+ ភូមិគ្រិះវ៉ាង
អេជេបាននាំហាន់ណាប្រពន្ធរបស់គេ មកជួបជីអាដើម្បីនិយាយសុំអង្វរដោះលែងស៊ូសាន តែនៅតែគ្មានប្រយោជន៍ វាដូចតែពេលអេជេសុំចឹង ។ ពួកគេគ្មានសង្ឃឹង មកចុះមកក្រោមវិញដើម្បីទៅផ្ទះ ហើយចាំរកវិធីថ្មីដើម្បីជួយស៊ូសាន
" អេជេ បងចាំអូនសិនទៅ អូនទៅបន្ទប់ទឹកសិន" ហាន់ណានាងចង់ទៅបន្ទប់សិន
" អឹម " ហាន់ណាក៏ទៅបន្ទប់ទេក ឯអេជេនៅអង្គុយលេងនៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវសិន រកចាំប្រពន្ធ
+ បន្ទប់ជីអា
" អឹម... សឺត... ឈឺណាស់" ស៊ូសានក៏ក្រោកមក ដោយគ្រាន់តែបម្រាសខ្លួនបន្តិចក៏ឈឺកន្លែងស្នាមរបួសដែរ
" ទីនេះ ទីណាទៅ?? "ស៊ូសានមើលជុំវិញខ្លួនដឹងថាមិនមែននៅបន្ទបៀដែលគេនៅទេ ជាបន្ទប់ដែលប្រណិតមួយ ដល់ពេលមើលសភាពខ្លួនគេ គឺគ្មានខោអាវមានតែខោក្នុងមួយ ឯដៃជាប់សេរ៉ូមដដែល ។ នេះជាលើកទីមួយដែលគេឃើញពន្លឺថ្ងៃចាប់តាំងពីគេជាប់ក្នុងបន្ទប់ក្រោមដីមក
" យើងត្រូវតែឆាប់រត់ " ស៊ូសានរៀងស្វាងដឹងខ្លួន ក៏ចាប់ផ្តើមមានគំនិតរត់ទៀត គេមិនចង់នៅទីនេះទេ ។ ស៊ូសានបានផ្តាច់ខ្សែសេរ៉ូមនៅលើដៃដោយគ្មានអារម្មណ៍ឈឺអ្វីទេ ហើយរកខោអាវណាដែលអាចស្លៀកបាន ទោះខោអាវនិងធំជាងខ្លួនក៏ដោយ គេមិនខ្វល់ទេ
" ក្រោក.... គ្មានអ្នកណាយាមទេ យើងមានសង្ឃឹមហើយ" ស៊ូសានបើកទ្វាបន្ទប់មើលខាងក្រៅថាមានអ្នកយាមអ្វីឬអត់ ។ តែជាសំណាងរបស់គេ គ្មាននរណាឃើញគេទេ ស៊ូសានក៏បានដើរលបៗ ដើម្បីចុះទៅក្រោម ទោះគ្មានកម្លាំងក៏ត្រូវខំប្រឹងដែរ
+ ខាងក្រោយ
" ជិតចេញបានហើយ " ទីបំផុតស៊ូសានអាចចុះមកដល់ខាងក្រោមហើយ ។ ស៊ូសានដើរដោយប្រុងប្រយ័ត្នខ្លាចជួបកូនចៅជីអា គេគ្មានបានរត់អីទៀតទេ
" អុស..... សុំទោសៗ " ស៊ូសានដើរដោយមិនបានមើលច្បាស់ក៏បុកនិងនារីម្នាក់ដែលចេញពីបន្ទប់ទឹក
" មិនអីទេ... តែឯងជានរណា ខ្ញុំមិនដែរឃើញ" ម្នាក់ដែលស៊ូសានបុកគឺហាន់ណាដែលទើបចេញពីបន្ទប់ទឹក
YOU ARE READING
និស្ស័យស្នេហ៏ : ពួកយើងជាគូ( ចប់ )
Romanceតើអ្នកជឿលើនិស្ស័យទេ? តើដោយសារតែនិស្ស័យ ទើបខ្ញុំបានឆ្លងទៅសម័យបុរាណបាន? ឬ ក៏ពួកយើងមានកម្មជាមួយគ្នា? "ប្រហែលជានិស្ស័យច្រើនជាង ទើបខ្ញុំបានឆ្លងទៅជួបមនុស្សខ្ញុំស្រលាញ់ ហិហិ..." ថេយ៉ុង "ចុះឯងដែលគិតទេថា ថ្ងៃណាមួយឯងមកសម័យបច្ចុប្បន្នវិញ ចុះគេទុកនៅណា?? ហើយឯងចង...
