In Love With Your Pain...

52 ▪︎Radeloos▪︎

Bedankt voor het stemmen, jullie worden sneller, dus tijd voor een verhoging❤️😌

Vanaf nu 105 stemmen voor een vervroegde update!

Dus vergeet niet te stemmen aan het eind!⭐️

............

"Ohja, check je linker zak!" Zegt hij nog voordat hij wegrijdt.

Tot mijn verbazing vind ik er een kaartje. Wanneer heeft hij dit gedaan?

Als ik het omdraai staat er een telefoonnummer met de woorden:

Van de niet-zo arrogante klootzak, Marnix.

Weer krijg ik een glimlach op mijn gezicht, maar als snel verdwijnt het wanneer ik mijn moeder in de deuropening zie staan. En ze is niet alleen.

Wat doet hij hier?

.....

"Sheriff Johnson?" Vraag ik verbaasd. De laatste keer dat ik hem zag, was toen met de rechtszaak van Athan.

"Waar kom je vandaan Destiny?" Vraagt mijn moeder boos. Haar blik verandert echter wanneer ze mijn krukken en hechtingen ziet.

"Ik zat vast aan prikkeldraad toen ik mijn avondwandeling deed...en toen viel ik flauw...en toen lag ik ineens in het ziekenhuis." Komt er hakkelend uit.

"Je avondwandeling bij het bos?" Vraagt ze dan en ik knik.

"Ik heb genoeg van al die leugens Destiny. We hebben het hele bos afgezocht en alles eromheen." Zegt ze met een luide stem.

"Het hele bos? Ook de achterzijde?" Vraag ik dan, benieuwd of ze die psychopaten niet is tegengekomen.

"Had je niet even kunnen bellen of iets? We dachten dat...." begint ze dan. Ontwijkt ze die vraag nou met opzet, of is ze echt zo van slag?

"Sorry mam. Het was een ongeluk, mijn telefoon was leeg en zoals ik al zei...ik was flauwgevallen en kon ook niemand bellen terwijl ik onder narcose lag." Besluit ik maar te zeggen. Het lijkt me nu niet het moment om over het bos te gaan praten.

"Destiny als er wat anders aan de hand is, kun je ons dat gewoon zeggen hè. Ook als iemand je chanteert." Zegt sheriff Johnson serieus.

Voor heel even houd ik zijn blik vast en heel even twijfel ik of ik nu niet alles moet vertellen over hem.

"Dat weet ik sheriff. Maar er is niks aan de hand." Besluit ik uiteindelijk te zeggen.

Ik voel me al belabberd door het feit dat iedereen me nog altijd als het slachtoffer ziet. Als ze dit te weten komen, kan mijn leven nooit terug normaal worden.

Dan ben ik voor altijd de oh zo zielige Destiny. Momenteel heb ik al geen vrienden en op school gaat het ook niet bepaald goed. Mijn familie is constant bezorgd en dit alles omdat ze denken dat ik een hele tijd terug verkracht ben en lijd aan schizofrenie.

Ik bedoel, mijn moeder zou Maya die pillen niet hebben meegegeven als ze dacht dat ik gezond was. Blijkbaar denken ze allemaal dat ik waanbeelden heb, dus waarom zouden ze me nu wel geloven?

Het is allemaal niet zo simpel. Het ligt veel ingewikkelder, vooral nu.

Nu ik zwanger ben.

"Het is al laat Elise. Ik denk dat ik maar beter naar huis kan gaan. Zo te zien heb je het een en ander te bespreken met je dochter." Lacht sheriff Johnson.

Mijn moeder legt haar hand op zijn bovenarm. "Bedankt Brandy. Ik...was zo ongerust en de politie wil pas zoeken na 24 uur. Zo lang kon ik niet wachten. Het spijt me als ik je nachtrust heb verstoord.