SİYAH MASAL

31.BÖLÜM

"Allah şahidim olsun ki ondan tek dileğim beni affetmen Dila"
*****
Söylediği her bir söz yüreğimi parçalasa da beni dağıtan,göz yaşlarımın bir bir akmasına sebep olan,yüzümü onun göğsüne yaslayıp hasret kaldığım kokusunu içime çeke çeke ağlamamın tek sebebi bu söylediği son sözlerdi.

Yanıyordu yüreğim hem de cehennemin en kuytu yerlerin de.Yardım dilendikçe daha fazla dağlanıyor,daha çok canımı yakıyordu.Çaresi yoktu ki söndüreyim.Dillerim lal olmuştu artık.Kendime bile itiraf etmekte zorlandığım şeyler koca bir dağ gibi üstüme çökmüştü.Kalkamıyordum artık bu yükün altından.Tek başıma yorulmuştum.

"Şehmuz" dedim gözyaşlarım bir bir akarken.Onu affetmek istiyordum lakin bu ne zaman dilimin ucuna gelse hep susuyor,zamana bırakıyordum.

"Söyle kurban olduğum"

Kısık ses ile söylenen sözler kulağıma geldiğin de bir kez daha canım yanmış,ağlamam daha da şiddetlenmişti.Onun karşısın da bir çocuk gibi ağlamak istemiyordum ama kendime de engel olamıyordum.

"Neden..Neden böyle oldu Şehmuz?.Biz bunu hak edecek ne yaptık" dedim zorla sessiz çıkan hıçkırıklarım arasından.

''Özür dilerim Dilam.Ağlama yalvarırım daha fazla akıtma o göz yaşlarını.Bir hata yaptım ve bunun bedelini sana yemin olsun ki fazlasıyla çekiyorum.Biliyorum hak ettim hatta daha fazlasını hak ettim ama olan oldu.Zamanı geri alamam lakin bir daha aynı hataya düşmem de.''

İkimiz de acı çekiyor ve ne yapacağımızı bilmiyorduk.Daha ne kadar böyle devam edeceğiz bunun hakkın da da bir şey bilmiyorduk ama çok yorulmuştum.Karnımdaki bebeğimin babasını bu kadar çok severken uzak davranmak gerçekten gün geçtikçe daha da zorlaşıyordu.Elbette olanlar dün gibi aklımdaydı ve biliyordum ki bu mezara girdiğim güne kadar da devam edecekti ama bu demek değildi ki yaşamaktan vazgeçeceğim.Oysa bir zamanlar kendi ayaklarımla gitmiştim ölüme..Ama şimdi..Şimdi daha güçlüydüm çünkü onun böyle bir yanlışı bir kez daha yapacağına asla inanmıyordum.

''İnsanlar bize bakıyor''dedim burnumu çekerek.

''İsterse tüm dünya baksın benim umurum da değil Dila.Şu anda umurum da olan tek şey sen ve bebeğim..''demiş ve sessizce bedenini bedenimden ayırarak elleri ile yüzümü kavramıştı.

''Bir bilsen ne kadar özlediğimi,inan ki kokun burnumdan gitmiyor.Kara gözlerine hasret kaldım Dila.Saçının her bir teline değen rüzgarı kıskandım ben.Doğacak bebeğim hakkın da konuşmayı özledim..Özledim ama yapamadım.Yaptığım kötülüğü yüzüme vurursun diye senden hep uzak durdum..Affet demem,diyemem de çünkü buna hakkım yok lakin bana güven.Bunu bana çok görme ne olur,lütfen"

Birkez daha burnumu çektim ve ellerimi usulca kaldırarak, dudaklarına doğru yol alan göz yaşlarını sildim.

"Doğru söylüyorsun.Affetmek kolay değil,kim bilir belki ömrümün sonuna kadar affetmeyeceğim de ama.."

Sustum.Gözlerimi kapatıp söyleyeceğim şeyi bir kez daha düşündüm ve daha sonra sessizce konuşmaya devam ettim.