In Love With Your Pain...

11 ▪︎Athan▪︎

"Sorry, is het hier bezet?" Vraagt een stem achter me.

"Nee hoor." Antwoord ik zonder te kijken.

Hij neemt plaats naast mij, wat ik vreemd vind aangezien er genoeg plaats is rond het kampvuur. Letterlijk alles is vrij, want ik zit hier als enige. Iedereen is namelijk druk bezig met drinken, dansen, of zoenen.

"Jaloers?" Vraagt hij dan. Pas na een seconde begrijp ik dat hij mijn blik volgde toen ik aan het staren was naar Maya en Nate die klef aan het doen zijn.

Ik laat een lach horen. "Nee hoor."

"Is 'Nee hoor' het enige wat je kunt zeggen?" Vraagt hij dan.

Ik draai me naar hem toe om hem aan te kijken. En heel even ben ik in shock door zijn uiterlijk. Hij ziet er echt heel goed uit. Echt heel goed.

"Uhm, nee hoor... ik bedoel-"

Lekker bezig Des.

Hij geeft me een glimlach, een van de mooiste glimlachen ooit, en steekt zijn hand uit.

"Athan" Zegt hij.

"Destiny" zeg ik wanneer ik zijn hand aan neem.

"Mooie naam, Destiny"

"Insgelijks Athan. Wat betekent het?" Vraag ik nieuwsgierig.

"Onsterfelijk, in het Grieks geloof ik." Antwoordt hij en neemt vervolgens een slok van zijn drank.

"Dus, Destiny" begint hij. "Op welke school zit je, want volgens mij ben ik je nooit tegengekomen."

"Antares College. Jij?"

"Cosmicis College."

Dat is echt een school voor rijkeluiskinderen. Ik heb er niks tegen, maar de leerlingen van beide scholen mogen elkaar niet zo. Geen idee waarom, maar er heerst een soort van rivaliteit.

"Dat is niet echt een goede match hè?" Lacht hij.

Ik schud mijn hoofd terwijl ik ook moet lachen.

We praten over van alles en nog wat, en hij is best interessant. De meeste jongens missen diepgang, maar hij is anders.

Ons gesprek wordt verstoord door mijn telefoon die overgaat.

Het is Maya.

"Oh my god, wie is die knapperd naast je?" Schreeuwt ze luid.

Ik verplaats mijn telefoon naar mijn linkeroor, want ik weet bijna zeker dat hij ons gesprek kan horen.

"Kan dit een andere keer?" Vraag ik.

"Ja hoor, ik wilde alleen melden dat Nate en ik naar zijn huis gaan. Vind je dat erg?"

"Nee, tuurlijk niet." Antwoord ik oprecht.

"Oké, geniet maar verder van die hunk naast je. Doei!" Roept ze vrolijk en hangt vervolgens op.

Op mijn scherm zie ik dat het al 23.00 uur is, dus tijd voor mij om naar huis te gaan.

Vooral nu ik alleen moet lopen.

"Ik vond het erg gezellig Athan, maar ik moet gaan."

"Waarheen?"

"Naar huis." Antwoord ik.

Hij kijkt me vreemd aan. "Wil je een lift? Want het lijkt me niet handig om nu alleen door het bos te lopen."

Ik schud mijn hoofd. "Bedankt voor het aanbod, maar ik woon hier vlakbij." Zeg ik met een glimlach.

"Oké dan." Zegt hij en staat op om zijn jas aan te trekken.

"Waar ga jij naar toe?" Vraag ik verward.

"Mee met jou."

"Lief van je, maar het hoeft echt niet."

"Zonder jou heeft dit feest toch weinig nut. Ik sta erop." Zegt hij vastbesloten en ik heb zo het idee dat hij niet van gedachte gaat veranderen.

Nadat hij afscheid heeft genomen van een paar vrienden, lopen we het bos uit. Ik ben eigenlijk best blij dat hij meeloopt, want ik voel me nog steeds niet veilig sinds alles. Bovendien is hij geen slecht gezelschap. De hele rit praten we over boeken, want dat interesseert ons allebei.

"Weet je welk boek het beste is van Edgar Allen Poe?" Vraagt hij.

"The Tell-Tale Heart?" Vraag ik.

"Wat? nee! The cask of Amontillado." Roept hij.

"Ik ken dat boek nog niet, maar ik betwijfel of The Tell-Tale Heart te verslaan is." Antwoord ik.

"Geen idee, ik ken die ook nog niet." Zegt Athan.

"Wat? Die moet je echt lezen!"

"Oké, maar dan lees jij dat van mij." Stelt hij voor. "En dan vergelijken we beide boeken en kiezen zo een winnaar." Gaat hij verder.

Ik knik. "mijn boek gaat winnen, dat weet ik gewoon."

"We zullen zien." Antwoordt hij uitdagend.

We zijn bijna bij mijn huis, dus vind ik dat we vanaf hier wel afscheid kunnen nemen. Het is een beetje too much als hij me echt voor mijn huis afzet.

"Bedankt voor het meelopen Athan." Begin ik waardoor hij ook stopt met lopen.

"Graag gedaan Destiny."

Ik kijk hem even aan en wil me dan omdraaien om weg te lopen, maar Athan houdt me tegen.

"Uhm ben je altijd zo onbeleefd met mensen die je net hebt ontmoet?" Vraagt hij dan.

Ik kijk hem verward aan.

"Geef je telefoon eens." Vraagt hij waarna ik hem braaf mijn telefoon overhandig. Ook hij geeft mij zijn telefoon.

"Je nummer. Sorry maar jij bent te interessant om te laten gaan." Vervolgt hij.

Ik krijg een glimlach op mijn gezicht en toets mijn nummer in zijn mobiel. Daarna geef ik het terug aan hem.

"Zo goed?" Vraag ik wanneer we ons telefoons weer uitwisselen.

"Nee."

"Wat wil je nog da-?" Ik kan mijn zin niet eens afmaken want hij pakt me bij mijn middel en drukt zijn lippen op die van mij.

Heel even sta ik verstijfd, maar zijn lippen zijn zo zacht en fijn dat ik er wel in mee moet gaan.

Terwijl een van zijn handen rond mijn middel ligt, gaat hij met de andere naar mijn gezicht toe. Hij pakt mijn kin vast en maakt zijn lippen los van die van mij. Daarna kijkt hij me aan en glimlacht.

"Nu mag je gaan." Zegt hij en zet een stap naar achteren.

"Fijne avond Athan." zeg ik en loop naar mijn huis.

Wanneer ik thuis ben, kleed ik me snel om en ga vervolgens in mijn bed liggen.

Natuurlijk gaan mijn gedachtes naar net. Hij zoende me gewoon. En het was voor het eerst in een lange tijd dat ik me oprecht vrij voelde. De glimlach op mijn gezicht gaat maar niet van mijn gezicht.

Voor ik echt ga slapen check ik mijn telefoon even. Ik zie dat ik een berichtje heb en wanneer ik het lees verandert mijn glimlach onmiddellijk in een angstige blik.

Onbekend: Morgenavond 20.00 uur. Zorg dat je er bent.

Wat? Nee echt niet!

Ik besluit gewoon iets terug te sturen. Want dit was niet de afspraak. Er zijn slechts vijf dagen verstreken, en hij beloofde drie weken.

Ik: Dat was niet de afspraak! Typ ik op het scherm, maar daarna verwijder ik het bericht. Het heeft toch geen zin. Hij zal winnen, en ik zal morgen moeten gaan. Hoe dan ook.

Ik leg mijn telefoon weer op mijn nachtkastje en doe mijn ogen dicht.

Hopelijk kan ik wel in slaap vallen na zijn bericht.

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

😄