In Love With Your Pain...

38 ▪︎Nieuws▪︎

"Sheriff Johnson?" Vraag ik als ik bij het bureau ben. Wanneer hij zich omdraait, kijkt hij me met een glimlach aan.

"Fijn je weer eens te zien Destiny."

De laatste keer dat ik hem zag was toen hij me vertelde dat ik opgenomen zou worden in het gesticht.

"Wat was er zo belangrijk dat het niet kon wachten?"

"Wanneer vindt de rechtszaak plaats, denkt u?" Vraag ik.

"Binnen nu en twee weken. We hebben erg ons best gedaan om het te vervroegen, zodat Athan geen kans krijgt om ons tegen te hou-"

"Ik wil mijn aangifte intrekken." Zeg ik dan.

"Sorry, wat? Vraagt hij met een frons op z'n gezicht.

"Ik wil niet dat Athan nóg langer in de gevangenis blijft. Hij moet daar weg."

"Waarom?"

"Hij zit daar onschuldig vast. En volgens mij mag ik mijn aangifte gewoon intrekken zodat hij vrijkomt."

"Destiny... hij is schuldig. Gaat het wel?" Hij denkt zeker dat ik gek ben.

"Ik trek mijn aangifte in. Hij heeft ook niet bekend toch? Dus laat hem gaan." Zeg ik weer.

"Heeft hij je bedreigd? Word je gechanteerd? Want dan moet-"

Ik schud gelijk mijn hoofd. "Hij is het niet."

"Wie is het dan wel?" Vraagt Sheriff Johnson dan.

Geen woord...

Als hij mij én Athan kan framen...wat kan hij dan nog meer?

"Niemand. Het is allemaal een misverstand. Ik trek mijn aangifte in. Wanneer kan hij gaan?" Vraag ik serieus.

"Daar zal de afdeling over moeten beslissen. Ik kan je niet tegenhouden...maar weet je zeker dat je hem wilt vrijspreken?" Vraagt hij verward.

Ik knik.

"Goed...ik denk dat hij deze week dan nog vrijkomt..."

"Fijn. Danku." Zeg ik voordat ik me omdraai en weer wegloop.

Ze denken vast dat ik niet goed bij m'n hoofd ben, maar volgens het internet mag je je aangifte intrekken... In wat voor situatie dan ook. Dus hopelijk kan Athan binnenkort weer vrij rondlopen.

In de bus luister ik naar muziek, zoals altijd. Ik voel dat het weer zo'n dag wordt waarbij ik urenlang in een willekeurige bus blijf zitten, terwijl ik nadenk over van alles.

Mijn gedachtes gaan voornamelijk naar Athan. Hij zat gewoon in de gevangenis door mij. Nou ja, door hem eigenlijk.

En hij? Hij krijgt gewoon een vrijkaart om alles te doen met mij. Zal dit dan nooit stoppen? Ik was zo dichtbij, maar hij was slimmer.

Hij weet precies hoe hij me klem kan zetten. Ik kan geen kant meer op nu.

Wat een klote leven heb ik zeg.

Mijn rinkelende telefoon haalt me uit m'n gedachtes.

"Des, kan je de boodschappen doen vanavond? Ik zit vast op werk en anders zijn alle winkels gesloten." Klinkt de stem van mijn moeder.

"Tuurlijk mam. App me de lijst en dan doe ik het zo." Antwoord ik om vervolgens op te hangen.

Oké, nog 3 haltes voordat ik de boodschappen ga doen. Spreek ik met mezelf af. Het is namelijk erg verleidelijk om hier voor altijd te blijven zitten...

Even later, loop ik de supermarkt uit met twee zware tassen.

Helaas is het nog best een stukje lopen naar de eerstvolgende halte, en op dit tijdstip vind ik het niet echt fijn om buiten te zijn.