Setka ludzi wysłana na Ziemię.
Setka nastoletnich kryminalistów... Każdy z nas miał swoje mniejsze lub większe grzeszki. Niektórzy kradli, wdawali się w bójki, hodowali niedozwolone roślinki, ale niektórzy siedzieli za niewinność po prostu wzięli wi...
Obudziłam się przez okropny ból głowa. Nie pamiętałam, co się stało. Po prostu nie mogłam sobie przypomnieć. Próbowałam zebrać myśli i odtworzyć w głowie po kolei to, co się działo. Bellamy przyszedł do mojego pokoju informując mnie o tym, co się działo w obozie. Razem dotarliśmy do kapsuły, a chwilę po nas przybyli pozostali. Finn chciał się poddać, ale w ostatniej chwili złapałam go przed wyjściem. Rozmawiałam z nim, a później... Nie... O mój boże. Nie zrobił tego. Po prostu nie.
Finn...
Otworzyłam gwałtownie oczy zrywając się z miejsca. Zrobiłam to zdecydowanie za szybko, przez co zakręciło mi się w głowie i upadłam na kolana lądując prosto na ziemi.
Obok mnie od razu ktoś się pojawiał. Spojrzałam do góry z nadzieją, że zobaczę tam Finna, jednak zamiast niego obok mnie stanął Bellamy. Chłopak pomógł mi się podnieść i z powrotem posadził mnie na łóżku. Szybko zorientowałam się, że nie byliśmy już w kapsule. Ponownie znajdowaliśmy się w naszym obozie. Znowu byłam w oddziale szpitalnym. Jak ja się tu znowu znalazłam? Co się dzieje? Gdzie jest Finn? Ktoś przyniósł mnie z powrotem do obozu, a może to wszystko to tylko sen. Zwykły głupi koszmar. Proszę niech to będzie tylko straszny sen.
- Finn... – Wyszeptałam gorączkowo rozglądając się po pomieszczeniu. – Bellamy, gdzie Finn? – Podniosła wystraszony wzrok na chłopaka.
W pokoju poza naszą dwójką była jeszcze Octavia, która unikała mojego wzroku oraz Raven, która siedziała z dziwną miną. Dziewczyna wydawała się być kompletnie nieobecna.
- Bellamy.... – Dodałam załamana łapiąc go za rękaw kurtki, gdy ten tylko odwrócił ode mnie wzrok. – Gdzie on jest!?
- Clarke go wyciągnie. – Głos zabrała Raven. – Poszła porozmawiać z Lexą. Zobaczysz uwolni go. Obiecała.
- Co? – Wyszeptałam nie wierząc w to, co słyszę.
Dziewczyna powoli podeszłam do mnie i złapała mnie za rękę.
- Jeśli Lexa się nie zgodzi, Clarke ją zabije. – Powiedziała jakby próbował, co najmniej przekonać samą siebie. – Nie martw się. On wróci.
Dziewczyna zachowywała się, jak obłąkana. Nie ma takiej możliwości, by Clarke zabiła ich przywódcę. Lexa na pewno jest dobrze strzeżona, a nawet, jeśli by nie była to prawdopodobnie walczy o wiele lepiej niż Clarke kiedykolwiek będzie potrafią. Poza tym nawet, jeśli jakimś cudem Clarke udałoby się ją zabić to blondynka nie wyjdzie z ich obozu żywa tak samo jak z resztą Finn.
Stracę go. Właśnie dziś go stracę. Nie rozumiem, jak on mógł mi to zrobić. Obiecał mi to. Obiecał, że się nie podda, a właśnie to zrobił.
Było mi duszno, przez co w mojej głowie zaczęło się kręcić. Czułam, że zaczyna brakować mi powietrza.
- Musze stąd wyjść. – Powiedziałam stanowczo czując, że nie mogę zostać tu ani minuty dłużej.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
