ကြမ္မာ ခုနစ်လီ

အခန်း (၃၉)/ က

Burmese Translation of Seven Unfortunate Lifetimes, All Thanks to a Single Moment of Impulse by Jiu Lu Fei Xiang.

Translator - No_Coz

အခန်း (၃၉)/ က
__________

ပူနွေးစိုစွတ်တဲ့ ဒီအနမ်းက ပိုလို့ ပိုလို့ နက်ရှိုးတိုးဝင်လာသလိုပဲ။ ငါ့နှလုံးသား ခံယူချက်ကတော့ ရှင်းတယ်။ လိုရင်းရောက်စေမဲ့ စကားတွေ အကုန် ပြောထုတ်ပြီးသွားပြီလေ။ ဒီဟာကို အခွင့်အရေးယူပြီး သူ့ကိုမှ ပြန်မနမ်းလိုက်ရရင် ငါ နောင်တရနေမိတော့မှာ။

ချူခုန်း လည်တိုင်ကို ငါ ဖက်ထားလိုက်တယ်၊ သူ့ကို ခိုင်ခိုင်မြဲမြဲ တွယ်ဖက်ထားလိုက်ပြီး ခံစားချက်တွေ ပုံအောထားတဲ့ ဒီအနမ်းကို ငါ တုံ့ပြန်လိုက်တယ်။

မီးလျှံတွေ ကြားထဲ ပိတ်မိနေသလိုခံစားရလို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် ငါ့ရင်ထဲ ပိတ်လှောင်နေတဲ့ ခံစားချက်တွေ ဖွင့်ချပြီးသွားလို့လားတော့ မသိဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ငါ ဒီအနမ်းကို မရပ်တန့်နိုင်ခဲ့ဘူး။

ချူခုန်းရဲ့ အတွေးနဲ့ ခံစားချက်က ဘယ်လိုရှိနေမလဲ ငါ မသိဘူး။ ငါ့ကျောပြင်မှာ ပြေးလွှားလှုပ်ရှားနေတဲ့ သူ့လက်ချောင်းတွေရဲ့ အတွေ့ကိုပဲ ငါ သိတော့တယ်။ နည်းနည်း လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေး တသသဆန်တယ်။ သူ့ကို ငါ ဘယ်နေရာ ထိထား၊ ကိုင်လို့ ရမယ်ဆိုတာတော့ ငါ မသိဘူး။ တစ်ကိုယ်လုံး ပူလောင်လာတာပဲ ငါ သိတော့တယ်။

ငါတို့မှာ ဒီလိုလုပ်ဖို့ အတွေ့အကြုံတော့ မရှိဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ငါ ယွဲ့လောင်ရဲ့ ဖူးစာရေးဗိမ္ဗာန်မှာတုန်းက ကံကြမ္မာ ကြေးမှုံကို တစ်ခါတလေ ကြည့်တတ်တယ်။ တစ်ခါမှာ ကြင်စဦး ဇနီးမောင်နှံရဲ့ မင်္ဂလာဦးည အချိန်ကြီးကို ကြေးမှုံက ပြတော့ မြင်သွားခဲ့ဖူးတယ်လေ။

ငါ သိတာပေါ့။ ပထမတဆင့်က အဝတ်အစားချွတ်ရမယ်ဆိုတာ။

ငါ ချူခုန်း လည်တိုင်ကနေ လက်ကို လွှတ်ပြီး သူ့ခါးဆီ လျှောက်စမ်းလိုက်တယ်။ အကြာကြီးဆွဲနေပေမဲ့ မပါလာတော့၊ စိတ်မရှည်တာနဲ့ အားသုံးပြီး သူ့ခါးပတ်ကို ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်မိတယ်။

ချူခုန်းကတော့ သတိမထားမိဘူး။ သူ့လက်တွေက ငါ့ကျောကို ပွတ်သပ်နေတုန်း။ ငါ နှုတ်ခမ်းကို သူ့နှုတ်ခမ်းဆီက ဖယ်လိုက်ပြီး သူ့နားရွက်ကို ကိုက်လိုက်တယ်။ "နင် ဒီထက်ပိုပြီး... အဆင့်တက်ဦးလေဟာ"