30.05.2018 #1
Ağlıyordu kadın..Aylar geçse de dinmemişti acısı,sönmemişti yürek yangını..Dilsizdi kadının acıları.Kimselere diyememişti derdini,yaktığı ağıtlar kendi canını yakmaktan başka bir şeye yaramamıştı. Hiç haketmedigi halde kanatları kırılm...
Duyduğum sözler uzerine kalp atışlarımın hızlanmasına aldırmadan, aynı zamanda duruşumdan bir gram bile taviz vermeden öylece karşımdaki adama baktım..Her söz,her bakış yüreğimi sıkıştırıp canımı yaksa da sessizligimi korumuş ve onun konuşmasını beklemiştim.
"Beni iyi tanıyorsun"dedim en son aramızdaki sessizligi bozarak.Hala ayakta duruyor,yatakta oturmuş öylece ayak ucuna bakan adama bakıyordum.Kıyafetini çıkarmıştı ve hep olduğu üzerine sade bir şeyler giymişti.
"İnsanın sevdiğini tanıması için söze gerek yok"
"Bunu sen mi söylüyorsun?" dedim gülerek ve en sonunda dizlerimin beni taşımayacağından korkarak usul adımlarla ilerleyerek yatağa oturdum.
"Yapma Dilamm"
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Dilammm..
Eskiden bu sözleri duyduğumda içim içime sığmaz,nefes alamazdım..Öyle ki günlerce kulaklarımdan gitmezdi sesi..
Peki ya şimdi?
Beynimde yankılanan soruya cevap vermekten kaçınarak kendi halime konuşur gibi sessizce konuşmaya başladım.
"Biliyormusun Şehmuz.Bugün giydiğim o gelinlikten nefret ettim.Parçalamak,ben buna layık değilim deyip haykırmak istedim ama yapamadım.Neden biliyormusun?" dedim bakışlarımı ona çevirerek ve devam ettim.
"Sırf karnım da taşıdığım bebek için.Onun için bunca şeye katlandım ben.Varlığını bile kabullenemediğim bebeğim için,doğduğunda ona kötü gözle bakmasınlar diye.Neden Şehmuz neden?Haketmediğim bir şeyi neden yaşattın bana.?Bu hayatı mı reva gördün ?"
Usulca akan gözyaşlarıma aldırmadan ondan gelecek cevabı bekledim.
"Ağlama"demiş ve burnunu çekerek sessizce konuşmasına devam etmişti.Biliyordum ki oda aynı benim gibi ağlıyordu.
"Keşke demek için çok geç artık o yüzden keşke demeyeceğim.Bir hata yaptım ve bedelini bir ömür boyu ödeyeceğimi çok iyi biliyorum lakin bu demek oluyor ki pes edeceğim..Hayır..Asla pes etmeyeceğim ölene kadar,o kara toprağın altına cansız bedenim girene kadar bebeğimden ve senden vazgeçmeyeceğim."
Yutkundum..Sözleri kızgın gülleler gibi bir biri ardına bedenimi dağlasa da belli etmedim.Gözyaşlarım tek tek bilinmeyen diyarlara yol alırken sessizliğe büründüm.Çünkü bildiğim tek şey buydu..
"Şimdi ne olacak" dedim fısıldayarak.
"Hiç bir şey olmayacak.Yatacak ve dinleneceksin"
Derin bir nefes aldım ve yavaşça ayağa kalkarak pencerenin olduğu tarafa doğru ilerledim.Kalabalık azalmıştı lakin belli başlı insanlar hala avluda oturuyorlardı.
"Çarşaf bekliyorlar biliyorsun değil mi?" dedim zorla..
"Çarşaf falan yok kimseye hiç bir şey kanıtlamak yada göstermek zorunda değiliz"
