In Love With Your Pain...

62 ▪︎El Taco▪︎

Oké, lieve lezers. Dit deel verschilt van het originele deel, waarin de zelfverminkingscene best gedetailleerd beschreven werd. Ik vermoed dat dat dus een reden zou kunnen zijn waarom het boek werd verwijderd.

Ik heb het nu dus aangepast en hopelijk is alles volgens de regels nu. Als je vindt van niet, laat het me dan gerust weten.

Vergeet niet te stemmen aan het eind, en voor nu:

Veel leesplezier!❤️

......

"Maya belde net aan en vroeg hoe het met je ging. Blijkbaar heb je al een week niks van je laten horen." Zegt mijn moeder terwijl ze zachtjes mijn hoofd streelt dat rust op haar schoot. Met haar vingers wikkelt ze telkens een plukje haar om haar wijsvinger.

Als ik niks laat horen, schudt ze me even door elkaar. Ik schrik op wanneer ze me in m'n ogen aankijkt.

"Gaat het wel goed met je Des? De keren dat ik je thuis tref, lig je in bed en je zusjes zeggen dat ze je amper beneden zien."

Ik sluit mijn ogen even. Als ik ze open, glimlach ik breed en ga ik overeind zitten. "Het gaat heel goed hoor mam. Ik was even druk."

"Te druk om je beste vriendin even een berichtje te sturen?" Vraagt ze met een opgetrokken wenkbrauw.

Ik knik. "Maar daar zal ik meteen verandering in brengen." Antwoord ik en pak mijn mobiel die aan de oplader ligt.

Ik kijk mijn moeder aan met een blij gezicht terwijl ik begin met typen.

"Hey Maya! Sorry...dat ik...niet reageerde. Ik was druk...en nam even een pauze...van het...blauwe licht."

Lees ik hardop voor. Er ontstaat een geruste blik op het gezicht van m'n moeder en ze geeft me een aai over mijn been waardoor ik opspring.

"Wat is er? Heb je je bezeerd?"

Ik schud mijn hoofd en tegelijkertijd ontvang ik een berichtje van Maya. "Oh kijk! Ze heeft al gereageerd."

Enthousiast lees ik voor;

"Ahhh goed om te weten dat je nog leeft Des. We vroegen ons af of je vanavond meegaat samen met Athan, Nate en mij om te eten bij El Taco. Hopelijk zeg je ja, want anders ben ik het enige meisje tussen twee jongens. Veel liefs."

"Dat klinkt toch leuk? Je bent dol op El Taco!" Zegt mijn moeder dan. Ik bestel vaak eten daar, wanneer ik ongesteld ben en mijn cravings heb. Het wordt eens tijd om een keer ter plaatse te eten.

"Dat klopt! Ik laat meteen weten dat ik er zal zijn."

"Zo mag ik het horen meis!" Zegt mams en drukt een kus op mijn voorhoofd. Daarna verlaat ze de kamer en wordt de deur achter haar dicht geslagen.

Ik ren er heen en draai het op slot. En bij die klik begint het.

Die klik waarmee de deur in het slot valt. De klik waardoor ik de stenen muur om me heen kan laten afbrokkelen.

De klik die ervoor zorgt dat ik mijn omhoog gekrulde lippen weer kan laten hangen en waardoor het sprankje dat te verwarren is met enthousiasme, weer kan zijn wat het werkelijk is. Een sprankeling van snijdende hartzeer.

Want zodra ik alleen ben met mijn gedachtes, gaat het mis.

Het gaat mis op de meest gruwelijke wijze. En het allerergst is dat de pijn voornamelijk aan de binnenkant zit.

Voor de algemene oog zie ik er heel en volmaakt uit, terwijl ik van binnen helemaal kapot aan het gaan ben.

En niemand weet het. Niemand zal weten van het wondertje dat er bijna was, maar op een afgrijselijke manier van me is afgepakt. Niemand zal weten dat mijn handen hebben gebaad in het bloed van mijn baby.