💐ភ្លើងស្នេហ៍អន្ទាក់កម្ម💐

ភាគ32:កុំទៅណាចោលmommyណាម៉ូតៃ

(អូនមិនស្តាយក្រោយទេដែលអូនស្រលាញ់ពូតែអូនស្តាយក្រោយដែលមិនអាចរស់នៅជាមួយពូបន្តទៀតហើយអូនសប្បាយចិត្តណាស់ដែលអូនស្លាប់ក្នុងដៃរបស់ពូដែលជាមនុស្សអូនស្រលាញ់ស្មើជីវិតរបស់អូន)ទឹកភ្នែកហូរជ្រាបចេញតាមកន្ទុយភ្នែកក្នុងចិត្តលួចនិយាយឡើងព្រោះដឹងខ្លួនច្បាស់ថាបន្តិចទៀតគេនឹងលេងបាននៅមើលឃើញពិភពលោកដ៏សែនអួរអាប់នេះទៀតហើយ។បើសួរថាគេស្តាយក្រោយទេដែលា្រលាញ់នាយចម្លើយមាននៅខាងលើហើយគេមិនស្តាយក្រោយដែលស្រលាញ់នាយតែអ្វីដែលគេស្តាយក្រោយបំផុតគេមិនអាចរស់នៅក្បែរនាយបន្តទៀតគេមិនអាចធ្វើជាប្រពន្ធដ៏ល្អមិនអាចធ្វើជាmommyពោពោះកូនទារកតូចអោយនាយបាននេះជាអ្វីដែលស្តាយក្រោយខ្លាំងបំផុត់។
វូសៗៗ!!*ក្រឹប
ម៉ូតៃជាសត្វឆ្កែមួយក្បាលដែលស្រលាញ់ដឹងគុណម្ចាស់ពេលឃើញថេហ្យុងត្រូវជុងហ្គុកធ្វើបាបវាមិនអាចឈរមើលបានតទៅទៀតក៏លោតហក់ទៅខាំដៃជុងហ្គុករ។ចង្កូមស្រួចៗមុតធ្លុះចាក់ដល់សាច់ខាងក្នុងឈាមក៏ហូរមកបណ្តាលអោយនាយមានចិត្តខឹងាប្បាជាមួយម៉ូតៃជាពន់ពេក។
«អ្ហឹក..ខិះៗ..»ប៊ីសតែដាច់ខ្យល់ស្លាប់ទៅហើយជុងហ្គុកក៏ប្រលែងថេហ្យុងអោយមានសេរីភាព។កាយតូចដួលប្រូសដេកដកដង្ហើមញាប់គឃូសទាំងដង្ហក់នៅលើ.កក៏មានស្នាមជាំក្រហមឌិតច្បាស់ពេញៗភ្នែក។
«ឯងហ៊ានណាស់ម៉ូតៃ»នាយដោះលែងថេហ្យុងប៉ុន្តែបង្វែគោលដៅថ្មីមករកម៉ូតៃជំនួសវិញ។អាចនិយាយបានថាពេលនេះជុងហ្គុកគេឆ្កួតជ្រូកក៏បានព្រោះគេហ៊ានធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងអោយតែគេអាចរំងាប់អារម្មណ៍ខឹងក្នុងខ្លួនរបស់គេៗមិនខ្វល់ថាអ្នកណាខ្លះត្រូវមកឈឺចាប់នោះទេ។
វូសៗ!!
អាល្អិតម៉ូតៃឈរជើងពីរលើកជើងខាងមុខផ្គុំចូលគ្នាបំណងចង់សុំទោសរាងក្រាសដែលបានខាំនាយមុននោះ។ប៉ុន្តែបើគេមិនធ្វើបែបនឹងmommyគេនឹងស្លាប់គេគ្មានជម្រើសទេទោះបីជុងហ្គុកជាdaddyក៏ដោយក៏ត្រូវតែសម្រេចចិត្តថាខាំហើយបើជុងហ្គុកមិនព្រមលេងអោយថេហ្យុងមានសេរីភាពគេក៏ខាំជុងហ្គុកមិនលេងដូចគ្នា។
*ឌឹប!!
មិនខ្វល់មិនអាណិតដល់កូនធ្លាប់ស្រលាញ់ថ្នាក់ថ្នមមិនចងចាំអនុស្សាវរីយ៍ជាមួយគ្នានាយបានចាប់ជើងម៉ូតៃលើកបោកគេឌឹបៗនឹងការ៉ូយ៉ាងព្រៃផ្សៃបំផុតចំណែកថេហ្យុងបានឃើញហេតុការណ៍នេះគេស្ទើតែមិនជឿនឹងភ្នែកទាល់តែសោះថាមនុស្សដូចជាជុងហ្គុកអាក្រក់ជូជាតិធ្វើបាបមិនលើកលែងសូម្បីតែសត្វ÷
«ពូបានហើយ..អ្ហឹកៗ..បានហើយអូនក្រាបសំពះបាទជើងរបស់ពូចុះកុំវៃធ្វើបាបម៉ូតៃអីគេមិនដឹងរឿងអីទេ»ថេហ្យុងយំអោបជើងនាយស្រែកឃាត់អង្វរអោយគេបញ្ឈប់ទង្វើហិង្សាទៅលើម៉ូតៃតែនាយបែរជាងាកមកញញឹមចុងមាត់ដាក់ថេហ្យុងរួចក៏÷
ប៊ាំង!ឌឹប!
នាយបានចាប់បោកម៉ូតៃម្តងទៀតហើយក៏បោះចេញទៅខាងក្រៅបុកជាមួយនឹងទូដាក់វត្ថុបុរាណដោយឈាមត្រជាក់បំផុត។សភាពម៉ូតៃពេលនេះលេងស្រស់ស្អាតទៀតហើយរោមធ្លាប់តែ.សភ្លឺរលោងចែងចាំងពេលនេះដាមទៅដោយឈាមក្រហមច្រាលពេញខ្លួនបណ្តាលអោយចិត្តរបស់ថេហ្យុងរន្ធត់តក់ស្លត់នឹងទិដ្ឋភាពមួយនេះរហូតចង់ក្លាយជាមនុស្សឆ្កួតទៅហើយ។
«ម៉ូតៃ!!!!»ថេហ្យុងស្រែកមួយទំហឹងរង្វង់ភ្នែកចាប់ផ្តើមឡើងក្រហមដក់ជាប់ដោយដំណក់ទឹកថ្លាៗជាច្រើនឥតគណនាបាន។គេបានប្រើកម្លាំងស្តួចស្តើងវាចេញមកអោបកូនស្រែកត្រយំខ្លាំងៗដោយការឈឺចាប់បំផុត÷
«អ្ហឺៗ...ម៉ូតៃកុំទៅណាចោលmommyអីកូនបើកភ្នែកមកបើកភ្នែកឡើងមកលេងជាមួយmommyណាកុំខឹងmommyអីmommyសុំទោសដែលទុកកូនចោលឆ្លើយមកកូនកុំស្ងាត់អញ្ចឹងអីmommyប្រេះទ្រូងស្លាប់ឥឡូវហើយ»ដៃតូចអង្អែលលើរោមដែលធ្លាប់ស្រស់ស្អាតពីមុនថ្នមៗដៃប្រលាក់សុទ្ធតែឈាមម៉ូតៃគេស្រែកដង្ហើយហៅម៉ូតៃក្តែងៗអោយភ្ញាក់ដឹងខ្លួនប៉ុន្តែម៉ូតៃមិនអាណិតដល់ទ្រូងនាយតូចទេគេមិនតបគេមិនបើកភ្នែកគេបានគេងលក់ទៅរហូតហើយគេទៅចោលmommyកំសត់របស់គេជារាងរហូតមិនអាចត្រឡប់វិញទេ។
«ហ្ហឹស-ឯងយលអារម្មណ៍ពេលដែលបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រលាញ់ឬនៅ?អារម្មណ៍របស់យើងពេលនេះវាមិនខុសពីឯងឡើយ»គ្រប់យ៉ាងដែលនាយធ្វើព្រោះចង់អោយថេហ្យុងយល់ពីអារម្មណ៍របស់គេនៅពេលដែលបាត់បងមនុស្សខ្លួនឯងស្រលាញ់ខ្លាំងស្មើនឹងកែវភ្នែកអោយទៅប្រលូកប្រឡាក់ឡូកឡំជាមួយអ្នកដ៏ទៃគេក៏ឈឺៗខ្លាំងជាងថេហ្យងរាប់មុឺនដងព្រោះគេតាមទាន់ដល់ទៅពីរលើកហើយទើបកំហឹងផ្ទុះចេញមកខ្លាំងបែបហ្នឹង។
«អ្ហឹកៗៗៗៗ»រាងតូចមិនបានតបគិតតែពីស្រែកយំអោបសពម៉ូតៃអារម្មណ៍របស់គេពិបាកបែកចែកណាស់អាណិតជុងហ្គុកតែក៏ស្អប់ខ្លាំងដូចគ្នា។គេដឹហថាអ្វីដែលនាយធ្វើនៅពេលព្រោះតែការប្រច័ណ្ឌហួងហែងមកពីក្តីស្រលាញ់ដែលនាយមានចំពោះគេតេវាក៏ហួសហេតុខ្លាំងពេកដល់ថ្នាក់គេមិនអាចទទួលយកបានទេ។គេខ្លាចជុងហ្គុកនៅពេលនេះណាស់គេដូចមិនមែនជាមនុស្សគេអាក្រក់ខ្លាំងណាស់គេបានពង្រាត់របស់សំខាន់ចេញពីបេះដូងរបស់គេដឹងទេពេលនេះម៉ូតៃចាកចេញទៅបាត់តើអោយគេរស់នៅរបៀបណាបើអ្នកដែលជាកម្លាំងចិត្តអោយគេរស់បន្តបានស្លាប់ទៅបាត់ហើយនោះ។
«ពូអាក្រក់ណាស់ជុងហ្គុក»បបូរមាត់តូចនិយាយម្ហបៗទាំងញ័រតតាន់។
«មែនយើងអាក្រក់ហើយយើងនឹងធ្វើអោយឯងដឹងថាយើងអាក្រក់លើសពីឯងគិតទៅទៀត»និយាយចប់ក៏ចាប់អូសថេហ្យុងទាំងត្រម៉ាត់ត្រមែងចូលមកក្នុងប្ទប់វិញទោះបីចាថេហ្យុងប្រឹងក្រាញរនៀលចាប់តោងនេះតោងនោះយ៉ាងណាក៏នៅតែមិនអាចឈ្នះកម្លាំងយក្សារបស់ជុងហ្គុកត្រូវគេចាប់អូនចូលបន្ទប់ទាល់តែបាន។
«ពូចង់ធ្វើអីថេហ៍?»ពេលឃើញជុងហ្គុកដើរចូលមកព្រមទាំងដោះសម្លៀកបំពាក់របស់ខ្លួនចេញអស់ទៀតកាន់តែធ្វើអោយថេហ្យុងភ័យខ្លាំងលើសដើមមិនដឹងថាវិនាទីបន្ទាប់នេះគេត្រូវជួបជាមួយការដាក់ទោសបែបណានោះទេ។
«....»មិនស្រដីតបកន់តែធ្វើអោយថេហ្យុងមិនស្រួលក្នុងចិត្ត។ចង់រត់គេចតែដឹងច្បាស់ថាមិនអាចទៅរួចតែបើនៅស្ងៀមៗបែបនេះស្លាប់ដោយសារការដាក់ទោសរបស់នាយជាក់ជាមិនខាន។
«ពូអាណិតថេហ៍ផងកុំធ្វើបាបថេហ៍ទៀតអី»ក្រៅពីយំសំពះអង្វរគេមិនអាចធ្វើអ្វីបានឡើយទោះមានសង្ឃឹមថារួចខ្លួនតិចក៏ដោយ។
«ហ្ហឹស~ជាមួយពួកសាហាយស្មន់ឯងលើកជើងថ្ងូរដូចប្រុសលក់ខ្លួនត្រង់ជាមួយយើងឯងថាយើងធ្វើបាបឯង?»កាយក្រាសបន្ទន់ជង្គង់ទល់មុខរាងតូចចាប់បោចសក់ទន់រលាស់រលោងផ្ងើយក្បាលឡើងលើអោយចំកែវភ្នែកកំណាចរបស់គេមុននឹងខ្ជាក់ពាកកយសម្តីមុតស្រួចដូចបន្លាអោយចាក់ចូលក្នុងសាច់រាងតូចធ្លុះធ្លាយគ្មានសល់ចន្លោះ។
«អ្ហឹកៗ...ហិ..ហិ...»អាល្អិតកម្សត់សើយលាយទឹកភ្នែករលាក់ខ្លួនខ្លាំងៗដ្បិតអីឈឺពេកឈឺត្រូវគេមើលងាយថាជាប្រុសលក់ខ្លួនសួរថាអ្នកណាអាចទទួលយកបាន?
«អឹម!!»បបូរមាត់តូចច្រមិចសើចសុខក៏ត្រូវគ្រប់ដណ្តប់ដោយបបូរមាត់រាងក្រាសយ៉ាងតក់ក្រហល់។នាយបឺតជញ្ជក់ខាំទាញបបូរមាត់របស់ថេហ្យុងសឹងតែដាច់រហែកចេញពីគ្នាទៅហើយឯរាងតូចក៏មិនបានហាមទោះហាមក៏មិនមានប្រយោជន៍មានតែបណ្តោយអោយគេធ្វើបាបទាំងផ្លូវចិត្តផ្លូវកាយ។
«អ្ហឹកៗៗ....»សម្លេងយំខ្សឹបខ្សួលនៅតែបន្លឺឡើងទឹកភ្នែកហូរកាត់ផែនថ្ពាល់មិនដាច់តំណក់គិតៗទៅជីវិតរបស់គេពេលនេះនៅសល់អីទៀត?ម៉ូតៃ?ជុងហ្គុក?ហាសហាវាកំប្លែងខ្លាំងណាស់ម្នាក់ប្រួលប្រែឯមួយទៀតចាកចេញទៅជារាងរហូតគ្មានថ្ងៃអាចវិលត្រឡប់បានតើគេអាចទ្រាំរស់នៅបានយូរប៉ុណ្ណាទៀត?
សង្រ្គាមស្នេហ៍ក្តៅគគុកបានកើតឡើងទាំងការបង្ខំរាងក្រាសកម្ចាយកំហឹងទៅតាមកម្លាំងចលនាចង្កេះរបស់គេចំណែកអ្នកត្រូវគេលុកលុយធ្វើទុកបុកម្និញនេះដេកថ្ងូរទាំងទឹកភ្នែកផ្នែកខាងក្រោមឈឺដូចគេយកកាំបិទមកវះព្រោះតែមិនទទួលបានការថ្នាក់ថ្នមពីអ្នកខាងលើនោះទេផ្ទុយទៅវិញមានតែមានភាពព្រៃផ្សៃកាចសាហាវធ្វើអោយគេស្ទើតែដាច់ខ្យល់ស្លាប់ម្តងៗទៅហើយ។
..........
បន្ទាប់ពីបញ្ចប់កិច្ចការផ្ទាល់ខ្លួនអស់ជុងហ្គុកក៏ងើបចេញពីកាយអាក្រាតរបស់រាងតូចដែលដេកសន្លប់ស្តូកស្តឹងរាងកាយពេញទៅដោយស្នាមជាំដុំៗនឹងស្នាមធ្មេញតាំងពីកំភួនជើងរហូតដល់សាច់ទ្រូងគ្មានសល់ប្រឡោះណាទំនេរស្អាតទេឯតំបន់ទន់ជ្រាយរបស់គេក៏ឃើញមានឈាមហូរមកលាយឡំជាមួយទឹកកាមប៉ុន្តែជុងហ្គុកនាយមិនបានខ្វល់រើសសម្លៀកបំពាក់មកស្លៀករួចរាល់ក៏ចេញទៅទាំងទុកអោយរាងតូចនៅដេកអាក្រាតកាយកណ្តាលបន្ទប់យ៉ាងគួរអោយអាណិតបំផុត។
បើធ្វើបែបនេះដាក់គេទៅហើយហេតុអ្វីមិនព្រមសម្លាប់គេចោលតែម្តងទៅ?ព្រោះទង្វើរបស់អ្នកមិនខុសអីពីឃាតករសម្លាប់ចិត្តក្មេងប្រុសម្នាក់នេះអោយស្លាប់បាត់នៅសល់តែសប្បកកាយឡើយ។
ងាកមកមើលជុងហ្គុកវិញម្តងគេមិនបានទៅណាឆ្ងាយទេក្រៅពីមកបន្ទប់ក្រោមដីដោះស្រាយរឿងខ្លះៗជាមួយកូនចៅជំនិតរបស់គេ។កាយក្រាសសន្សឹមខ្លួនដើរយឺតៗឆ្ពោះមករកកូនចៅដែលគេចងព្យួរនៅចំកណ្តាលបន្ទប់មានសភាពទ្រុឌទ្រោមបែកមុខបែកចិញ្ចើមព្រោះស្នាដៃរបស់នាយកាលពីប៉ុន្មានម៉ោងមុន។
«យកទឹកមួយធុងជះទៅលើវាទៅ»កម្កោះឈាមត្រជាក់ឈរជ្រែកជើងស៊កដៃម្ខាងចូហោប៉ាវខោជញ្ជក់មាត់គយគន់មើលទៅមនុស្សសន្លប់មិនទាន់ដឹងខ្លួនទើបបញ្ជាអោយកូនចៅម្នាក់ទៀតយកទឹកទៅជះដាស់អោយគេភ្ញាក់។
ឆាច់!!!
ទឹកមួយធុងជះឆាច់ទៅលើរាងកាយទ្រុឌទ្រោមរបស់ឃីយូពេញៗបណ្តាលអោយគេភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើងឈ្លក់ទឹកឡើងក្រហមមុខអស់....
«ចៅហ្វាយ!!»
«ហ្ហឹស~នៅចាត់ទុកក្បាលអាម្នាក់នេះជាចៅហ្វាយដែលមែនទេ?»សម្តីឌឺដងផ្អែមត្រជាក់ដូចផ្ទាំងទឹកកកកណ្តាលមហារសមុទ្រអាកទិចសួរផ្គើនទៅកាន់កូនចៅទាំងកំហឹងបបួលអោយអ្នកម្ខាងទៀតស្តាប់លឺហើយស្រាប់តែសើចឡើងតិចៗ÷
«ហ្ហឹសៗៗ~ចៅហ្វាយជាអ្នកមានគុណចៅហ្វាយប្រៀបដូចជាប្អូនដែលខ្ញុំស្រលាញ់ស្មើជីវិតហេតុអ្វីក៏សួរឌឺខ្ញុំបែបហ្នឹងទៅវិញ?»ឃីយូ៉ងើបមុខឡើងសួរត្បកទៅវិញ។គេអាយុបងជុងហ្គុក2ឆ្នាំគេស្រលាញ់ជុងហ្គុកណាស់លើសពីពាក្យថាចៅហ្វាយទៅទៀតតែមិនយល់ហេតុអ្វីគ្រាន់តែរឿងយល់ច្រឡំតិចតួចគេបែជាធ្វើរឿងមិនគប្បីចំពោះនាយហើយថែមទាំងប្រើសម្តីឌឺដងដែលមិនធ្លាប់និយាយដាក់នាយពីមុនមកសោះធ្វើអោយគេតូចចិត្តខ្លាំងណាស់។
«ស្រលាញ់យើង?គោរពយើង?តេឯងហ៊ានឡើងគ្រែជាមួយមនុស្សរបស់យើងអញ្ចឹងមែនទេ?»
«ចៅហ្វាយមានសតិខ្លះបានទេ?»អស់ទ្រាំស្តាប់ពាក្យនាយនិយាយដដែលៗលេងបានឃីយូក៏កំហកមួយទំហឹងទឹងសរសៃ.កដាក់ជុងហ្គុកវិញ។មិនអោយគេស្រែកដាក់បានយ៉ាងមិចបើមនុស្សដូចជុងហ្គុកគ្មានហេតុផលចូលចិត្តគិតតែរឿងអវិជ្ជមានឃើញអ្វីមិនទំនងតិចតួចក៏ចោទប្រកាន់គ្មានដឹងខុសដឹងត្រូវសោះចេះតែមានមនុស្សគោរពកោតខ្លាចដែរសូម្បីតែនាយខ្លួនឯងក៏មិនយល់ហេតុអ្វីបែជាមានចៅហ្វាយបែបនេះទៅវិញ។
«យ៉ាងមិចយើងនិយាយត្រូវចំណុចមែនទេទើបស្រែកកំហគដាក់យើង?»ជុងហ្គុកយកអណ្តាតទល់ថ្គាមងក់ក្បាលតិចៗបែបឌឺមិខវិញក៏ឌឺសម្តីរឹតតែឌឺទៀតកូនចង់ដៀលក្បាលថាល្ងង់ហើយនៅមិនយល់ទៀតទៅជាគិតថាខ្លួនឯងនិយាយត្រូវចំណុចគេវិញ។
«ខ្ញុំគោរពនឹងអោយតម្លៃអ្នកប្រុសខ្លាំងណាស់ខ្ញុំមិនធ្វើរឿងថោកទាបអត់កេរ្តិ៍ខ្មាស់ទាំងអស់នោះអោយអ្នកប្រុសថេហ៍ខូចឈ្មោះទេ»គេមិនដែលគិតថាចង់បំពានថេហ្យុងគ្រប់យ៉ាងជាការយល់ច្រឡំរបស់ជុងហ្គុកតែម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ។គេស្រលាញ់ជុងហ្គុកយ៉ាងថេហ្យុងក៏គេស្រលាញ់បែបនោះគេការពារជុងហ្គុកបែបណាថេហ្យុងក៏ចឹងដែរគេមិនដែលធ្វើអុវីអោយលើសពីពាកកយថាកូនចៅនឹងបងប្រុសដែលចាំមើលថែទាំចៅហ្វាយទាំងពីររបស់គេទេម្តេចក៏មិនយល់ចឹង?
«បានហើយឈប់និយាយទៀតទៅយើងស្តាប់មិនចូលត្រចៀកទេ»ជុងហ្គុកយកដៃចង្អុលសង្កត់លើកបបូរមាត់របស់ឃីយូអោនខ្សឹបប្រាប់តិចៗភ្ជាប់ជាមួយនឹងស្នាមញញឹមត្រជាក់ប៉ុន្តែបង្កប់ភាពកំណាចនៅពីខាងក្នុង។
«ចៅហ្វាយអាចធ្វើបាបខ្ញុំស្អប់ខ្ញុំបានតែកុំធ្វើបាបអ្នកប្រុសថេហ៍អី»
«ចេញមុខការពារគ្នាដល់ថ្នាក់នឹងយើងសួរតាមត្រង់ចុះឡើងគ្រែជាមួយគ្នាប៉ុន្មានដងហើយ?»
«អោយល្មមៗបានហើយចៅហ្វាយខ្ញុំមិនមែនប្រភេទមនុស្សស៊ីរបស់ដែលមានម្ចាស់ទេជាពិសេសរបស់ចៅហ្វាយខ្លួនឯងឈប់ប្រើសម្តីបែបនេះទៀតទៅ»ទ្រាំស្តាប់សម្តីមើលងាយពីមាត់ជុងហ្គុកលេងបាននាមជាកូនចៅក៏ស្ទុះកម្រោលបោលកន្រ្តាក់ខ្លួនខ្លាំងៗបំណងអោយដាច់ខ្សែចំណងនឹង.កដៃដើម្បីទៅដាល់មាត់ឆ្កែរបស់ចៅហ្វាយអោយបាត់ធំក្លិនស្អុតអសោចខ្លះ។គិតថាគេអត់ឃ្លាតដល់ថ្នាក់ទៅប្រើរបស់រួមគ្នាជាមួយចៅហ្វាយខ្លួនឯងមែនទេ?ឆ្កួតឡប់បំផុតហើយ។
«ឥឡូវឯងហ៊ានណាស់ឃីយ៉ូយើងមិនមាត់ៗសម្តីកាន់តែថ្លោះទៅៗហើយ»
The Cuntine 💕
By:jinna