LADİN - BXB

Kırk dokuz

Bölüm şarkısı: Adele – Million years ago 

.

.

.

.

.

.

.

.

Yüreğim tekrar acı çekmekten korkuyor

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Kartal üzerindeki kıyafetleri çıkarırken başında bir ağrı hissetti. Pantolonunu bedeninden ayırırken sendeledi. Bedeninde dolaşıp duran duygu midesini bulandırıyordu. Duvara yaslanarak dengesini sağladı. Ne kadar her şeyi sindirmiş gibi davransa da içinde çok büyük bir kasırga vardı. Bedenindeki tüm kıyafetlerden kurtulup duş kabine doğru ilerledi. Suyu rasgele açarken burnunu çekti. Duygularını kontrol edemiyordu. En çok yalnız kalınca çöküyordu insana en derin duygular. Herkes etrafından gidince bastırıyordu kara bulutlar. Kartal yüreğinde ki baskı ile derin bir nefes almaya çalıştı. Nefesi boğazına takılı kalmıştı. 

Nedense güçlü durmak zorunda gibi hissediyordu kendini. Güçlü olmak zorunda mıydı? Umursamadı bunu. Omuzlarını dikleştirip eli ile suyun sıcaklığını kontrol etti. Suyu istediği sıcaklığa getirdikten sonra tekrar derin bir nefes aldı. Kısa bir duş alıp kafasındaki her şeyden kurtulmak istiyordu sadece. Ama tüm yaşananlar gözlerinin önünde sürekli oynatılıyordu. O adamın karşısına geçip konuşmasını asla unutmayacaktı. Yıllarca hep abisine kızgın olmaya kendisini zorlamıştı ama bir şekilde ona kızamamıştı hiç. Şimdi sebebini biliyordu. Ona kızamazdı. Ona hiçbir şey söylemeye hakkı yoktu. Kardeşini korumak için her şeyini feda etmişti ve tüm bunları herkesten gizlemişti. 

Bedenini suyun altına getirip bedeninin sıcak su ile ıslanmasına izin verdi. Suyun tüm düşüncelerini alıp götürmesini istedi. Bir süreliğine olsa her şeyi unutmak istedi. Kendi adını bile unutmak… Ailesini ne kadar çok sevse de bazı anlarda bu ailenin bir parçası olmak istemiyordu. Bu kadar acıya sahip olmak istemiyordu. Yorucuydu. Bedenide ellerini dolaştırırken elinin yarasına gelmesi onu durdurdu. Başını eğip karnındaki bıçak yarasına baktı. Bir eli ile yarasını okşadıktan sonra gözlerine bir kararlılık düştü. Kaplan hep onlar için çabalamıştı şimdi sıra Kartal’a gelmişti. Bu fikir bir kere Kartal’ın zihnine düşmüştü. Bunun geri dönüşü olmazdı. Abisi gibi değildi. Abisinden daha büyük deli cesaretine sahipti. Kendi düşünceleri içinde boğuşurken gözlerini sıkıca kapattı. Kabul edemiyordu. Bir elini yumruk yapıp çaresizlik ile duvara vurdu.

Kendi rızası olmadan başkası tarafından alt edilmenin nasıl bir his olduğunu biliyordu. İstemediği halde kendisine dokunulmasının ne kadar boktan bir his olduğunu en derinden biliyordu. Karnından yukarıya doğru çıkan o sıcak iğrenç hissi hissedip yumruğunu tekrar duvara vurduğunda bu sefer ağlamaya başladı. Kabul edilebilir gibi değildi. Kabul etmek istemiyordu ama bir yandan da hep dik durması gerektiğini hatırlatıyordu kendine. Kendi ile savaşmaya başlamıştı. Eski Kartal’a dönüyor gibi hissetti kendini. Duvarı yumruklamaya devam ederken kafasını iki yana salladı. Bir süre bekledikten sonra duruşunu dikleştirdi. Bu güçlü duruşu ona Kaplan öğretmişti. Şimdi teslim olamazdı. Hayatında teslim olduğu tek kişi sevgilisiydi. Eski Kartal’ı çoktan öldürmüştü. Geri dönemezdi.