In Love With Your Pain...

68 ▪︎Nieuwe Maan▪︎

Happy Halloween lieverds!🖤👻🧡

Zouden jullie zo lief willen zijn om te stemmen aan het eind?

Veel leesplezier!

••••••••

Gefrustreerd kijk ik naar de twee datums op de linnen doeken die ik achter de schilderijen vond bij mevrouw Smiths thuis.

'Wo. 20-3-2017'.

'Zo. 15-2-1998.'

"Skye...waar ben je toch als ik je nodig heb?" Fluister ik als ik na een tijdje nog altijd niet weet waar de datums voor staan. Ik leun met mijn hoofd tegen het raam terwijl ik mijn opgetrokken benen op de vensterbank plaats. De hemel staat helder, maar verderop is het een paar tinten donkerder. Volgens het weerbericht zou het vanavond onweren en als ik zo kijk denk ik dat het niet lang meer zal duren.

Afgelopen nacht heb ik constant achter mijn laptop gezeten. Ik heb zelfs alle krantenartikelen gelezen van 20 maart 2017 en 15 februari 1998. Het enige wat ik niet begrijp is de dag van 20 maart. Dat was geen woensdag, maar een maandag. Zou Kaine een fout hebben gemaakt toen hij het opschreef? Misschien vergiste hij zich? Of heeft hij het bewust verkeerd opgeschreven? En als dat zo is, waarom dan?

Een zucht verlaat mijn mond. Ik ben radeloos. Skye zei dat ik op de goede weg zit, maar er is geen weg meer. Het spoor loopt dood. Al heel lang ook.
En wat doe je als de spoor doodloopt? Dan sla je een andere richting in.

Maar als zelfs het internet geen oplossing biedt, waar moet je dan heen?

De bieb.

Daar had ik nog niet aan gedacht. Er is een cult-sectie in de bibliotheek waar ik voor een groot deel van de brugklas dagelijks te vinden was.
Er zou daar wel eens wat bruikbaars kunnen zijn wat me misschien meer kan vertellen over Zwartwoud. Want ik weet dat Kaine een duistere connectie heeft met dat bos en hoogstwaarschijnlijk ook met Cranon.

Het is tenminste het proberen waard. Op de klok zie ik dat het 20.15 uur is, wat betekent dat ik nog driekwartier heb voordat de bieb sluit. Als ik uit mijn raam kijk, zie ik dat het aan het regenen is. En laat ik nou net zin hebben om door de regendruppels te wandelen.
Snel stop ik de linnen doeken in mijn tas samen met mijn telefoon en portemonnee en ren vervolgens de deur uit. Als de koude regendruppels op mijn gezicht belanden, geniet ik van het gevoel door kort mijn ogen te sluiten. Daarna maak ik vaart.

Niet veel later kom ik licht doorweekt aan bij de grote bibliotheek. Ik loop door de schuifdeuren naar binnen en de geur van muffe boeken en koffie vult mijn neusgaten.
Die vertrouwde combinatie heb ik gemist.
Als ik de ruimte scan zie ik mensen van verschillende leeftijden, kleuren, vormen en maten die opzoek zijn naar kennis of proberen te verdwalen in de woorden, geschreven door een ander.
Het heeft iets moois om de dagelijkse werkelijkheid te ontvluchten door jezelf in een boek te begraven. Zelfs op dit tijdstip. Iets wat ik ook deed toen het pesten me te veel werd. Die populaire sukkels zouden hier nooit een stap binnen zetten, ze hadden het te druk met feesten.

Voor mij dus een veilige plek.

Mijn vaste plaats was achterin. De cultafdeling waar bijna niemand ooit kwam. Het zit verstopt, alsof het niet de bedoeling is dat die boeken worden gelezen.

Wanneer ik naar de afdeling loop, zie ik de stoffige boekenrekken staan. De boeken zien eruit alsof ze de afgelopen jaren onaangeraakt zijn gebleven. Zo te zien is de interesse van de inwoners na al die tijd niet veranderd.
Met mijn vingers ga ik langs de ruggen terwijl ik gefocust de titels in me opneem, hopend iets te vinden wat me wegwijzer kan maken.