In Love With Your Pain...

50 ▪︎Groene Ogen▪︎

Vergeet niet te stemmen, want bij 100 stemmen weer een vroege update!🥰

(Voorlopig houd ik het bij de 100 stemmen, en zal het niet worden verhoogd de komende tijd.🙂)

......

"En dat is dus de legende van Sint Hendrix."

"Hoe weet je dit alles zo precies?" Vraag ik nieuwsgierig. Hij kijkt naar het bos in de verte en probeert zijn trillende hand te verbergen achter zijn rug.

"Ik denk niet dat je dat wilt weten...Destiny." Zegt hij dan bijna onverstaanbaar."

Snel herpakt hij zich en laat me dan los. "Stop alsjeblieft met vragen stellen."

Zonder op antwoord te wachten, sleurt hij me mee door een paar smalle straten zonder verlichting.

"Niet...zo...snel alsjeblieft!" Komt er hakkelend uit, bang dat ik straks struikel.

Als antwoord stopt hij met lopen en tilt me dan in één beweging over zijn schouder heen. Zonder verder wat te zeggen, loopt hij door de donkere straten.

"Uhm hallo?! Kaine?"

"Wat?"

Ik slaak een zucht.

Protesteren heeft geen zin bij hem.

Een aantal hobbelige minuten later, zet hij me neer waarna ik tegenover het welbekende zwarte busje sta.

"Hier. En niet spieken." Zegt hij voordat hij me een blinddoek overhandigt.

De vorige keer dat ik in dit busje zat, bracht hij me naar die martelkamer. De nare herinneringen komen weer omhoog en mijn hart begint sneller te kloppen.

"Waar gaan we naartoe Kaine?" Vraag ik, terwijl ik weiger in te stappen.

"Dat zie je zo wel. Stap in." Zegt hij nu luider.

Braaf doe ik wat hij vraagt en stap de passagiersstoel in. Meteen zet hij mijn deur op slot, waardoor mijn eventuele vluchtpoging in het water belandt. Angstig kijk ik hem aan.

"Blinddoek op. Dat is de laatste keer dat ik het vraag." Zijn stem klinkt emotieloos.

Als ik mijn blinddoek op heb, voel ik hoe mijn andere zintuigen scherper lijken te worden. Ik hoor het geluid van de rollende autobanden over de natte asfaltweg, de zachte regendruppels, en het geluid van Kaine die een knop indrukt waardoor het raam aan zijn kant omlaaggaat. Hoewel het hoogstwaarschijnlijk slechts op een kier openstaat, kan ik de koude lucht zachtjes tegen mijn gezicht aan voelen waaien, waardoor ik weet dat we op een laag tempo aan het rijden zijn.

De lichte geur van vuur komt mijn neusgaten tegemoet en het geeft me een bevreesd gevoel na dat verhaal over brandende monniken. Niet veel later hoor ik wat joelende geluiden van mensen. Misschien zijn ze aan het barbecueën? We zijn dus niet op een afgelegen plek.

Waar brengt hij me naartoe?

Ik kan niet eens verder denken of we staan al stil. Ik hoor hoe hij de handrem opdrukt en vervolgens uit de auto stapt.

Een ogenblik later, gaat de deur aan mijn kant open.

"Uitstappen."

"Maar ik kan ... niks zien." Zeg ik dan, waarna ik hem geïrriteerd hoor zuchten.

Hardhandig pakt hij me dan bij mijn arm om me de auto uit te trekken. Vervolgens sleurt hij me ergens mee naartoe en dan laat hij me los. Ik hoor het klinkende geluid van metaal en denk weer aan de laatste keer dat ik dit hoorde.

"Zet maar af." Zegt hij dan, doelend op mijn blinddoek.

Voorzichtig haal ik het eraf en zie dan dat ik in zijn martelkamer sta. Het enge podium, de martelwerktuigen aan de muur, de stoel met de ketens... het komt allemaal weer omhoog.