Broken Souls // Bellamy Blake

Rozdział 39

Miałam problem, by zasnąć tej nocy. Złożyło się na to wiele rzeczy. Po pierwsze przez leki przespałam większość dnia, ale myślę, że to nie był główny powód. Naprawdę bałam się o naszych ludzi. Prawda jest taka, że przez ten czas spędzony z nimi na Ziemi oni wszyscy stali mi się naprawdę bliscy. Nie ze wszystkimi miałam wspaniały kontakt, ale jednak wszyscy się rozumieliśmy. Każdy z nas przeszedł tą samą drogę odkąd tu wyładowaliśmy. Wszyscy czuliśmy niepewność i strach, niejednokrotnie byliśmy poddawani próbą, groziła nam śmierć, jednak w tym wszystkim byliśmy zawsze razem. To razem broniliśmy się przed Ziemianami, razem zdobywaliśmy pożywienie, razem przeżyliśmy chorobę. Zawsze byliśmy w tym razem. Od samego początku i teraz też powinniśmy być.

Tymczasem teraz w obozie jestem tylko ja i Raven i masa dorosłych, którzy nie rozumieją tego, co się tu działo przed ich przylotem. Większość naszych jest zamknięta w Mount Weather, w miejscu gdzie grozi im śmierć. Druga grupa mniej liczna, jednak licząca więcej naprawdę ważnych dla mnie osób jest gdzieś w lasach, gdzie żyją Ziemianie, którzy nas nienawidzą i na pewno z chęcią zabiją ich, gdy tylko spotkają ich na swojej drodze.

Jak mogłabym spokojnie zasnąć wiedząc, co grozi moim bliskim? W dzień nie miałam takiego problemu przez środki, które podała mi Abby. Na wieczór jednak przestały działać, a ja nie chciałam prosić o nic na sen. Wystarczyło mi, że podano leki przeciwbólowe.

Cały ranek i przedpołudnie chodziłam niespokojna. Nie mogłam znaleźć sobie miejsca i zajęcia, które uspokoiłoby mnie, bądź choćby odwróciło moją uwagę. Nic chyba nie byłoby w stanie tego zrobić.

Po południu złapała mnie Abby Griffin. Kobieta delikatnie mówiąc nie była zachwycona tym, że po zabiegu chodzę po obozie zamiast wciąż leżeć, jednak szybko odpuściła mi kazania i zabrała mnie ze sobą do punktu medycznego na kontrole. Kobieta była już wystarczając zła na to, że Clarke, Bellamy i Octavia opuścili obóz bez jej zgody. W końcu, gdy rozmawialiśmy o tym z obecnymi przywódcami, oni nie wyrazili na to zgody.

W punkcie medycznym poza naszą dwójką była jeszcze Raven i Jackson. Dziewczyna też miała przejść jakieś rutynowe badania. To straszne, co ją spotkało. Nie może normalnie chodzić. To duże utrudnienie zwłaszcza tu na Ziemi, gdzie wojna wisi w powietrzu przez cały czas, ale dziewczyna jest silna. Wiem, że sobie z tym poradzi.

- Wszystko goi się w porządku. - Powiedziała w końcu Abby. - Musisz się teraz oszczędzać i powoli do siebie dojdziesz.

- Ona i oszczędzać. - Prychnęła Raven siedząca obok. - To tak jakby powiedzieć, że Ziemianie są miłymi sąsiadami.

- Mówię poważnie.

Słowa Abby w tym momencie to nic szczególnego. Naprawdę się martwię, ale nie moją raną. Teraz mamy o wiele większe zmartwienia. Gdzieś tam jest Finn. Nie pociesza mnie to, że jest tam z Murphy'm. Nie ufam mu i prawdopodobnie nigdy nie będę w stanie mu zaufać. Jeśli zostaliby zaatakowani, jestem pewna, że Murphy, gdyby tylko miał okazję na przeżycie, uciekłby zostawiając Finna na pewną śmierć. Byłoby o wiele prościej, gdyby Finn wrócił z Bellamy'm do obozu. To głupie i nieodpowiedzialne, żeby w naszej sytuacji tak się rozdzielać.

- Tak, tak wiem. - Przytaknęłam tylko przypominając sobie, że wciąż nie odpowiedziałam kobiecie.

Jakby mi było mało, że już zamartwiam się o Finna to jeszcze tak, jak już wcześniej wspomniałam, większość naszych jest przetrzymywana przez ludzi z gór. Co prawda oni nie rozumieją tego, że nie są tam bezpieczni. Gdyby o tym wiedzieli to już dawno uciekliby stamtąd, choćby z Clarke. Próbuje ich usprawiedliwiać w swojej głowie. W końcu tak długo byliśmy w niebezpieczeństwie musząc walczyć o życie, że wizja, choć odrobiny bezpieczeństwa nawet tego złudnego była kusząca. Dostali ubrania, pokoje, łóżka, jedzenie i ciepło. Zaufali tym ludziom. Było to głupie... Naprawdę głupie i nierozważne, ale tak się stało. Teraz musimy ich uratować zanim będzie za późno.