In Love With Your Pain...

10 ▪︎Kampvuur▪︎

...

"Ik weet dat jouw vingerafdrukken erop staan. En geloof me, ik ga zeker naar de politie toe als je mij of mijn familie nog één keer lastigvalt!"

Zijn blik verandert en gelijk laat hij me los.

Maar dan hoor ik zijn gelach weer. Elke keer krijg ik er een naar gevoel van.

"Denk je echt dat jij mij kunt chanteren?" Vraagt hij speels.

Ik blijf hem zelfverzekerd aankijken.

"Laten we de rollen omdraaien... als jij naar de politie stapt... beloof ik dat jouw moeder en zusjes hetzelfde opwacht als Skye."

Nu is het mijn blik die verandert.

"Wie zegt dat de politie jou niet al heeft opgepakt voordat je ze wat aan hebt kunnen doen?"

"De politie is nog dommer dan je je kunt bedenken. Volgens hun heeft Skye echt zelfmoord gepleegd, maar wij weten allebei de waarheid..." zegt hij en houdt mijn gezicht vast tussen zijn duim en wijsvinger.

"Geef mij terug wat van mij is, of ik kom het zelf halen!" Sist hij nu waardoor mijn hart sneller begint te kloppen.

Nee echt niet. Ik heb eindelijk een chantagemiddel en die zal ik gebruiken ook.

"Je krijgt hem terug als..." begin ik aarzelend.

"...Ik je gezicht mag zien." Ga ik verder.

Hij begint luid te lachen.

"Dat kun je vergeten... Het enige wat je krijgt is vrijstelling deze week."

"Vrijstelling waarvan?"

"Een bezoekje aan mij. Daarna gaat het weer door, want ik beschik over de macht om jou dit te laten doen."

Wat moet ik nu? Als ik de map niet geef komt hij het halen. Al ik het wel geef beperk ik de schade, maar ben ik mijn chantagemiddel kwijt.

"Vrijstelling voor een maand." Begin ik.

"Twee weken." Biedt hij aan.

"Drie...en je krijgt je map terug." Zeg ik.

Hij is even stil.

"Oké drie weken, maar ik wil mijn map nu... alle blaadjes en geen geintjes." Antwoordt hij.

Dat ging beter dan gedacht.

"Wacht, hier zit niks achter hè. Drie weken laat je mij en alles eromheen met rust?" Vraag ik wantrouwig.

"Als je mij die map binnen drie minuten brengt... ja."

Ik knik en ren weer gelijk naar huis toe om het mapje te pakken.

Waarom wil hij het zo graag? Ik geloof niet dat het om vingerafdrukken gaat.

Voor de zekerheid maak ik een paar foto's van willekeurige bladzijdes uit het mapje.

Aangezien ik het te vaak heb gezien, weet ik ongeveer wat nuttig zou kunnen zijn. Er waren een paar aantekeningen die waarschijnlijk door hem geschreven zijn. Misschien zit er nog wat nuttigs tussen.

Na zo snel mogelijk gefotografeerd te hebben, ren ik weer naar beneden met het mapje rechtsreeks de deur uit naar de plek waar hij staat.

"Hier" zeg ik wanneer ik hem het mapje overhandig.

Hij pakt het gretig aan en bladert door alle pagina's. "Als ik ontdek dat er wat mist... geldt dit aanbod niet meer."

Ik knik.

Daarna kijkt hij me even aan zonder wat zeggen. Het lijkt alsof hij op zoek is naar woorden voor deze abnormale situatie.

"Tot over drie weken dan maar." Zegt hij kort en verdwijnt uit mijn zicht, richting het bos.

Wanneer ik weer in mijn bed lig, probeer ik even te laten bezinken wat er deze afgelopen weken is gebeurd. Dit waren de ergste weken uit mijn leven, maar gelukkig heb ik daar even pauze van. Genoeg pauze om even te bedenken hoe ik dit moet stoppen.

***

Het is vandaag vijf dagen geleden dat ik hem voor het laatst heb gezien of van hem heb gehoord. En het voelt zo bevrijdend. Ik heb nu weer tijd om bezig te zijn met mijn privéleven, zoals een normale achttienjarige.

Vanavond is er een feest in het bos. En aangezien het bos een plek is die ik wil vermijden, twijfel ik of ik wel moet gaan. Het is meestal best gezellig. Dit feest wordt namelijk ieder jaar gehouden en leerlingen van verschillende scholen zijn daarbij aanwezig.

Je kan niet voor altijd het bos ontlopen Des.

Bovendien hebben wij een deal, en tot nu toe heeft hij zich eraan gehouden.

Ik denk dat ik toch ga, want Maya zou me anders toch wel gedwongen hebben.

Ik kijk even op mijn telefoon en zie dat het bijna 19.00 uur is. Ik heb nog ongeveer een uur om me klaar te maken. Ook zie ik dat ik een berichtje heb ontvangen.

Maya: Ik sta voor je deur om kwart voor acht, want jaaa je gaat mee!

Wanneer ik haar berichtje lees, krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Van je vriendinnen moet je het hebben hè.

Snel stap ik kort de douche in. Daarna zoek ik een leuke outfit en borstel ik mijn haar.

Vervolgens ga ik verder met mijn make-up, het deel dat ik haat. Ten eerste begrijp ik de stappen niet oké. Eerst concealer, of foundation en ook nog poeder? Dan nog contouren?

Nee, dat ga ik dus niet doen. Ik ga gewoon voor wat mascara en lipgloss.

Wanneer ik mijn telefoon wil pakken om te kijken hoe laat het is, gaat de deurbel al.

Ik loop snel naar beneden en zie dat Maya er al is. "Zin in?" Vraagt ze.

"Ja, eigenlijk wel." Antwoord ik eerlijk terug.

"Maak het niet te laat, en wees voorzichtig. Een bos kan gevaarlijk zijn op zo'n laat tijdstip." Zegt mijn moeder.

Ik weet het.

Ze geeft me nog een afscheidskus en daarna vertrekken we. Het is toch maar even lopen, dus we zijn er binnen de kortste keren.

Van een afstand zijn de verlichte bomen al te zien. Er hangen overal lampionnen en lichtjes om een romantische sfeer te creëren.

Het feestcomité heeft goed haar best gedaan hoor. Ook staat er een groot kampvuur in het midden. Verder staan er echt misschien al honderd leerlingen in het bos.

"Komt Nate ook?" Vraag ik aan Maya.

Ze knikt vrolijk.

"Hoe is het nu tussen jullie?"

"Gaat goed! Hij is een schatje, maar sinds de dood van Skye is hij wat meer gesloten." Antwoordt ze. Ik knik begrijpelijk. We lopen het bos in en ik herken vele gezichten. Maar ook veel zijn er onbekend voor mij.

"Als daar het mooiste meisje van de hele wereld niet staat."

Maya en ik draaien ons om en kijken in de ogen van Nate. Hij trekt Maya naar zich toe en drukt een kus op haar lippen.

"Ook leuk om jou te zien Destiny." Zegt hij en trekt mij mee in zijn omhelzing. We praten kort en daarna vertrekken de twee tortelduifjes naar geen idee waar. Normaal gesproken zou ik het niet waarderen dat Maya mij zo achterlaat, maar ze is verliefd en ik gun het haar om ervan te genieten.

Want goede jongens zijn zeldzaam...

"Sorry, is het hier bezet?" Vraagt een stem achter me.

"Nee hoor." Antwoord ik zonder hem aan te kijken.

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

Vote & comment please 😄