In Love With Your Pain...

49 ▪︎St. Hendrix▪︎

HAPPY HALLOWEEN WITCHES!🎃❤️

En bedankt voor de stemmen! Binnen twee weken hebben we al 90 stemmen behaald! Dus geniet van de update!

......

Wanneer ik me omdraai om te vluchten, zet ik een verkeerde stap waardoor ik bijna op de grond val. De takken op de grond veroorzaken een krakend geluid en als ik terugkijk naar die creeps zie ik dat ze me allemaal aankijken.

"Vervloekt is zij die ons offer verstoord!" Roept er een en ze beginnen allemaal op te staan en richting mij te lopen.

Fuck fuck fuck.

"Grijp haar!" Roept weer een ander, en ze rennen mijn kant op. Ook ik begin nu roekeloos te rennen door het bos.

Laatst keek ik naar een documentaire op National Geographic en ik kan me nog herinneren dat er werd verteld dat de prooi van een jaguar...

of was het nou een alligator?

...het liefst zigzaggend moet vluchten, omdat de overlevingskans van die prooi dan groter zou zijn. Die situatie lijkt nu best toepasselijk, dus ren ik alle kanten op. Dit deel van het bos is mij nog onbekend, waardoor ik genoodzaakt ben om wat langzamer te rennen, want ja... straks knal ik keihard tegen een boom aan.

Een gevoel van angst overvalt me wanneer ik hun voetstappen alsmaar dichter bij hoor komen. Het geluid van de stappen op de krokante bladeren, begint toe te nemen en mijn hart klopt misschien wel zoals nooit tevoren.

Snel verstop ik me achter een boom en houd gespannen m'n ogen gesloten. Mijn handen vouw ik in elkaar en druk vervolgens mijn nagels, zo hard als ik kan, in mijn huid.

Alsjeblieft, zie me niet.

Mijn luide ademhaling is op dit moment niet te missen. Straks horen ze me nog en wie weet wat ze dan met me zullen doen. In horrorfilms, loopt dit moment nooit goed af.

Misschien gebruiken ze mijn bloed wel als offer, of ze gebruiken mij als menselijk offer...

Ik probeer mezelf wat te kalmeren door mijn nagels nóg dieper in mijn huid te duwen. De pijn zorgt ervoor dat ik me niet hoef te focussen op mijn benauwende gedachtes.

Plots voel ik dat er iemand zijn hand voor mijn mond drukt en meteen schieten mijn ogen open. Spartelend begin ik om me heen te slaan en te schoppen. De persoon draagt handschoenen, en die creeps van zojuist droegen die ook. "Laat me los!" Probeer ik te roepen, maar de woorden komen er onverstaanbaar uit.

"Rustig maar.

Ik ben het...schoonheid."

En bij die woorden stop ik met verzetten. Opgelucht haal ik adem. "Godzijdank dat jij het bent." Zeg ik hijgend.

Het blijft me maar verbazen dat ik soms blij ben met de aanwezigheid van deze jongen.

Als we de menigte verder ons kant op horen komen, fluistert Kaine dat ik stil moet zijn.

"Heeft iemand haar gezien?"

De stem komt heel dicht bij ons vandaan en ik krimp ineen. Kaine houdt me hardhandig tegen de boomstronk aangedrukt, zodat ze ons niet zien. Mijn gezicht begraaf ik in zijn warme hoodie terwijl zijn handen rusten rond mijn middel.

De geur van zijn aftershave vult mijn neusgaten. Hij ruikt altijd zo lekker.

Het ritme van zijn hartslag zorgt voor geruststelling. Zijn warme adem wrijft tegen mijn wang aan, waardoor ik mijn gezicht naar hem toedraai. Nu komt zijn neus tegen het puntje van mijn neus aan en zo staan we dan, hopend dat we niet vermoord worden in dit bos door een stelletje gekken.