောက်ကွာ..
ဒါနဲ့..ဒီကျွင်းကြီးက ဘယ်သူ လာတူးသွားတာလဲ မသိဘူး..ကြည့်ရတာ..တိလေးတွေ ဖမ်းဖို့ထင်တယ်...ဟူး..ဒီတောထဲ တိရစ္ဆာန်အငယ်လေးတွေပဲ ရှိတာကို..ဒီလောက်နက်အောင်တူးဖို့ လိုလိုလား...အပေါ်ဘယ်လို ပြန်တတ်ကျမလဲဟင်...”

ကျွင်းက  ပေ၂၀ လောက် နက်ပြီး လူ​ငါးယောက်စာ မက်တပ်ရပ်ပြီး ကျောချင်းကပ်ထားနိုင်သလောက်သာ ကျယ်တာမို့ ...သူတို့ ၂ယောက်အတွက် ကျဥ်းလဲ မကျဥ်းသလို ကျယ်လှသည်လဲ မဟုတ်။မနီးမဝေးသာ နေလို့ ရတဲ့ အနေအထားကြောင့် တယောက် ကိုယ်သင်းနံ့တောင်တယောက်ရနေသယောင်ယောင်။ဒီကြားထဲ ၂ယောက်ထဲ ရှိနေတယ် ဆိုသည့်အသိကြောင့် မြတ်သော စိတ်ကမလုံမလဲ...။မလုံဆို ဝဲ ဘက်ရင်အုံက တဒုန်းဒုန်း အသံကြီးကို တဖက်လူကြီး မသိစေချင်ဘူးလေ။တော်သေးတာပေါ့...မိုးသံတွေနဲ့ဆိုတော့..သူကြားတော့မကြား ရလောက်ပါဘူးလေ..။

"အင်း..မင်းလေး ​ခြေထောက်ကောင်းရင် ကိုယ်ပင့်တင်ပေးလို့ရပေမဲ့ မင်းက ခြေထောက်နာနေတော့....”

"ရတယ်.. ကျွန်တော် လုပ်နိုင်ပါတယ်...ကျွန်တော့်ကို ပင့်သာ ပင့်ပေးပါ...”

"မဖြစ်ဖူး အပေါ်ရောက်ရင်လဲ နည်းနည်း ကုတ်တတ်မှ ဖြစ်မှာလေ...မင်းလေးခြေထောက်က ဒဏ်ရာကြီးနဲ့ ”

"ကဲပါလူကြီးရာ..ဒီတိုင်းနေလို့ ပြီးတာမှ မဟုတ်တာ..ကျွန်တော် ယောကျာ်းပါဗျ..တွန်းသာ တင်ပေး နော်..နော်”

ဒိုက်...သူ့ရှေ့က ယောကျာ်းဆိုသူ လေးကို ကြည့်ပြီး မျက်ခုံးသာ ပင့်မိတော့သည်။ဒါပေမဲ့
မြတ်သော ပြောတာ လဲ မ မှားတာမို့ နောက်ဆုံး သူ့ပခုံးပေါ် တတ် စေကာ တွန်း တင်ပေးရတော့သည်...။

မတင်ပေးလို့လဲမဖြစ်..မိုးကြောင့်ချမ်းနေတာလား ဒဏ်ရာ နာနေ၍လားမသိ မသိမသာ တုန်ယင်နေသည်ကို အတင်းဖုံးဖိနေတဲ့ယောကျာ်းပါ ဆိုသူလေးကြောင့် သူ လဲ တွင်းထဲက ထွက်ချင်လှပြီလေ။