30.05.2018 #1
Ağlıyordu kadın..Aylar geçse de dinmemişti acısı,sönmemişti yürek yangını..Dilsizdi kadının acıları.Kimselere diyememişti derdini,yaktığı ağıtlar kendi canını yakmaktan başka bir şeye yaramamıştı. Hiç haketmedigi halde kanatları kırılm...
Burnuma gelen koku ile usulca gözlerimi açtığımda önce ne olduğunu ve nerede olduğumu anlayamadım.Sonra da göz kapaklarımın ağırlığına dayanamayarak gözlerimi tekrar kapatıp derin bir nefes aldım.En son karnımdaki bebeğimi düşürmek için ondan kaçtığımı,sonrasın da da hiç farketmediğim daha doğrusu akan gözyaşlarım sebebi ile göremediğim bir taşa takılarak yere kapaklanmıştım.Hem de en olmayacak şekil de yüz üstü..Gerisi ise bomboş ve karanlıktı..
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Düşüncelerimi bir kenara bırakarak ciğerlerimi yakan kokuya aldırmadan zorla açılan gözlerimi bir kez daha açtım ve bu sefer açık tutarak yavaşça odayı incelemeye başladım.Beyaz toprak ve saman karışımı yapılan kerpiç evin içi serindi.Kuçük bir penceresi ve yırtık da olsa ufak bir perdesi vardı.Yerde ki el dokuması olduğu belli olan halıdan hariç toprak zemin bomboştu.Üzerin de uzandığım divandan başka oturacak hiç bir şey görünmüyordu.Ne bir minder,ne de yastık..
Duvarlarda bir kaç elek ve ismini bilmediğim bir çok bitki vardı.Hepsi teker teker çivilere asılmış oldukları yerde öylece kurumuştu.Az ileride ki tahta sandalyenin üzerine atılmış heybede de buna benzer otlar vardı.
"Bitti mi?
Duyduğum hırıltılı ses ile evi incelemeyi bırakıp karşım da ki kadına baktım.Yattığım yerden sadece yüzünü görebiliyordum.Yüzünde ki çizgiler yaşını ele veriyordu lakin hala dimdik ayaktaydı.Başında ki bembeyaz tülbent,yüzünde ki dövme ve giydiği fistan ile tam bir doğu kadınıydı.Bakışları soğuk olsa da yine de bir değişik bakıyordu..Acır gibi..
"Anlamadım"dedim sessizce..Hiç tanımadığım bir kadın bile bana acıyarak bakmışken sesli ya da sessiz konuşmanın bir anlamı varmıydı,ya da kalmışmıydı?
"Hanemi incelemen bittiyse bebeğin durumuna bir kez daha bakalım"
Bebeğim...
Bir saniye bile düşünmeden canım yana yana,suçsuz olduğunu bile bile yaşamına son verdiğim bebeğim.
"Gerek yok"dedim ve acılarımı, çektiğim vicdan azabını bir kenara bırakıp ayaklarımı üzerinde yattığım sedirden aşağı uzattım.
"Kanaman yeni durdu sayılır.Halin perişan.Allahtan karnındaki sabı güçlüymüş ki hala rahminde "
"Bu seni ilgilendirmez.Onun da senin de canın cehenneme"
Yürek yakan sözlerimin ardından yaptığım tek şey gözlerimi yummak ve canıma can veren Rabbimden af dilemekti.
"Deme öyle..Bebek sahibi olmak isteyipte olamayan,kokusuna hasret kalan bir sürü insan var"
Düşüncelerimden çıkıp karşımdaki yaşlı kadının gözlerine baktım.Doğru söylüyordu.Bir bebek için kapı kapı doktor dolaşan,hocalara başvurup muska yaptıran bir sürü insan vardı.Ama bunların hiç biri benim için bir şey ifade etmiyordu ve hayatım boyunca da etmeyecekti.
