ငါးဆားနယ်လေးက ကမ္ဘာပျက်ကပ်စာအုပ်ထဲ ကူးပြောင်းသွားတယ် (ဘာသာပြန်)

၂၃

Unicode

ကျန်းမြောင်မြောင်က ထိုအိုးကို ရတနာတစ်ပါးသဖွယ် သတိအပြည့်နှင့် စောင့်ကြပ်နေခဲ့သည်။ ငါးရက်မြောက်နေ့တွင် ပဲပင်လေးများက သိသာသည့်အမြင့်သို့ ရောက်ရှိကာ ကြီးထွားလာသည်။

သူမက ၎င်းကို ကောက်ယူကာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုအပြည့်နှင့် အမြတ်တနိုး ကြည့်နေခဲ့သည်။ သူမက ၎င်းတို့ကို အိုးထဲ ထည့်ကာ ဆီနှင့်ဆားတို့ဖြင့် အချိုးကျကျ ရောစပ်၍ အခြားဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်တို့ထည့်ကာ ကြော်လိုက်သည်။ နှစ်မိနစ်ကြာပြီးနောက် သူမက ညစာစားပွဲပေါ် တင်လိုက်ပြီး လတ်ဆတ်သည့် မွှေးရနံ့တို့က ဧည့်ခန့်တစ်ခန်းလုံး ပြည့်နှက်သွားသည်။

၎င်းမှာ ဤလအတွင်း ဗီလာထဲရှိ တစ်ခုတည်းသော လတ်ဆတ်သည့် အသီးအရွက် ဖြစ်လေသည်။

မြေအောက်ခန်းထဲတွင် အလုပ်လုပ်နေသည့် လုချီမင်က အနံ့ရသည့်အခါ ထွက်လာခဲ့သည်။

သူက ဖြတ်သွားသင့်သလား တွေဝေနေဆဲအချိန်တွင် ကျန်းမြောင်မြောင်က အစပြုကာ သူ့ကို လက်ယပ်ခေါ်ခဲ့၏။ သူမက သူ့ကို ပန်းကန်တစ်လုံးပေးပြီး သူ့ပန်းကန်ပေါ်သို့ တူတစ်စုံကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ တင်ပေးခဲ့သည်။

သူက ထိုင်ချလိုက်ကာ ပဲပင်ပေါက်ကြော်ကို ရေတွက်လိုက်ပြီးနောက် ခါးသက်စွာ ပြုံးလိုက်သည်။

"ငါးပင်တောင်ဟုတ်လား။ မင်းက အရမ်းကို သဒ္ဓါတရားထက်သန်တာပဲ ဟမ်။"

ကျန်းမြောင်မြောင်က သူမ၏ မေးကို မော်ချီလိုက်သည်။ "ငါးပင်က ဘာမှားနေလို့လဲ။ တခြားလူတွေမှာဆို စားချင်တာတောင် မစားကြရရှာဘူး။ အဲဒီနေ့က ငါသာ ဉာဏ်ရှိရှိနဲ့ ပဲစေ့တွေကို ပြန်မယူလာခဲ့ရင် ငါတို့ ဒီနေ့ စားရမှာတောင် မဟုတ်ဘူး။"

သူက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး အဖိုးတန်လှသည့် ပဲပင်ပေါက်များကို တစ်ပင်ချင်းစားလေသည်။ သူက အရသာရှိသော အစားအစာထဲ နစ်မြုပ်ကာ ခေါင်းမဖော်တမ်း စားသောက်နေသည့် ကျန်းမြောင်မြောင်ကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။

"ဒီတစ်ပတ်ထဲမှာ ဇွန်ဘီလှိုင်းတစ်ခု ဖြစ်လာလိမ့်မယ်။ ငါတို့ရဲ့ အစားအစာတွေက ကုန်လုနီးပါးဖြစ်နေပြီ။ ငါတို့ စူပါမားကတ်ကို ထပ်သွားဖို့လိုတယ်။"