Hidden Love (Book ||)

The Beginning

Hidden Love ll – The Beginning

His POV:

The moment I lay my eyes on her I know she has something. Parang may kung anong humaplos sa puso ko nang makita ko siya ng araw na iyon. I was shock when for the first time some random girl approached me. I don't know, yes there are so many annoying girls approaching me before but she's different. Ayaw kong makipag-kaibigan sa iba, ayaw kong kaawaan nila ako. Ayaw kong mapalapit sa kanila dahil alam ko sa bandang huli ay iiwan din nila ako.. gaya ng ginawa ng mommy ko.

I love her.. but she left us. Bakit ba ang mga tao laging umaalis? Hindi ba nila naiisip ang mararamdaman ng maiiwan? Ano bang magandang naidudulot ng pag-alis? Meron ba?

Unang regalo ko sa kanya ay isang sketch pad. May disenyo itong malaking paru-paro sa gitna na napapalibutan ng makikinang na kolorete. Ipinabili ko iyon kay Manang Fe ng malaman ko na birthday niya. I missed her..

Sa ilang buwan ay hindi ako pinapalabas ng bahay ni Miss Lacoste sa isang hindi ko malaman na dahilan.

Nagulat ako ng bigyan niya ako ng regalo sa ika-labintatlong kaarawan ko. Sabi niya ay ginuhit niya daw ako. Nang mapakinggan ko ang voice recorder na kasama sa regalo niya ay lagi ko na itong pinapakinggan hanggang sa makatulog ako tuwing gabi.

Days, months, and years have passed... I almost love her. A silly puppy love it may called but those days, I really like her. I can't picture my future days without her by my side. Naging gabay ko siya sa mga panahon na wala akong makapitan. I love the way she poke my dimples. I love the way she called me Coops. Silly, yeah but damn I don't care!

Napapailing na lang ako.

She's my light... but when the moment she turn-off the switch, dim life embrace me. Parang nawalan ng liwanag. Parang dumilim bigla.. at hindi ko alam kung saan ang pindutan para maibalik ulit ang dating liwanag.

Sabi niya siya ang unang makikita ko pagkatapos ng operasyon. Sabi niya siya ang unang taong makikita ko sa tabi ko... sabi niya... sabi niya hindi niya ako iiwan.. pero hindi niya tinupad.

Years... bumalik ako sa dating mailap na ako. Mas lumala nga lang dahil namatay ang mommy ko. Depression is all over me. Pero hindi ko ipinakita iyon sa iba. When I grew up, sinikap kong maging palakaibigan lalo na sa mga taga-hanga namin. I even joined a band for distractions and I think I almost forgot her.. but almost is definitely not enough.

Everynight I go clubbing. Girls? Nah. Mas pipiliin ko pa ang alak kaysa sa kanila.

Umorder ako ng drinks sa isang server, hindi ko alam pero nang naramdaman ko na may nanonood sa akin ay nag-angat ako ng tingin. And then there's the server girl. Gazing at me. It's kinda like I'm an abstract painting, she's looking at me with curiousity and... amazement?

Tinitigan ko siya pabalik pero agad siyang nag-iwas ng tingin. My heart is kinda like saw a familiar thing. Parang may kung ano akong naramdaman sa loob na hindi ko mabigyan ng pangalan. Who is she?

And the moment I saw her again at my room with wide eyes I knew she has something. I don't believe in destiny or fate? That sucks bigtime. Happily ever after is just for hopeless dreamers. Sa mundong pabago-bago, ang kasiyahan ay hindi sigurado. Walang kasiguraduhan ang lahat ng bagay. Dadating din yung araw na hindi ka na magiging masaya.

I asked her to be part of our band and I don't even know why. Ni-hindi ko nga alam na kumakanta siya. Hindi ko alam... basta ang alam ko lang gusto ko lagi siyang makita.

Damn her eyes! Those warm brown eyes. Kahit na ayaw kong makita siya, hinahatak ako ng kanyang mga mata. I always wanted to see those eyes. I always wanted to see her... Para akong sabik na sabik sa hindi ko mawariang dahilan. Maybe... because I like... her?