💐ភ្លើងស្នេហ៍អន្ទាក់កម្ម💐

ភាគ33:ចាកចេញ

«ឥឡូវឯងហ៊ានណាស់ឃីយ៉ូយើងមិនមាត់ៗសម្តីកាន់តែថ្លោះទៅៗហើយ»ដៃមាំលើងទះថ្ពាល់កូនចៅសម្លាញ់ចិត្តតិចៗដោយក្តីគ្រឺតខ្នាញ់មិនមែនខ្នាញ់ក្នុងន័យស្រលាញ់តែខ្នាញ់ក្នុងន័យស្អប់ខ្ពើមទៅវិញទេ។គេមានអារម្មណ៍ថាឃីយ៉ូលេងខ្លាចខ្លួនហើយទើបបានជានិយាយស្តីអ្វីចេញមកធ្វើដូចជាគេនេះមានឋានៈស្មើជាមួយនឹងខ្លួន។
«មកពីចៅហ្វាយនិយាយមិនចេះស្តាប់គ្នាខ្លួនឯង»បន្ទោសគេសម្តីថ្លោះក៏មិនកើតទាំងអស់នេះក៏មកពីនាយដែលចូលចិត្តនិយាយដដែលៗសាំតាប៉ែច្រើននាំតែរឿងឈ្លោះអត់ប្រយោជន៍បំផុត។
«ឯង...!!»នាយបានត្រឹមយាដៃឡើងប្រុងដាល់មុខរបស់ឃីយូ៉តែក៏ទម្លាក់ចុះវិញព្រោះមិនចង់វាយធ្វើបាបឃីយ៉ូទេទោះបីជាខឹងខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។
«យើងនឹងបញ្ជូនឯងទៅផ្ទះតូចនៅកោះជេជូហើយកុំត្រឡប់មកជាន់ទីនេះទៀតអោយសោះបើចង់មានជីវិតរស់នៅបន្ត»និយាយចប់គេក៏ដើរចេញទៅបាត់។វាគ្មានវិធីសម្រាប់កាត់បន្ថយកំហឹងឡើយក្រៅពីការឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្នានាយអោយគេទៅផ្ទះតូចព្រោះមិនចង់អោយកំហឹងដែលមានក្នុងចិត្តភាពស្អប់កាន់តែកើតឡើងបើគេនៅឆ្ងាយពីនាយៗអាចនឹងភ្លេចរឿងរ៉ាវនៅថ្ងៃនេះបានដោយខ្លួនឯងនៅថ្ងៃណាមួយមិនខាន។
«ហ្ហឹសៗ~ហេតុអ្វីទៅជាបែបនេះ?»ឃីយ៉ូងើយក្បាលឡើងលើសើចខ្លាំងៗប្រៀបដូចជាមនុស្សឆ្កួត។គេមិនយល់ទេហេតុអ្វីសុខៗទំនាក់ទំនងរវាងគេនឹងជុងហ្គុកចាប់ផ្តើមជ្រួលច្របល់បិទផ្លូវមិនអាចអោយវិធីដោះស្រាយបានក្រៅពីចាកចេញទៅវិញ?
«វាអាចជាការរៀបចំទុករបស់អ្នកស្រីធំមិនខាន»គោលដៅដែលឃីយ៉ូសង្ស័យបំផុតគឺអ្នកស្រីធំ។រឿងនេះមិនអាចមិនពាក់ព័ន្ធជាមួយគាត់ឡើយគាត់ប្រហែលជាចង់កម្ចាត់គេចេញអោយគាត់កាន់តែងាយនឹងធ្វើបាបថេហ្យុងបន្ទាប់មកក៏ចាប់ជុងហ្គុករៀបការជាមួយនឹងរ៉ូសស្រីមុខដូចអន្ទង់ចឹងនោះហើយ។
........
ងាកមកមើលជុងហ្គុកវិញបន្ទាប់ពីចេញមកពីក្នុងបន្ទប់ក្រោមដីហើយគេប្រញាប់ប្រញាល់ទៅក្រុមហ៊ុនភ្លាមដ្បិតអីពេលនេះគេមិនចង់នៅក្នុងភូមិគ្រឹះទៀតទេមានតែរឿងឈឺក្បាលរឿងឈឺចាប់រត់ចូលមករកគេផ្ទួនៗដល់ថ្នាក់គេចង់ក្លាយជាមនុស្សវិកលចរឹកទៅហើយ។
«ម៉ែដោះខ្ញុំចេញទៅក្រុមហ៊ុនហើយមិនដឹងថាត្រឡប់មកវិមានវិញពេលណាទេ»នាយបានទាញទូរស័ព្ទខលទៅប្រាប់ម៉ែដោះដើម្បីកុំអោយពេលមានអ្នកសួររកគេទៅគ្មានអ្នកណាដឹងថាគេទៅណា។
[ចា៎អ្នកប្រុស]ម៉ែដោះតបដោយសម្តីផ្អែមទៅវិញ។ជុងហ្គុកចេញទៅបាត់គាត់ក៏រាងធូរស្បើយក្នុងចិត្តខ្លះដែរព្រោះនឹងមិនមានការឈ្លោះប្រកែករកាំរកុះគ្នារវាងនាយនឹងថេហ្យុងទៀត។
«បានសិនហើយម៉ែដោះចំណែកថេហ្យុងម៉ែដោះជួយទៅមើលគេផង»
[ច៎ា!អ្នកប្រុសចាំម៉ែដោះមើលថែគេអោយ]
«ខ្ញុំអោយចូលទៅមើលថាគេស្លាប់ឬរស់មិនមែនអោយម៉ែដោះទៅមើលថែគេទេ»សម្លេងមាំបន្លឺឡើងទាំងសង្រ្គឺតធ្លេញក្រតៗសម្តីគេមិនមែនមានន័យថាចង់អោយម៉ែដោះទៅមើលថែថេហ្យុងឯណា។
[ច៎ា!!អ្នកប្រុស]ម៉ែដោះញ័រដៃតតាត់ញើសហូរតាមជើងសក់មកជ្រោកខណៈពេលបានលឺសម្តីកាចរបស់ជុងហ្គុក។គាត់ខាតលឺវាជិត10ឆ្នាំហើយមុនស្មានថាថ្ងៃនេះមានឱកាសស្តាប់លឺម្តងទៀតសោះប៉ុន្តែបើអាចគាត់មិនចង់លឺទេព្រោះអីវាជាសម្លេងដែលជុងហ្គុកខឹងខ្លាំងបំផុតនេះបើមិនមែនជាម៉ែដោះទេសង្ស័យគ្រាប់សំណរចេះហោះកាត់ប្រព័ន្ធទូរស័ព្ទមកទម្លុះក្បាលអោយស្លាប់បាត់ទៅហើយ។
«ម៉ែដោះ»សម្លេងខ្សាវៗល្វើយៗស្តាប់លឺមិនសូវច្បាស់បានស្រែកហៅរាងចំណាស់ដែលឈរជូតញើសនៅក្បែរសាឡុងអោយភ្ញាក់ព្រើតរហ័សងាកឆ្វេងងាកស្តាំតាមស្តាប់ស្វែងរកប្រភពសម្លេងថាចេញមកពីខាងណា។
«ម៉ែដោះជួយម៉ូតៃផង..អ្ហឹកៗ..ម៉ែដោះជួយកូនខ្ញុំផងម៉ែដោះ»ម្តងនេះច្បាស់ណាស់ច្បាស់ពេញត្រចៀកសម្លេងថេហ្យុងស្រែកយំដង្ហើយហៅអោយជួយចេញពីក្នុងបន្ទប់មកល្វើយៗធ្វើអោយមនុស្សវ័យចំណាស់នៅឈរលេងជាប់ត្រូវតែប្រញាប់ចូលទៅមើលជាដាច់ខាត។
*ក្រាក
«ពុទ្ធោអ្នកប្រុសតូចរបស់ម៉ែដោះ»សែនរន្ធន់ចិត្តចង់កើតខ្យល់សន្លប់ភ្លាមៗនៅពេលបានឃើញពីសភាពរបស់ថេហ្យុង។រាងកាយអាក្រាតអង្គុយត្រហូរយំអិបកូនឆ្កែមួយក្បាលដែលដាបទៅដោយឈាមក្រហមឆ្អិតឆ្អៅស្រែកខ្លាំងសុំអោយគាត់ជួយ÷
«ម៉ែដោះម៉ូតៃប្រាប់ខ្ញុំថាគេឈឺណាស់ម៉ែដោះជួយម៉ូតៃផងទៅខ្ញុំអត់ចង់ឃើញកូនឈឺបពេបនេះទេ»ថេហ្យុងយំដល់ថ្នាក់រវើរវាយយំខ្លាំងពេកឡើងចង់ឆ្កួតកូនក្នុងដៃបានស្លាប់តាំងពីប៉ុន្មានម៉ោងមុនម្លេះតើអោយគ្នាងើបមកនិយាយប្រាប់បានយ៉ាងមិចទៅ។
«មិនគួរសោះឡើយអ្នកប្រុសតូចអើយ»ឃើញបែបនេះម៉ែដោះកាន់តែខ្លោចចិត្តគាត់ដើរចូលទៅរាងតូចរលីងរលោងទឹកភ្នែកមិនដឹងថាគេឈឺប៉ុណ្ណាទេមើលចុះសាច់ដែលធ្លាប់ស្រស់ស្អាតគ្មានស្លាកស្នាមពេលនេះមានតែស្នាមធ្មេញស្នាមម្រាមដៃទាំងលើផ្ទៃមុខសាច់គូទនឹងគ្រប់កន្លែងទាំងអស់ជាពិសេសគឺត្រង់.ករបស់គេឃើញហើយសែនអាណិតពត់ពេក។
«ម៉ែដោះម៉ូតៃ..អ្ហឹកៗ..ម៉ែដោះជួយម៉ូតៃផងទៅ»ថេហ្យុងរុញម៉ូតៃអោយទៅម៉ែដោះនិយាយពាក្យដដែលៗអោយគាត់ជួយតែសួរថាគាត់អាចជួយអ្វីបាន?គាត់មិនមែនជាទេវតាជាអ្នកចេះវិជ្ជាសិល្ប៍អាចជប់អោយវត្ថុមានជីវិតស្លាប់ហើយរស់វិញបានទេមានតែប្រមទទួលយកម៉ូតៃមកបីអោបក្នុងដៃហើយក៏ប្រាប់អោយថេហ្យុងតាំងសតិទទួលយកការពិតដែលកើតឡើងនៅពេលនេះ÷
«អ្នកប្រុសម៉ូតៃស្លាប់ហើយខ្ញុំមិនអាចជួយអ្វីបានទេ»គាត់លួចយំខ្សឹបខ្សួលអួលណែនពេញទ្រូងហើបមាត់ប្រាប់ទៅថេហ្យុងមិនចង់ចេញ។
«មិនពិតម៉ែដោះកុហកម៉ែដោះស្អប់ខ្ញុំដូចដែលគេគ្រប់គ្នាស្អប់ខ្ញុំមែនទេទើបចង់មកធ្វើបាបម៉ូតៃម្នាក់ទៀត?»ថេហ្យុងស្រែកញ៉ែតៗទាំងទឹកភ្នែកហូររហាម។គេបាត់បងសតិហើយគេមិនអាចគ្រប់គ្រង់អារម្មណ៍ផ្លូវចិត្តរបស់ខ្លួនឯងបានទៀតទេ។
«អ្នកប្រុសមិនមែនបែបនឹងទេស្តាប់ម៉ែដោះណាម៉ូតៃស្លាប់ហើយគេស្លាប់ហើយណាអ្នកប្រុស»គាត់ដាក់សពម៉ូតៃចុះទុកនៅម្ខាងចូលទៅអោបក្រសោបកាយតូចដែលអាក្រាតរងារញ័រញាក់ឡើងស្វាយបបូរមាត់អោយមានសតិឡើងវិញប៉ុន្តែមិនបានផលឡើយថេហ្យុងបានរុញគាត់ចេញមួយទំហឹងនឹងស្រែកដេញគាត់អោយចេញថែមទៀតផង÷
«ចេញទៅចេញពីខ្ញុំ..ខ្ញុំខ្លាចហើយៗ...អ្ហឹកៗ..កធ្វើបាបខ្ញុំទៀតអីពូ...អ្ហឹកៗ...ខ្ញុំខ្លាចៗ....អ្ហឹកៗ»គេស្រែកយំរវើរវាយលើកដៃសំពះទាំងញ័រទទ្រើង។ដឹងទេថាពេលដែលជុងហ្គុករំលោភថេហ្យុងនោះគឺនាយបានធ្វើបាបថេហ្យុងខ្លាំងណាស់មានទាំងទះវាយនឹងខ្សែតីចាប់បង្ខំគេធ្វើវាជាច្រើនលើកច្រើនសាររហូតដល់គេស្លប់ក៏នាយមិនឈប់នៅតែយកទឹកមកជះដាស់គេអោយភ្ញាក់ហើយក៏បន្តធ្វើវាទៀតរហូតដល់រាងកាយរបស់ថេហ្យុងទ្រុឌទ្រោមឌុនដាមទឹកកាមហូរចេញមកជាមួយឈាមកករហមស្រស់ទើបនាយឈប់។ទងុវើទាំងអស់នេះបានដកើជាប់ក្នុងខួរក្បាលរបស់គេធ្វើអោយគេកើតអារម្មណ៍ក្លាយដល់ថ្នាក់ទៅជាឆ្កួតឡប់លែរវើរវាយម្តងនិយាយគ្នាបានម្តងក៏និយាយមិនបាន។
«អ្នកប្រុសថេហ៍..អ្ហឹកៗ...»ទប់លេងជាប់គាត់ក៏ស្រែកយំជាមួយនឹងថេហ្យុង។គាត់ចង់ចូលទៅក្បែរថេហ្យុងណាស់តែរាងតូចមិនព្រមអោយគាត់ប៉ះឡើយកាន់តែខិតចូលគេកាន់តែរំកិលខ្លួនថយក្រោយនឹងស្រែកយំខ្លាំងលើសដើមទើបគាត់បានត្រឹមតែអង្គុយយំសម្លឹងមើលពីភាពវេតនារបស់អ្នកប្រុសរបស់គាត់។
«អត់ទេ..អាយ..អ្ហឹកៗ..ម៉ូតៃៗ...កូនខ្ញុំគេធ្វើបាបកូនខ្ញុំ..អាយៗ..»រាងតូចស្រម៉ៃឃើញរូបភាពពេលដែលជុងហ្គុកចាប់បោកម៉ូតៃគេក៏ស្រែកឡើងខ្លាំងៗហៅឈ្មោះម៉ូតៃមិនឈប់ហើយក៏ស្រែកម្តងទៀតនៅពេលរូបភាពដែលជុងហ្គុកយកវាំងននមកចងរឹត.ករបស់គេ។ដោយសារតែគេខ្សោយហើយសតិមានមិនគ្រប់គ្រាន់ថេហ្យុងក៏សន្លប់បាត់ម្តងទៀត។
«អ្នកប្រុសថេហ៍..អ្ហឹកៗ...»ម៉ែដោះឃើញបែបនេះភ័យខ្លាំងណាស់ដល់ថ្នាក់មិនដឹងថាគួរធ្វើបែបណាឡើយមានតែងើបដើរទៅអាវនឹងខោយឺតជើងខ្លីមកពាក់បិទបាំងរាងកាយថេហ្យុងហើយក៏ប្រញាប់រត់ទៅរកទូរស័ព្ទខល់ទៅជុងហ្គុកប៉ុន្តែគាត់ព្យាយាមទាក់ទងទៅជាច្រើនដងហើយជុងហ្គុកមិនព្រមលើកសោះទាល់តម្រិះគិតអ្វីលេងចេញគាត់ក៏បានអោយមនុស្សក្នុងផ្ទះនាំគ្នាមកជួយគ្រាថេហ្យុងដឹងទៅកាន់មន្ទីពេទ្យដើម្បីជួយសង្រ្គោះដល់គេ។

The Cuntine 💕
By:jinna