" អឹម....."
" អូនស៊ូ អូនក្រោកហើយមែនទេ មានឈឺត្រង់ណាទេ" សុីនហារត់មករកស៊ូយ៉ុងពេលបានលឺសម្លេងរបស់ស៊ូយ៉ុង
" ស៊ូយ៉ុងឯងមិនអីទេ មែនទេ" ជុងគីក៏ប្រញាប់ដើរចូលដែរ
" ខ្ញុំមិនអីទេអ្នកប្រុសសុីនហា" ស៊ូយ៉ុងញញឹមដាក់សុីនហា តែមិនបានមើលមុខជុងគីនិងឆ្លើយសំណួរគេដែល ធ្វើដូចជុងគិមិននៅទីនេះចឹង
" មិនអីល្អហើយ" សុីនហាញញឹមដាក់វិញ
" លោកមេទ័ពខ្ញុំយកអាហារមកអោយ" ទាហាន2នាក់លើកអាហារ
" ទុកត្រង់នេះទៅ ចេញទៅចុះ" ជុងគីប្រាប់ពួកគេ ទាហ៊ាន2នាក់នោះក៏ចេញទៅ
" ស៊ូយ៉ុង ញ្ញុាំអានេះសិនទៅ " ជុងគីក៏លើកអាហារដែលជាបបរ មក ជិតស៊ូយ៉ុង
" អ្នកប្រុសសុីនហាបញ្ចុកខ្ញុំបានទេ" ស៊ូយ៉ុងលើកឡើងមកនិយាយជាមួយសុីនហា ទាំងដែលជុងគីជាអ្នកលើកបបរមកសោះ
" បាទ បាន នេះ ហាមាត់មក" សុីនហាយកបបរពីជុងគីមកបញ្ចុកតាមស៊ូយ៉ុងត្រឹមត្រូវការ។
" អឹម... ខ្ញុំ .. ខ្ញុំចេញទៅក្រៅហើយ" ជុងគីមើលទៅស្ថានភាព មិនល្អសម្រាប់គេទេ ស៊ូយ៉ុងតាំងពីងើបមិននិយាយជាមួយគេទេ ទើបនាយចេញទៅកុំអោយស៊ូយ៉ុងមានសម្ពាធ
" ឯងយកបបរទៅញ្ញុំដែទៅ" សុីនហា
" អឹម" ជុងគីក៏លើកបបរមួយចាន ចេញទៅក្រៅ
*មើលទៅឯងមិនចង់និយាយជាមួយយើងទេ ដើរចេញគឺល្អហើយអាជុងគីអើយ* ជុងគី
*ឥឡូវខ្ញុំដឹងថាអ្នកប្រុសពិតជាមិនស្រលាញ់ខ្ញុំមែនហើយ អរគុណដែលនិយាយពាក្យពិតចេញមក អ្នកប្រុសជុងគី។ ពីពេលនេះទៅខ្ញុំនិងបើកចិត្តទទួលយកអ្វីដែលអ្នកប្រុសអោយខ្ញុំ
អ្នកប្រុសសុីនហា* ស៊ូយ៉ុងនឹកក្នុងចិត្តផង មាត់ហាចាំសុីនហាបញ្ចុក ព្រមទាំងស្នាមញញឹម
* បងដឹងថាអូនកំពុងគិតអី ស៊ូយ៉ុង ពេលនេះអូនប្រហែលយល់គ្រប់យ៉ាងហើយ បងនិងរងចាំចម្លើយឆ្លើយតបរបស់អូន ហើយ ពួកយើងនិងដើរទៅជាមួយគ្នា* សុីនហាក៏ដូច ជុងគី និង សុីនហាដែរ
YOU ARE READING
និស្ស័យស្នេហ៏ : ពួកយើងជាគូ( ចប់ )
Romanceតើអ្នកជឿលើនិស្ស័យទេ? តើដោយសារតែនិស្ស័យ ទើបខ្ញុំបានឆ្លងទៅសម័យបុរាណបាន? ឬ ក៏ពួកយើងមានកម្មជាមួយគ្នា? "ប្រហែលជានិស្ស័យច្រើនជាង ទើបខ្ញុំបានឆ្លងទៅជួបមនុស្សខ្ញុំស្រលាញ់ ហិហិ..." ថេយ៉ុង "ចុះឯងដែលគិតទេថា ថ្ងៃណាមួយឯងមកសម័យបច្ចុប្បន្នវិញ ចុះគេទុកនៅណា?? ហើយឯងចង...
