Kidnapped by One Direction

Hoofdstuk 29✔️

We doen onze schoenen aan en lopen naar buiten. Noah gaat ook mee. We stappen in Niall's auto. Niall rijd, Noah zit er naast en mam en ik zitten achter in. Ik zie dat mam met moeite haar tranen in bedwang houd. Ik pak haar handen vast en aai er geruststellend overheen.

Als we bij het politiebureau zijn lopen we naar binnen. 'We willen graag aangifte doen.' Zegt mam tegen de mevrouw achter de balie. (A/N ik heb nog nooit in het echt aangifte gedaan dus sorry als het niet zo gaat.) De vrouw zegt dat we even moeten wachten en dat we zo worden opgehaald. We gaan zitten op een bankje.

Na een tijdje komt er een man in politie pak naar ons toegelopen. 'Familie Zeeuw?' Vraagt de man. Mam knikt en geeft de politieagent een hand. Ik geef hem ook een hand en Noah en Niall ook. Niall doet zijn zonnebril en pet ondertussen af. Die heeft hij opgedaan omdat hij anders herkend word. 'Bart Reutings.' Zegt Bart dus. We lopen achter Bart aan naar een bepaalde ruimte.

'Wie wil je aangeven en waarom?' Vraagt Bart. 'Mijn vader. Want ik... Ik ehm...' Stotter ik. Ik kijk mam met een hopeloze blik aan. 'Ze wil haar vader aangeven omdat hij haar heeft ontvoerd.' Zegt ze als ze mijn blik begrijpt. Ik kijk haar dankbaar aan. 'Oke. Vertel me even het hele verhaal.' Zegt Bart. Ik slik kort, en blijf stil. 'Mag ik even naar de wc?' Vraag ik dan. 'Ja hoor.' Zegt Bart. 'Ik vertel het wel.' Zegt mam en ze glimlacht kort naar me. Ik hoef eigenlijk helemaal niet naar de wc maar ik wil het niet vertellen.

Ik loop de kamer uit en ga op een stoel naast de deur zitten. Niall komt ook de kamer uitlopen en kijkt me aan. 'Je hoeft niet naar de wc he?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd, en veeg de tranen van mijn wangen af. Hij gaat naast me zitten en troost me. 'Alles komt goed, je moeder is nu alles aan het vertellen en ook hoe je vader er uit ziet.' 'HIJ IS MIJN VADER NIET MEER!' Schreeuw ik. Niall schrikt.

'Sorry...' mompel ik als ik zijn geschrokken gezicht zie. 'Het was niet de bedoeling om te gaan schreeuwen. Ik ben gewoon, heel erg overstuur.' Zeg ik zacht. 'Het geeft niet.' Zegt hij dan. 'Maar die man die wordt zo snel mogelijk opgepakt en dan kunnen wij weer fijn verder leven.' Ik kijk hem glimlachend aan en knik. 'Dankje Niall.' Zeg ik en ik geef een knuffel. 'Niall wil meer dan alleen een knuffel.' Lacht Niall. Ik sta op en zoen hem.

Dan komen mam en Noah de kamer uit lopen. 'Bah! Niet voor mijn ogen.' Zegt Noah als hij ons ziet. Ik laat Niall los en grinnik. 'Tja dat krijg je met verkering.' Zegt mam zuchtend die langs ons heen loopt. Niall moet nu ook lachen en we lopen achter mijn moeder en Bart aan.

'Waarom doet mam zo raar als ze bij Bart is?' Fluister ik in Noah's oor. Noah haalt zijn schouders op. 'Misschien verliefd?' Fluistert hij terug. 'Hoop ik niet, die Bart is lelijk joh.' Lach ik. 'Sshhtt! Je beledigt een ambtenaar in functie.' Grinnikt Noah. Ik moet lachen en Bart en mam kijken om. Ik hou mijn lach in tot ze weer omdraaien en dan proest ik het uit.

Als we weer bij mijn moeder thuis zijn nemen we nog een kopje thee. 'Mam, ik wil hier heel graag blijven, maar ik wil ook bij Niall wonen.' Zeg ik na wat gepraat te hebben. 'Ja, die keuze mag je zelf maken.' Zegt ze terwijl ze nog een keer thee inschenkt. 'Je weet dat je ook gewoon de ene maand of week hier kan en de andere week bij Niall.' Zegt Noah op een "duh" toon. 'Kan ik bij jou slapen?' Vraag ik. Niall knikt. 'Natuurlijk, je mag zo lang als je wilt bij mij slapen. Vind ik ook gezelliger.' Zegt Niall. Ik glimlach. 'Ik denk dat ik dan eerst een maand bij Niall blijf en dan weer een maand hier oke mam?' Vraag ik. Ze glimlacht. 'Is goed lieverd. Zolang jij maar gelukkig bent.'

{10 koppen thee later...}

'Wij moeten maar eens weer gaan.' Zeg ik en ik sta op. Mam doet hetzelfde. 'Oh lieverd, ik ben zo blij dat je terug bent!' Ze geeft me een knuffel. Ik glimlach. 'Ik ook mam, ik ook.' Ik neem afscheid van Noah en mam en wil naar buiten lopen als Noah me opeens tegen houd. 'Je had toch nog met kelvin?' Vraagt hij. Ik voel het schuldgevoel weer in me opkomen. 'Nee het is uit.' Zeg ik zacht. 'Oh sorry.' Zegt hij zacht. 'Geeft niet.' Ik glimlach kort naar hem, geef hem nog een knuffel, en loop dan het tuinpad af. 'Bedankt voor de thee!' Zeg ik nog. 'Is goed lieverd, bedankt dat jij terug bent gekomen!' 'Love you mam!' 'Love you too.' En ze zwaait ons uit. Ik zwaai terug tot we de straat uit zijn. 'Ik ben zo blij dat ik mam eindelijk en keer weer heb gezien.' Zeg ik even later. Niall knikt en kijkt even op van de weg. 'Ik ben trots op je, je hebt het goed gedaan.' Glimlacht hij.

Als we thuis aangekomen zijn zie ik Liv zitten. Ze staat op en opent haar armen. Ik ren op haar af en geef haar een knuffel. Weer begin ik te huilen, maar nu van blijdschap. 'Liv ik ben je zo dankbaar! Zonder jou was ik denk ik niet naar me moeder gegaan.' 'No problem girl!' Zegt ze blij. 'Ik heb ook al aangifte gedaan.' Zayn kijkt verschrikt op. 'Maar je wist toch niet meer wie je ontvoerder was?' vraagt hij. 'Nee, ik heb me vader aangegeven.' Zeg ik en glimlach kort naar hem.

Goedendag allen (What? Te netjes misschien...), hoe vinden jullie dit hoofdstuk? En vannacht lag ik te slapen en toen werd ik wakker door een keiharde knal. Bleek dus de onweer ergens ingeslagen te zijn... Ik stond binnen een seconde naast me bed. Nieuw wereld record volgens mij gehaald. Gelukkig was er geen schade, tenminste niet dat ik weet. Oké volgens mij boeit niemand dit iets maar ja. Vote? Comment of follow? Byeeeeee

{04-08-15}

Lol dus sinds de dag dat ik dit heb geschreven ben ik bang voor onweer.

(Het is 28 september whoo💚💙)