In Love With Your Pain...

66 ▪︎Gothic▪︎

Goed, vroeger haalden we makkelijk de 130 stemmen en nu niet meer dan 50, maar dat is oké😌.

Ik ben diegenen die stemmen echt heel dankbaar!
En hopelijk keren de oude lezers snel terug.

Geniet van een nieuwe update!
En vergeet niet te stemmen aan het eind!🥰

....

Als ik me richt tot de tv die een paar uur geleden aanstond, lijkt het erop dat die het signaal is verloren waardoor er een ruis te zien is op het beeldscherm. Stilletjes loop ik eropaf terwijl ik er gefocust naar kijk.
En als ik met mijn wijsvinger het besneeuwde scherm bijna aanraak, gaat het scherm plots uit. Een zucht verlaat mijn mond.

En sommigen vinden spookhuizen op de kermis al eng?
Wat dacht je van een psychiatrische inrichting rond middernacht.

Maar dan bekruipt een akelig gevoel mijn lichaam als ik een donker gedaante vanuit mijn ooghoek zie zitten op de grond.
Langzaam draai ik mijn hoofd richting de balie en snak naar adem als ik oog in oog kom te staan met hem.

"Nee..."

Vol ongeloof kijk ik hem aan terwijl ik verstijf van angst.

"...dit...kan niet..." Fluister ik zacht.

Met zijn kenmerkende grijns kijkt hij me aan terwijl hij met zijn rug tegen de onderkant van de receptiebalie aanleunt. "Geen zorgen heks, ik doe je niks."

Met trillende benen loop ik langzaam naar hem toe. Stap voor stap...en heel voorzichtig tot ik slechts enkele meters van hem vandaan sta. Hij kijkt geamuseerd naar me op.

"Heb je me gemist?" Lacht hij en er ontstaat kippenvel over mijn hele lichaam.

Nadat hij zijn zwarte leren jack heeft gefatsoeneerd, tikt hij tweemaal op de grond als teken dat ik naast hem moet komen zitten. Zonder mijn blik van hem af te halen neem ik naast hem plaats tegen de receptiebalie aan. Zijn goudblonde lokken lijken hetzelfde als de laatste keer dat ik hem zag. Hij is geen spat veranderd.

"H-hoe is dit mogelijk?" Vraag ik als hij me aanstaart.

"Geen idee. Jij bent de gothic met magische krachten, zeg jij het maar." Lacht hij.

Gothic...er is maar één iemand die mij zo noemt.

"Skye..." Fluister ik.

"Dat is lang geleden hè?" lacht hij.

"Nee dat kan niet. Je bent dood...hij is dood Des." Fluister ik tegen mezelf.
"Ik heb je levenloze lichaam met eigen ogen gezien." Ik sluit mijn ogen voor een paar seconden terwijl ik in- en uitadem. Als ik ze daarna weer open, hoop ik dat hij weg is, maar hij is er nog altijd.

Aandachtig bestudeer ik zijn gezicht. Ik kan elke wimper zien, elk porie. Dat sprankje in zijn helderblauwe ogen... Het lijkt allemaal zo echt. Veel te echt.

Hij draait zich naar me toe en steekt zijn hand voor me uit. Om zijn middelvinger draagt hij een ring met een amberkleurige steen. Voorzichtig breng ik mijn hand naar die van hem en als mijn vingers de zijne raken, voelt het alsof mijn hart stilstaat.

Zijn handen zijn zo warm en levendig. Ik kan het niet helpen, of er rolt een traan over mij wangen.

"Dood, zei je? Voelt het niet levensecht?" Vraagt hij zachtjes.

Ik veeg de tranen van mijn wangen en draai een kwartslag met mijn lichaam, zodat hij tegenover me zit.

"Waarom ben je hier Skye?" Vraag ik met een serieuze toon.

"Dat kan ik beter aan jou vragen."

"Wat bedoel je?" Er ontstaat een frons op mijn wenkbrauwen.

"Nou, jij bent degene die mij overal lijkt te zien. Eerst bij El Taco, nu hier. Het is duidelijk dat jij iets moet van míj."