Kidnapped by One Direction

Hoofdstuk 4✔️

P.o.v Louise
Als we aankomen en mijn moeder de auto stil zet stappen we uit. We pakken onze koffers die we in het vliegtuig mee nemen en lopen hand in hand naar het grote gebouw toe. Achter mij lopen Sanne en Pien.

Ik kijk omhoog naar mam die stevig doorloopt. 'Mam?' Vraag ik. 'Wat is er liefje?' Vraagt ze. Ze kijkt naar mij. Als ze ziet dat ik tranen in mijn ogen heb, staat ze stil en drukt ze mij tegen haar aan.

'Niet huilen, we komen echt nog wel een keer terug.' Fluistert ze in mijn oor. Sanne en Pien kijken me verbaast aan omdat ik eigenlijk nooit huil.

'Sorry.' Zeg ik zacht. 'Geeft niet, iedereen mag huilen.' Reageert Pien ook zacht. 'Oh shit, we moeten doorlopen, anders missen we onze vlucht.' Zegt mam. Ze veegt de tranen van mijn wangen af.

Snel lopen we, nou ja rennen we, naar binnen. We checken in en lopen door naar onze gate. "De vlucht naar Londen vertrekt over 10 minuten." Galmt het door het drukke vliegveld heen. Het word nog een keer herhaald.

Mijn moeder trekt me mee naar de douane. Voor de douane moet ik afscheid nemen van Denise, Sanne en Pien. Ik begin langzaam te huilen wat overgaat tot hard janken als ik Sanne een knuffel geef. Ze probeert me te troosten.

Dan geef ik Pien en Denise nog een huilerige knuffel en loop door de douane. De vrouw die me controleert zegt: 'altijd moeilijk he, afscheid nemen.' Ik knik en kijk haar met een zwakke glimlach aan. Na de controle kijk ik ze nog een keer aan, zwaai, en loop dan de hoek om. 'Doeii!!' Hoor ik nog.

We zitten in het vliegtuig. Inmiddels ben ik al gestopt met huilen maar heb ik nog wel rode ogen. Mijn moeder ziet het en bestelt een flesje water en geeft die aan mij. Ik bedank haar en drink het op.

Als ik rondkijk merk ik dat iemand naar me loopt te staren. Ik schrik en kijk weg. Als ik zie dat hij niet meer kijkt, kijk ik naar hem. Het is een jongen zo rond de 20 of 25 jaar, schat ik. Maar ik herken hem ergens van... Maar wie is het?

Dan merk ik dat hij weer naar mij kijkt. Dit keer blijf ik kijken. Degene naast de jongen tikt hem aan en ze raken in gesprek, dus hij kijkt niet meer. 'Zwart haar, bruine ogen.'

Ik word uit mijn gedachten gehaald als mam tegen me begint te praten. 'Vind je dat goed?' 'Huh? Wat is er?' Zeg ik verstrooit. 'Of je het goed vind dat we eerst een hapje gaan eten als we er zijn.' Herhaalt mam. 'Oh ja hoor.' Mompel ik en kijk weer naar die jongen. Maar hij is nog steeds in gesprek.

'Naar wat kijk je toch?' Vraagt mam, en ze kijkt de zelfde richting op. 'Niks!' Zeg ik. En kijk weer voor me. Mam pakt haar boek en gaat er in lezen. Ik kijk weer naar de jongen. Maar dan kijkt de jongen naast hem naar me.

Hij heeft blond haar en ook zo oud ongeveer als die jongen er naast. De jongen draait zich weer om en hij begint te smoezen met die zwartharige. Dan kijkt de zwartharige weer naar me en smoezen ze weer verder. 'Ze hebben het duidelijk over mij.' Denk ik. Ik pak mijn mobiel en zet muziek op.

We staan voor ons huisje. Het is een lief niet al te groot huisje, alleenstaand. Mam draait het slot om en we lopen naar binnen. Het is kaal, heel kaal. Er is nog geen vloerbedekking of behang. Ik zet mijn koffer neer en loop naar de woonkamer. Daar staan alle meubels al, door elkaar. Blijkbaar zijn de verhuizers al langs geweest. Zij moesten door de tunnel naar Engeland. De woonkamer heeft een ronde boog achtige doorgang naar de keuken. Ik ren naar boven en zoek mijn kamer uit. 'Dit word mijn kamer!' Schreeuw ik. Het galmt een paar keer na omdat het zo leeg is.

'Schat, Noah komt hier ook wonen. Hij gaat in Engeland studeren.' Roept mam. 'Oke!'

Als mijn bed ongeveer op de juiste plek staat, ga ik er opzitten. Ik pak mijn laptop tas en haal daar mijn laptop uit. Ik bel Sanne, en even later is Denise ook bij het gesprek.

'Ik zat dus in het vliegtuig, en 2 jongens waren me de hele tijd aan het aanstaren.' vertel ik. 'Waren ze lekker?' vraagt Sanne meteen. Ik grinnik. 'Best wel. De ene had zwart haar en de andere blond. Maar ik herkende ze ergens van. Alleen hadden ze allebei een capuchon op. Dus ik kon ze niet echt goed zien.' zeg ik. 'Misschien waren het wel Niall en Zayn.' grijnst Denise.

Uhuh, zij is ook zo'n verslaafde fan van 1d.

Ik grinnik. 'Zou wel vet zijn.' antwoord ik.

~2 days later ~

Ik loop over straat. Ik moet naar de supermarkt, pizza's halen voor vanavond. We zijn druk dus mam heeft geen tijd om te koken. Gelukkig is het niet ver lopen.

Als ik aankom bij de supermarkt, kijk ik mijn ogen uit. Deze supermarkt is pittig groot voor zo'n klein dorpje.

Als ik 2 pizza's heb gehaald loop ik weer vrolijk terug. Ik bedoel, wie is er nou niet vrolijk als je pizza in je handen hebt en one direction muziek op. Ik loop de hoek om en schrik me dood als er opeens twee zwart geklede jongens voor me staan. Ik schrok zo weg dat ik blijkbaar de pizza's uit mijn handen heb laten vallen. Ik pak ze op. Ik glimlach een beetje naar ze en wurm me tussen de twee jongens door. Het lijken net standbeelden, ze bewegen totaal niet.

Dan opeens voel ik een arm om mijn middel. Ik schrik en wil gillen. Maar dan word er ook een hand voor mijn mond gedaan. Ik kijk om me heen, maar natuurlijk moet er weer niemand op straat lopen als ik in de problemen zit.

Ik wil loswurmen maar ik ben te slap. Nou, eerder die dude die me vast houd is te sterk. De hand voor mijn mond gaat weg, ik wil gillen maar er komt gelijk een doek op mijn neus en mond.

Ik weet dat het niet goed is dus ik hou in adem in. Een van de mannen merkt het en slaat mij zodat ik ga ademen. Ik doe mijn mond open vanwege de klap maar merk dan dat ik dat niet had moeten doen. Ik adem het in en ik zak in elkaar...

Hoi, ik wou hier stoppen om het lekker spannend te maken! ^.^ Leuk leven heb ik ook. Doe de groetjes aan um een regenboog. Daahg.

Besef trouwens even dat ze die pizza's gewoon nog steeds vast heeft, lol.