30.05.2018 #1
Ağlıyordu kadın..Aylar geçse de dinmemişti acısı,sönmemişti yürek yangını..Dilsizdi kadının acıları.Kimselere diyememişti derdini,yaktığı ağıtlar kendi canını yakmaktan başka bir şeye yaramamıştı. Hiç haketmedigi halde kanatları kırılm...
Kapıda ki kadını gördüğümde damarlarımın her bir hücresinde dolanan tüm kanlar çekilmiş,bedenimi saran korku başka bir boyuta doğru geçiş yapmıştı.Aklımda ne Ahmet ağa'nın belirsiz sözleri ne de Şehmuz'un ona verdiği cevaplar vardı.Şu an aklımda olan tek şey bu kadının konağa hangi sebeple geldiğiydi.Gelecekti elbet çünkü burası onun yıllardır yaşadığı,evladını kucağına aldığı yerdi lakin bu kadar çabuk gelmesi beni çok şaşırtmıştı.
''Korkma''
Şehmuz'un sesi kulağıma geldiğinde neden böyle bir şey söylediğini anlamamıştım ki tam o sıra da onun arkasına geçtiğimi ve kollarını eklem yerlerim beyazlayacak duruma gelene kadar sıktığımı fark ettim.Ne zaman,nasıl oldu bilmiyorum ama canını yakmış olmalıydım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
''Özür dilerim canını yakmak istemedim''dedim başımı omuzunun bir karış aşağısına yaslarken.Korkumu bu kadar belli ettiğim için kendime kızdım.O kocamın,bebeğimin babasının annesiydi ve ben var olan kötü durumu daha da kötüleştiriyordum.
Korkuyordum.Hemde fazlasıyla korkuyordum.O kızla kapının önünde beni yere yatırıp sürüklemesini hala unutmamıştım.Onun yüzünden hem bebeğimi,hem de kocamı kaybedecektim..
''Evden gitme sebebin şimdi belli oldu baba''
Şehmuz'un sert çıkan sesi ile ona sokuldum.Bu ses beni daha da çok tedirgin ediyordu.
''Bu evde duramayız artık''
''Yanlışın var baba.Bu evde biz duramayız.Ben karıma kötülük yapanı anamda olsa affedemem.Ben kendimi affetmedim ki anamı affedeyim baba''
Sesler daha fazla yükseliyordu ve benim elimden kocamın gövdesine sarılmaktan başka hiç bir şey gelmiyordu.
''Siz bu konaktan hiç bir yere gitmiyorsunuz.Biz ne gerekiyorsa konuştuk''
''Ne konuştuysanız benimde bilmeye hakkım var Ahmet ağa''
''Sana bilmen gerekenleri söyledim Şehmuz..Kendine gel karşın da baban var''
''Bunu son bir kez daha soracağım baba.Burada neler oluyor''
Suratımı dayadığım beden kasılınca derin bir nefes aldım ve sesimi duymasını ümit ederek fısıldadım.
''Lütfen Şehmuz çok korkuyorum''
Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüp tek tek toprağa düşüyordu.
''Olan bir şey yok evlat..Siz burada kalacaksınız ve biz de bağ evine gideceğiz.Bundan sonra böyle olacak.''
''Neden baba neden''
Sesin birden yükselmesi ile olduğum yerde irkildim ve sımsıkı sarıldığım,yaslandığım gövdeyi bırakarak ondan ayrıldım.Titreyerek kollarımı göğsümde birleştirdim.İkisi de karşılıklı durmuş birbirlerine bakıyordu..Derken ses hiç beklenmeyen yerden gelmiş ve Sultan hanım ağa konuşmaya başlamıştı.
