Kidnapped by One Direction

Hoofdstuk 27✔️

P.o.v Louise
Ik heb Liv net uitgelegd over de situatie met mijn moeder. Dat ik haar ontzettend graag weer wil zien, maar het niet kan.

'Wat moet ik nu doen?' Vraag ik. 'Ik zou je moeder bellen, en zeggen dat het goed met je gaat en dat je misschien haar wel een keer weer wil zien.' Zegt Liv.

'Ja maar dan vraagt ze alsnog wie mijn ontvoerders waren.' Zeg ik snikkend. 'Dan zeg je dat je bent ontsnapt, en dat alles weer goed met je is en het achter je laat wat er is gebeurd. En dat je ondertussen vrienden bent geworden met de jongens.' Zegt Liv. Ik knik zacht.

'Ja dat kan ik doen, zal ik haar nu bellen?' Vraag ik. Ze schud nee. 'Eerst de jongens om te vragen of zij het ook wel goed vinden dat je je moeder weer spreekt, want ja je snapt me denk ik wel.'

'Hey Louise, gaat het al beter?' hoor ik hem vragen. Ik glimlach. 'Ja het gaat al weer.' antwoord ik. 'Maar ik had een vraag.' 'Stel maar.' zegt hij. 'Zet me even op luidspreker, het is ook voor de rest van de jongens.' zeg ik. Het is even stil, en dan hoor ik: 'Je staat op luidspreker.' 'Okay. Liv is hier nu, en zij had voorgesteld dat ik mijn moeder gewoon bel. En dan zeg ik dat ik ontsnapt ben van mijn ontvoerder en dat ik nu veilig ben bij mijn vrienden, jullie dus.' vertel ik. 'Ja het kan wel, alleen dan vragen ze nog steeds hoe je ontvoerders er uit zagen.' hoor ik Harry zeggen. 'Ja dat is waar.' mompel ik.

'Bel anders eerst gewoon je moeder. Ik denk dat je moeder zo verbaast is dat ze niet gelijk daar aan denkt.' Zegt Niall. 'Ja en anders als ze het wel vraagt zeg je dat je het niet goed hebt gezien.' zegt Louis. 'Okay, thanks jongens. Tot vanavond.' zeg ik en ik hoor nog wat reacties terug, en dan hang ik op.

'Het is goed, ik ga nu denk ik bellen.' Er borrelen tranen in me op maar ik wil niet weer gaan huilen. Liv ziet het. 'Hey je mag best huilen, er is zo veel aan de hand. Huil maar lekker uit.' Zegt ze lief. 'Maar ik huil al zo vaak.' Zucht ik. 'Nou en? Om deze reden maakt dat helemaal niks uit, geloof me.' En ze aait me over mijn rug heen. Ik begin te huilen wat overgaat tot janken. Liv trekt me in een knuffel.

Als ik ben uitgehuild pak ik trillend mijn telefoon en typ het nummer in van mijn moeder, die ik nog steeds uit mijn hoofd weet. Ik druk op bellen en zet hem op luidspreker. Meteen word er opgenomen.

'Louise? Ben jij dat?' hoor ik direct. Ik slik kort. 'Ja mam, ik ben het.' zeg ik zacht. 'Waar ben je!?' roept ze. 'Ik weet het niet.' 'Ben je gewond?' vraagt ze daarna. 'Nee mam, ik heb niks.' zeg ik.

Ik heb nog steeds mijn been in het gips van mijn vader, maar dat vertel ik later wel.

'Lieverd, ik mis je zo. Weet je echt niet waar je bent?' vraagt ze. Ik voel weer tranen over mijn wangen lopen. 'Nee ik weet het echt niet.' snik ik. 'Ben je nu veilig?' 'Ja, ik ben ontsnapt van mijn ontvoerder en ik ben nu bij andere mensen thuis.' zeg ik zacht. 'Wie zijn die mensen? Kunnen die niet zeggen waar je bent?' vraagt ze. 'Dat mogen ze niet zeggen.' 'Waarom niet?!' Klinkt het verbaast aan de andere kant van de lijn. 'Je gaat me toch niet geloven als ik dit vertel.' 'Vertel het me maar.' Ik zucht kort. 'Ik zit in het huis van Harry Styles. Die van One Direction, mijn favoriete band.' Het blijft even stil. 'Je bent serieus?' Vraagt ze. 'Ja.' Zeg ik zacht. 'Hoe ben je daar gekomen?' Ik hoor verbazing in haar stem. 'Ik ben weggerend van het huis waar ik vast zat.' Lieg ik. 'En toen kwam ik de jongens tegen in een parkje. Ik ben met hun mee gegaan.'

Het doet pijn om te liegen tegen mijn moeder, maar ik kan niet anders...

'Ik kom nu naar je toe. Waar zit je?' Zegt ze dan. 'Nee mam, je kan niet komen. De jongens mogen hun adres niet geven, en daarbij weet ik het zelf ook niet eens.' 'Lijkt het alsof mij dat iets boeit? Ik wil naar mijn dochter! Vraag het adres.' Roept ze. 'De jongens zijn niet thuis nu.' Mompel ik. 'Je belt me terug zodra je het adres hebt. Ik wil je zien okay?' Ik zucht zacht. 'Ja mam. Het komt goed.' 'I love you.' Hoor ik haar fluisteren. 'I love you more.'

Even later komen de jongens thuis. 'Niall...' mompel ik huilend en ik loop naar Niall toe die me een knuffel en een kus geeft. 'Hoe ging je gesprek?' Vraagt Niall. 'Mijn moeder weet dat ik bij jullie ben.' Zeg ik zacht. 'Maar ze wil me zien... Wanneer kan ik naar haar toe?' Probeer ik, om wat meer hoop te krijgen. 'I don't know babe. Als we je naar huis sturen dan vragen ze hoe je ontvoerder of ontvoerders er uit zagen, en dan zijn we de lul.' Zegt hij.

Ondertussen zitten we al op de bank. Ik zit naast Niall die me hand vast heeft. Ik ben nog steeds aan het huilen. Niall geeft me een knuffel en ik huil uit op zijn schouder, waardoor zijn t-shirt nat wordt. 'Sorry.' Mompel ik. 'Waarvoor?' 'Je t-shirt...' 'Maakt niet uit, ik doe zo wel een nieuwe aan.'

'Je kan ook zeggen dat je niks meer van je ontvoerders meer weet.' Zegt Louis. 'Dat hoor ik te weten Louis. Ik zit hier al 3 maanden.' Fluister ik bijna. 'Omschrijf iemand anders?' Probeert Harry. 'Ik kan het proberen.'

Ik heb rinsjextomlinson  fan gemaakt, en nu begint een ander meisje die geen fan is te zeiken omdat ze niet wil dat rinsjextomlinson  fan wordt. Echt een heel gedoe. Maar goed. Wat gaat Louise doen zodat ze haar moeder weer ziet? Dat lees je in het volgende hoofdstuk! Ik rond trouwens dit "probleem" wel af, en dan gebeuren er weer leuke en gezellige dingen. Maar ik vind het altijd wel leuk om het soms een beetje spannend te maken. Nou laterzzz xx

{04-08-15}
Lol throwback naar de dag dat ik Rinske fan heb gemaakt. Goals.