30.05.2018 #1
Ağlıyordu kadın..Aylar geçse de dinmemişti acısı,sönmemişti yürek yangını..Dilsizdi kadının acıları.Kimselere diyememişti derdini,yaktığı ağıtlar kendi canını yakmaktan başka bir şeye yaramamıştı. Hiç haketmedigi halde kanatları kırılm...
Gözlerimi boş boş baktığım kerpiç tavandan ayırıp,üzerimde nefes nefese kalmış bir şekilde bana bakan adama çevirdim.Bir şeyler söylüyordu lakin ne dediğini duyuyor,ne de anlıyordum.Bakışlarım bulanıktı.Gözlerimi zor açıp kapatıyordum.Nefes alamıyordum daha doğrusu her daim şükerttiğim şeyi şu anda yapmaktan nefret ediyordum.Çünkü canım yanıyordu..Hemde kelimelere sığdiramayacağım kadar çok..
Şu dakikadan sonra düşündüğüm tek şey kendimi öldürmekti. Biliyordum...Ölüm bile yaşadıklarıma çare değildi,fakat bu utançla nefes almanın da bir faydası yoktu.Gözyaşlarım bile bu utancın,acının yanında diz çöküp ağlamayı bırakmışken ben nasıl hiç bir şey olmamış gibi yaşamaya,nefes almaya ve en önemlisi gülmeye devam edebilirdim ki?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Duyduğum boğuk ses ile düşüncelerimden çıkıp karşımdaki ağlayan adama baktım.Ağlıyordu lakin ağlamanın bir faydası yoktu.Her şey bitmişti.Ben ölen, o ise öldürüp üzerime toprak atan olmuştu bu hayatta o kadar.
''Affet..Affet beni Dila''
Kulağıma gelen fisıldama sesi ile açılmakta zorlanan,ağlamaktan bulanık gören siyahlarımı ona çevirdim.
Affetmek..Affetmek keşke yaşadığım utanca çare olsaydı..Affetmek keşke her şeyi başa döndürseydi..Sahi affet demekle bitiyormuydu herşey?
Derin bir nefes alıp ne durumda olduğuma bakmadan üstümdeki adamın kollarına yapıştım ve var gücümle baştan aşağı tırmalamaya başladım.Canı yansın istiyordum,beni attiğı cehennemin ortasinda diri diri yansın istiyordum.
"Dila"demiş ve ellerini kaldırıp saçlarıma doğru yönelmişti.Bir zamanlar açıkta kalan telini bile kıskandığını saçlarıma..
"Defoll" dedim fısıldayarak..Çünkü söyleyecek başka sözüm yoktu.
"Yalvarıyorum bir kez-"
"Sana bu evden defol dedim" dedim bir kez daha.Konuşmaya hakkı yoktu onun..Onun yaşamaya bile hakkı yoktu şu saatten sonra..
"Kalk üstümden " dedim bu sefer sesimin daha güçlü çıktığını umarak.Kendi sesim bile çok uzaklardan geliyordu gibiydi bana lakin üzerimdeki adamın kıpırdanması sesimin ona ulaştığını anlamıştım.
Saniyeler sonra üzerimdeki ağırlik kalktığında hiç vakit kaybetmeden yatakta cenin şeklini almış,iki büklüm olmuştum.Oysa onlar ne kadar masum ve güzeldi..Ama ben..Dilim söylemeye varmasa da ben masum degildim.Kendimden iğreniyor tüm bunları bana reva gören bu hayattan nefret ediyordum artık.Ne kasımlarımdaki ağrı,ne de yaşamak umurumda değildi artık.Umurumda olan tek şey geberip gitmekti.
''Dila''demiş ve fısıldayarak devam etmişti.
"Yapma kurban olduğum bak bana.Affet yalvarırımm affet''
"Git ve bir daha gelme" dedim bacak aramdaki sızıya aldırmadan.Burnumun direği sızlıyordu.Ağlamak istiyordum, bağırıp çağırmak,etraftaki herşeyi parçalamak istiyordum tıpkı parçalanan bedenim gibi.
