In Love With Your Pain...

67 ▪︎Dichtbij▪︎

Bedankt voor het stemmen op de vorige update!

Ik zou het waarderen als u dat weer doet🥰.

Veel leesplezier!

....

Afwachtend kijk ik hoe dokter Starke de papieren aandachtig bestudeert.
Hier en daar onderstreept ze wat en daarna richt ze zich tot mij.

"En...mag ik naar huis vandaag?" Vraag ik voorzichtig.

Dokter Starke kijkt me aan met een glimlach en knikt dan.
"Ik heb alleen wel een belangrijke vraag voor je om er zeker van te zijn dat het goed zit."

"En dat is?"

Ze gaat wat rechter zitten achter haar bureau.
"Heb je de afgelopen dagen last gehad van hallucinaties?"

Mijn gedachtes gaan naar Skye. Zijn warme handen, zijn plagerige grijns en zijn ongekende stem...
Het was allemaal zó realistisch om slechts een verbeelding te kunnen zijn. En door Skye heb ik voor een groot deel mijn geheugen weer terug. Hij heeft me geholpen en wist dingen die ik zelf niet eens wist.
Dat was absoluut geen hallucinatie.

Aan de andere kant....ik weet dat Skye dood is. Dat weet ik gewoon.
Ik heb met eigen ogen gezien hoe de forensische arts hem doodverklaarde, wat niet zo moeilijk was door zijn opengereten keel.
Ik heb met eigen ogen gezien hoe zijn lichaam in een lijkenzak langs ons werd meegevoerd met de ambulance.

Ik ben verdomme op zijn begrafenis geweest, dus het is onmogelijk dat Skye op magische wijze uit de dood is opgestaan.

"Destiny?"
Dokter Starke kijkt me vragend aan.

"Uhm...nee. Geen hallucinaties." Lach ik zwakjes.

"Ik moet eerlijk zijn dat dat niet overtuigend klonk. Het is voor je eigen gezondheid-"

"-Dat weet ik dokter. Ik heb vooral veel gedachtes. Geen hallucinaties." Verzeker ik haar, ook al weet ik zelf niet eens of dat werkelijk zo is.

"Dat klinkt beter." Lacht ze. Vervolgens zet ze haar handtekening onderaan het papier.

"Je moeder mag je over een half uurtje ophalen. Ga jij maar vast je spullen pakken en dan geef ik haar een belletje."

Ik knik en verlaat de kamer.
Via de lange gang vind ik mijn weg naar mijn slaapkamer van de afgelopen dagen. Snel prop ik mijn kleding en gevulde toilettas in mijn reistas. Voor ik de deur uitloop, kijk ik nog even naar het schilderij aan de muur.
Op een vage manier, heeft het me troost geboden als enig kleurrijk object hier tussen de eentonige muren.

"Heb je alles?" Vraagt een van de zusters die op me stond te wachten.

"Ja."

"Mooi zo. Als je dan even deze formulieren wilt invullen?"

Ze geeft me zes blaadjes. Daar staan dezelfde vragen op die ik gisteren moest beantwoorden, en de dag daarvoor en de dag dáárvoor.

"Het zal wel moeten hè." Zucht ik.

Vluchtig schrijf ik mijn antwoorden, die ik inmiddels al uit m'n hoofd ken, op. Het zijn de standaardvragen waarvan ik de antwoorden al een paar keer heb moeten faken.

Is dat een goede keuze?

Vast niet. Maar ik ben geneigd om de foute keuzes te maken in mijn leven. Dit kan er ook nog wel bij.

"Alstublieft." Zeg ik als ik haar de formulieren teruggeef. Hopelijk kan ze mijn gekrabbel verstaan.
Door de manier waarop ze me aankijkt denk ik eerlijkgezegd van niet.