Skrzydlaty Grzech

Rozdział 12

Znowu się spóźniałam. Nie mogłam spać po tym, co wczoraj zobaczyłam. Na początku sądziłam, że mam zwidy, ale po obejrzeniu końcówki kilka razy, upewniłam się, że oprócz Liama i jego przyjaciół, w którymś momencie pojawiła się czwarta osoba. Albo była tam z nimi od samego początku. Nie wiedziałam, co o tym myśleć.

I dlaczego dostałam filmik po tym, jak nagle zniknął z sieci?

Wjeżdżając na parking, minęłam się z Rhavenem. Nasze spojrzenia się skrzyżowały, lecz szybko odwróciłam wzrok. Zaparkowałam i popędziłam do szkoły. Od wczorajszego popołudnia Brivel pozostawało bez śniegu, lecz los chciał, żebym zamiast poślizgnąć się, zahaczyła chorą nogą o ostatni stopień schodów. Nie przewróciłabym się, ale i tak zostałam uratowana. Moje łokcie objęły silne dłonie i przywróciły ciało do pionu.

Uniosłam głowę, żeby zobaczyć swojego wybawiciela i ze zdziwieniem stwierdziłam, że po raz kolejny zostałam uratowana przez Conalla.

– Czekałem na ciebie. – Odsunął się nieznacznie.

Minęło kilka sekund, zanim zrozumiałam, co mówił.

– Co?

– Pojechałaś wczoraj z Rhavenem. Max nie miał do ciebie numeru telefonu, ja również. Nie wiedziałem, czy coś ci się stało i nie potrafiłem tego sprawdzić. Max twierdził, że przesadzam, ale gdy nie widziałem twojego auta, a dzwonek już zadzwonił, zmartwiłem się. Dlatego czekałem, aż się zjawisz.

Nie wiedziałam, co powiedzieć.

– Ja...

– Chodź. – Złapał mnie za rękę. – Jesteśmy mocno spóźnieni.

Pociągnął mnie w stronę gmachu i zniknęliśmy w środku.

***

Razem z Maksem odliczaliśmy minuty do końca lekcji, a kiedy zadzwonił dzwonek, nie potrafiliśmy ukryć ulgi i radości. Wyszliśmy z sali, przed którą stał Conall opierając się o szafki. Gdy tylko nas zobaczył, odepchnął się i podszedł.

– Znowu na mnie czekałeś? – zażartowałam, dobrze wiedząc, że przyszedł do Maksa.

– Tak.

Prawie zakrztusiłam się powietrzem.

– Obiecałem, że pomogę Amber z matmą – odezwał się Max. – Do zobaczenia – rzucił i odszedł.

– Gdzie masz następną lekcję? – spytał Conall.

– Na dole – odparłam, a mój głos nie zabrzmiał tak pewnie, jakbym tego chciała. – W ósemce.

Skinął głową i razem ruszyliśmy w stronę schodów.

– Patric zostawił cię w spokoju? – zapytał.

Musiałam powstrzymać wzdrygnięcie na wspomnienie tamtego wydarzenia i wykrzywionej drwiną twarzy z przylizanymi włosami na czubku głowy.

– Tak – odparłam. – Nawet nie widziałam go od tamtego czasu.

– To dobrze. – Pokiwał głową. – Słuchaj, nie musisz się już nim martwić. Zadbałem o...

– Grace! – Głos Loli wzbił się nad zgiełkiem korytarza.

Odwróciłam głowę i zobaczyłam, że biegła w naszą stronę. Pomachałam jej i na powrót zwróciłam się do chłopaka:

– Co mówiłeś?

Wzrok utkwił w punkcie za mną.

– Conall? – zapytałam, próbując zwrócić jego uwagę.