In Love With Your Pain...

1 ▪︎Het Bos▪︎

Buiten adem stop ik met rennen.

Ik hijg abnormaal luid terwijl ik mijn handen op mijn bovenbenen plaats.

Damn, mijn conditie is echt verwaarloosd sinds ik vorig jaar gestopt ben met hardlopen.

Wanneer ik langzaam weer op adem kom, zie ik dat de voorbijkomende mensen mij vreemd aankijken. Ik kijk ze niet lang aan en ren verder nadat ik mijn oortjes weer heb ingedaan.

Met muziek in gaat het veel makkelijker, valt me op.

Ik wil net weer beginnen met hardlopen, maar ik zie de rand van de stoep niet waardoor ik hard op de grond val.

Shit.

Ik kreun van de pijn. Wanneer ik probeer op te staan zie ik dat mijn knie openligt. Ook mijn handen hebben schaafwonden.

"Gaat alles wel goed mevrouw?" Ik kijk omhoog en zie een jongen mij bezorgd aankijken.

"Ja, het gaat wel." Antwoord ik geruststellend.

Hij pakt me bij mijn handen en helpt me met opstaan. "Waar moet je naar toe? Ik kan je wel een lift geven." Biedt hij vriendelijk aan.

"Nee dat hoeft niet, ik ben zo thuis."

Heel lief dat hij het aanbiedt, maar zulke creeps ken ik langer dan vandaag om te weten dat hij me niet naar huis zou brengen, maar waarschijnlijk naar zijn eigen huis.

Het is niet dat ik niemand vertrouw, maar... ik vertrouw bijna niemand.

Alleen mijn moeder en mijn twee zusjes. En dat ik daardoor soms bitchy overkom, kan mij niks schelen.

"Weet je het zeker? Dit is namelijk geen goede plek om zo laat alleen te zijn. Zeker niet voor meisjes als jij."

"Het lukt wel, ga maar snel terug naar huis dan hè." Antwoord ik met een neppe glimlach.

Hij kijkt me even aan en zonder verder wat te zeggen, loopt hij weg.

Eenmaal met beide benen weer op de grond probeer ik naar huis te lopen. Het begint donker te worden waardoor ik besluit een kortere route te nemen door het bos. Het lopen gaat moeizaam, maar ik ben over ongeveer tien minuten weer thuis.

Ik besluit om naar huis te bellen zodat mijn moeder zich geen zorgen gaat maken. Ik ben tenslotte al een half uur langer weg dan zou moeten.

Met moeite toets ik 'mama' in en bel ik haar. Het is niet fijn om een telefoon vast te houden wanneer je handen helemaal openliggen.

Ik besluit daarom tegen een boom aan te leunen voor wat extra steun en leg mijn telefoon plat op mijn hand met de luidspreker aan.

"Hey schat, waar ben je?" Vraagt mijn moeder.

"Ik ben onderweg, maar ik ben net gevallen dus het gaat wat langer duren." Antwoord ik.

"Gevallen?"

"Ja, maar het is maar een schrammetje. Ik ben er zo."

"Weet je het zeker? Ik kan namelijk naar je toe- "

"-Heel zeker, mam." Onderbreek ik haar.

"Oké dan Des, het eten ligt op het aanrecht. Ik moet morgen vroeg op dus ik ga alvast naar bed."

"Is goed mam, slaap lekker alvast."

"Maak het niet te laat hè, als je over een uur niet thuis bent, bel ik de politie." Grapt ze.

Ik laat een lach horen en hang op. Als ik op mijn telefoon kijk, zie ik dat het al over acht is. De tijd gaat soms sneller dan je denkt.

Ik zet mijn telefoon in mijn zak en loop verder. Na een paar passen hoor ik voetstappen achter me.

In een snelle beweging draai ik me om. Ik zie niemand, maar mijn hart begint sneller te kloppen.

Snel loop ik verder, maar ik hoor het weer. Voetstappen achter me. Ik weet dat ik niet alleen ben, honderd procent.

"Is daar iemand?" Roep ik en de echo galmt door het bos.

Stilte.

Zoekend kijk ik van links naar rechts en weer terug. Het enige wat ik zie zijn bomen omringd door de donkere nacht. Ik kan het niet helpen, maar mijn gedachtes gaan naar die creep van net. Zou hij gelijk hebben?

Ach, hou toch op.

Ik ben vaker door dit bos gelopen, en er gebeurde toen ook niks.

Ik kijk nog een keer om me heen en daarna draai ik me snel weer om richting huis. De hele rit voel ik me bekeken. Het gevoel dat ogen op mij branden en ze elke beweging in de gaten houden.

Het paadje waar ik op loop houdt op. Ik ben het bos dus uit. Gelukkig.

Ik kijk op mijn telefoon. Het is slechts vier minuten later? Dat voelde echt als een uur.

Plots voel ik een warmte achter me die al snel wordt gevolgd door twee armen die me terug het bos in trekken. De route die ik net heb afgelegd gaat me voorbij.

Ik schreeuw het uit en maak allerlei bewegingen om me heen.

Ik probeer te schoppen en te slaan, maar niks lijkt te werken.

"Laat me los!" Schreeuw ik luid. En dan gaat alles heel snel.

Ik word neergeduwd op de grond en voel alle bladeren onder mij kraken. Iemand komt boven me hangen. Het feit dat ik bijna niks zie, maakt dit niet beter.

Mijn voeten worden vergrendeld door die van hem en voordat hij mijn mond dichtgedrukt met zijn hand, roep ik nog, "Je hoeft dit niet te doen! Alsjeblieft!", maar hij hoort me niet. Of hij doet alsof, want ik weet niet echt zeker of ik die woorden zojuist heb geschreeuwd of dat het eerder een zacht gefluister was.

Met mijn handen probeer ik hem van me af te duwen, maar als snel stop ik wanneer hij een mes tevoorschijn haalt. De glinstering op het metaal is goed zichtbaar, zelfs in het donker.

Zonder aankondiging krijg ik een snee in mijn bovenbeen.

Mijn geschreeuw wordt hier alleen maar luider door, voor zover dat mogelijk is aangezien mijn geluid wordt gedempt door zijn andere hand.

"Als je wilt dat jouw moeder het volgende slachtoffer is, mag je hierna de politie bellen." Fluistert hij. Alleen zijn stem geeft mij al rillingen. Zo kil en koud, vol haat.

"Maar ik denk niet dat je dat gaat doen toch?" Vraagt hij terwijl hij het mes van mijn bovenbeen naar mijn gezicht laat gaan.

Het mes laat hij rusten op mijn hals. En hoe hard ik het ook probeerde in te houden, de eerste tranen beginnen te vallen.
Waardoor hij glimlacht.

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

Eerste deel online!!

Laat weten wat je vindt

En vergeet niet te stemmen

☆