In Love With Your Pain...

55 ▪︎Monster▪︎

Omg, 105 stemmen in 6 dagen. Jullie geven me graag werk hè?🤔

....

❗️Attentie, attentie:❗️

Vanaf nu geldt er een minimaal aantal stemmen van 110 stemmen om twee redenen;

•We hebben veel nieuwe lezers erbij gekregen!🥰 (Bedankt daarvoor!)

•Jullie stemmen echt supersnel (and I love it!)♥️😂 waardoor ik steeds sneller moet updaten en dat doe ik met liefde!
Helaas is school nu begonnen, en dat betekent minder tijd.🤧

Dezelfde regels gelden nog altijd: dit minimum zal niet stijgen voor een hele tijd, dus geen zorgen.

Mocht het aantal niet zijn behaald binnen een maand, komt er standaard gewoon een update hoor. De 110 stemmen gelden namelijk voor een vervroegde update.

Dat was het. Voor nu:

Veel leesplezier!🖤

......

Hij zei dat dit zijn muur was. Geldt dat ook voor de achterkant van deze muur?

Daar kom je maar op één manier achter Des.

Als ik aanstalten maak om er naartoe te lopen, houdt hij me tegen.

"Wat ga je doen?"

"Niks." Zeg ik terwijl ik eerst heel langzaam loop. Maar als ik er bijna ben, maak ik vaart zodat hij me niet kan tegenhouden.

"Nee, dat is verboden terrein schoonh-" begint hij als hij me probeert in te halen, maar hij is al te laat.

Met open mond kijk ik voor de tweede keer vanavond naar de creatie voor me.

Oh my god.

...

"Dat....ben ik." Fluister ik zachtjes tegen mezelf. Met mijn hand schuif ik de takken opzij die het beeld voor me blokkeren, om het beter te kunnen zien. Mijn hartslag draait op volle toeren en ik voel hoe het bloed naar mijn wangen stijgt. Het geluid om me heen lijkt gedempt en voor heel even vergeet ik alle zorgen.

Mijn lange zwarte haren met de roze highlights van toen ik net zestien was, ook wel bekend als het kapsel waar ik me nu voor schaam, heeft hij fantastisch geschilderd.

Het was mijn mental break-down kapsel, omdat alles verkeerd ging in die fase van mijn leven. Van mijn gevoelens, tot aan alles wat ik meemaakte.

Het was een tijd waarin niks me kon opvrolijken en mijn glimlach verdween voor heel lang. Alles was verkloot en ik was ongelukkiger dan ooit. Niemand begreep me, want ik zag alles op een andere manier dan de meesten. Reden genoeg voor de pestkoppen om dan toe te slaan, wanneer mensen op hun zwakst zijn.

In die periode besloot mijn 'vader' ons ook nog eens te verlaten. Alles ging gewoon mis en ik haatte mezelf en alles wat ermee te maken had.

Ik voelde me nergens veilig en ik dacht dat het niet erger kon, maar dat bleek anders toen mijn lichaam helemaal uitgeschakeld leek te zijn. Het besloot zich af te sluiten voor de ellende om me heen waardoor alles erger werd. Voor even was het wel fijn om niks meer te voelen. Skye die een van zijn streken uithaalde? Niks. Ruziënde ouders? Niks. Het gevoel van verdoofd zijn maakte me immuun voor al het slechts, maar er zat ook een keerzijde aan. Het maakte me namelijk ook immuun voor al het goeds.

Na maanden zag ik in hoe het leven aan me voorbijging. Ik miste alles. Voor vreugde, verdriet of pijn leek mijn lichaam geen plaats meer te maken waardoor ik een nijpende drang kreeg om mezelf wat te laten voelen.