In Love With Your Pain...

8 ▪︎Map▪︎

Een schuldgevoel overvalt me wanneer ik terugdenk aan het laatste wat ik tegen Skye heb gezegd. Het waren vreselijke woorden en ik heb er natuurlijk spijt van. Nu pas.

Ik was er gewoon klaar mee om telkens belachelijk gemaakt te worden. Bovendien schrok ik me dood toen hij die grap uithaalde.

"Weet u wie het gedaan zou kunnen hebben?" Vraagt de politiemedewerker.

Hij was het.

Ik schud mijn hoofd.

De man kijkt me lang aan. Ik probeer niet weg te kijken, om niet verdacht over te komen.

"Mevrouw, er zijn veel geruchten dat jullie het niet met elkaar konden vinden. Denkt u dat hij een depressief persoon was die zelfmoord zou kunnen plegen?"

"Ik weet het niet. We hadden onze problemen, maar ik zag hem eerder als een pestkop. Niet als een depressief persoon."

Hij blijft me aankijken.

"Denkt u dat ik er iets mee te maken heb dan?" Vraag ik iets te chagrijnig.

"Dit is een standaard overhoring die we met iedereen houden die aanwezig was op het feest." Verklaart hij.

Ik knik begrijpelijk. "Sorry, ik weet echt niks hierover."

"U kunt gaan, er bestaat een kans dat wij u weer oproepen om wat verklaringen af te leggen."

"Dat is goed."

"Dankuwel voor uw tijd, u kunt gaan." Zegt hij terwijl hij de deur voor mij openhoudt.

Ik verlaat snel het politiebureau en rijd naar huis met mijn moeder.

"Gaat het wel?" Vraagt ze bezorgd.

Ik blijf stil, want ik weet het antwoord niet. Ze geeft me een aai over mijn hoofd terwijl ze zich weer focust op de weg.

Mijn gedachtes gaan naar gisteren.

Hij is een moordenaar. En een verkrachter. Ik moet dit vertellen. Het is niet gezond om dit voor me te houden toch?

Maar ik weet nu ook dat hij geen grapjes maakt. Een normaal mens kent medelijden, maar volgens mij is hij echt gek.

Echt, echt heel gek. Gewoon gestoord. Ziekelijk gestoord. Ik kijk genoeg tv-programma's over psycho's en ik weet gewoon dat hij er een is.

Leuk dat je erachter bent gekomen, wat nu?

Ja... wat nu? Wat kan ik überhaupt doen? Ik sta hier te praten in mezelf.

Iedereen doet dat, geen zorgen Des.

Ahhgh, ik haat dit.

Ik staar door het raam en kijk naar het bos. Het bos waar alles is gebeurd.

Ik moet terug naar het bos om bewijs te vinden in dat schuurtje. En het is nu overdag, dus hij zal er vast niet zijn.

"Mam, mag ik eruit hier? Ik kan wel een boswandeling gebruiken." Vraag ik.

"Is goed lieverd, tot zo." Zegt ze en drukt een kus op mijn voorhoofd. Ze stopt de auto en snel stap ik uit.

Ik besluit dit keer om via een andere ingang naar binnen te gaan. Mijn vaste route geeft me nog steeds een naar gevoel.

Het feit dat ik mijn mobiel bij me heb, het klaarlichte dag is én dat er mensen zijn die hun hond uitlaten, geeft me wat geruststelling.

Wanneer ik na een tijd lopen om me heen kijk, zie ik alleen maar bomen. Overal.

Oké, waar zou je meestal naartoe lopen?

Naar rechts...

Ga dus dit keer naar links.

Oké dan. Ik besluit mijn innerlijke stem een aantal keer te volgen en ineens zie ik een heuvel. Ik loop er verder naar toe en dat is het. Het is het schuurtje.

Oh my god, het heeft gewerkt.

Het ziet er minder angstaanjagend uit op klaarlichte dag. Na een keer om me heen gekeken te hebben, besluit ik naar binnen te gaan.

Natuurlijk zit de deur op slot. Gelukkig heb ik een haarspeld in mijn haar. Het werkt in films, dus het is een poging waard. Na enkele minuten hoor ik een 'klik', wat me best wel trots maakt.

De houten deur kraakt wanneer ik hem openduw. Voor me zie ik een kamer met scherven op de grond. Ik herken de kamer en weet zeker dat dit het was. Er liggen kasten, en verder lijken er slechts gereedschappen in te staan.

Het lijkt er niet op dat hij hierin slaapt of woont. Uit nieuwsgierigheid open ik een voor een alle lades en kastjes.

Er zit allemaal onzin in, die ik zou willen bekijken als ik niet zo snel mogelijk hiervandaan wilde gaan.

Bij de onderste lade aangekomen, valt mijn oog op een map. Tot nu toe het enige papier, waar zijn naam of adres op zou kunnen staan.

Ik open het mapje en kijk naar de gegevens.

Het zijn niet zijn gegevens. Maar die van mij.

Naam, geboortedatum, adres...

Snel blader ik verder en schrik wanneer ik foto's zie van mezelf. Terwijl ik lig te slapen, in de bus zit, of wanneer ik een boek zat te lezen op het schoolplein.

Al mijn persoonlijke informatie staat hierop. Hij weet alles over mijn medische achtergrond, welke bloedgroep ik heb, wat mijn allergieën zijn... alles.

Uit het mapje valt een blaadje en wanneer ik het oppak worden mijn ogen groter van angst. Het is een foto van Skye in het huis van Nate. Gisteren. Skye ligt met zijn ogen dicht op de grond en een hand met een zwarte handschoen houdt het mes vast.

Alsof hij na deze foto, de sneeën op het lichaam van Skye heeft gemaakt.

Het kippenvel op mijn armen is duidelijk te zien. Snel verlaat ik het schuurtje en ren ik het bos uit. Geen idee hoe, maar ik ben er in één keer uitgekomen.

Een van de weinige keren dat het lot aan mijn kant staat.

De zon schijnt nog volop, wat me wat vrolijker en minder bang maakt.

Rustig loop ik naar huis toe, waar ik Polly en Saphire aantref.

"Hey Des, Polly zei net dat ze vanavond 'Belle en het beest' wil kijken. Kijk je mee?" Vraagt Saphire.

Mijn vierjarige zusje is verslaafd aan Disneyfilms en ik kan haar geen ongelijk geven.

"Ja, is goed! Tot vanavond." Zeg ik en ren de trap op naar boven.

Daar ga ik op bed zitten en bekijk alle pagina's uit het mapje dat ik heb meegenomen.

Hij kende me al. Hij heeft me in de gaten gehouden, want deze highlights in mijn haar zijn van een jaar geleden. Er is ook een andere pagina waar alle tijden staan van mijn rooster.

Er staat waar ik ben, op welke tijdstip, welke route ik neem, of ik alleen ben of niet. Alles.

Hij weet gewoon alles...

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

⭐️