SİYAH MASAL

27.BÖLÜM

Ezici bakışlara aldırmadan konaktan dışarı çıkıp yola koyulduğumuzda ikimizden de ses çıkmıyordu.Bu arada güneş yüzünü iyice göstermeye, sıcaklık hissedilir derece de artmaya başlamıştı.Şu durumda ne yapmam ve nasıl davranmam gerektiğini bilmiyordum.

Hiç bir şey doğru düzgün gitmiyordu.Sabaha karşı Şehmuz ile aramızda olanlar,kaynanamın ezici bakışları ve sözleri,yetmiyormuş gibi bir de Reyhan denen pislik..Ne kadar düşünmek istemesem de beynimi kurt gibi kemiriyordu tüm bu olanlar.

İşte bu yüzden oturduğum araba koltuğundan birazcık aşağı kaydım ve başımı arkaya yaslayarak gözlerimi kapattım.

Gördüğüm rüyanın etkisi ile ve olanlar yüzünden bir daha uyuyamamıştım.Bu da gözlerimin ateş gibi yanmasına sebep oluyordu.Üstüne bir de gözümün içine vuran güneşi hesaba katarsak durumum felaketti.

Felâket..

Aslında benim durumuna uyan en güzel kelimeydi.Hayatım tam bir felaketti.Hiç olmayacak kişiye aşık olmuştum,sonra aynı kişi tarafından kötü hem de çok kötü şeylere maruz kalmış,yine aynı kişi ile evlenmiştim üstelik hamileyken.Kısacası bir  bilinmezliğe doğru yol alıyordum.Bakalım zaman ne gösterecekti.Rabbimden tek bir dileğim vardı oda bu yolda sürüklenirken canımın daha fazla yanmamamsıydı.

Derin bir nefes aldım.Sonra da kafamın için de dolaşan düşünce  bulutlarını elimin tersi ile kenara iteleyip oturduğum yerde bir kez daha kıpırdandım.Bir sağa,bir sola.

"Al bu yastığı başının altına koy ve uzan.Hem ayakların rahat eder,hemde mide bulantına iyi gelir"

Kulağıma gelen ses ile birlikte gözlerimi hemen açtım ve kendime çeki düzen verdim.

"Rahatım"dedim gözlerimi bir görünüp bir kaybolan yol manzarasına çevirirken.

"Hadi uzan lütfen.Hava sıcak,çok bir şey yemedin ve uyukusuzsun."

Aslında söylediklerinin hepsi doğruydu.Uykusuzdum çünkü kötü bir rüya ile gözlerimi açmış,daha sonra Şehmuzun çıplak vücudu ile güne merhaba demiştim.Aynı zamanda acıkmıştım.Hem de öyle bir acıkmıştım ki sanki midemin içinde kazı çalışması yapıyordu birileri.Hiç bir şey yiyememiştim.Merdivenler den aşağı inerken onu gördüğüm de açlık maçlık kalmamıştı bende.Hele bir de ağzını yayarak beni yok sayıp Şehmuz ile konuşması..İşte o vakit hissettiğim tek şey kıskançlıktı.İstediğim ise ayağımda ki ayakkabıyı çıkarıp suratının ortasına bir tane patlatmaktı.Tam da bu sebeplerden dolayı hiç bir şey yiyememiştim ve şu an bundan o kadar çok pişmandım ki..

Derin bir nefes aldım ve bir hoş olan,benim bile aklımın almadığı,alamadığı düşünceleri bir kenara bırakıp yanıma bırakılmış yastığı elime aldım.En iyisi onun dediğini yapıp uyumaktı.Hiç olmazsa açlığımı hissetmez ve tüm gün olanları biraz da olsa düşünmezdim.