30.05.2018 #1
Ağlıyordu kadın..Aylar geçse de dinmemişti acısı,sönmemişti yürek yangını..Dilsizdi kadının acıları.Kimselere diyememişti derdini,yaktığı ağıtlar kendi canını yakmaktan başka bir şeye yaramamıştı. Hiç haketmedigi halde kanatları kırılm...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hamileliğim boyunca kendime bir söz vermiştim.Hiç bir durum karşısında kolay kolay sinirlenmeyecek,bebeğime bunu yansıtmamak için elimden gelen her şeyi yapacaktım.Lakin bazen zorlanıyordum.Utanmadan karşıma geçmiş kocama göz diken kadın karşısında sinirlenmemek elimde değildi.
Neyse ki Feride ablanın ansızın karşımda belirmesi ile günüm daha da güzel geçmiş hiç olmazsa o kadını düşünmemiş ve düşünmemek için elimden geleni yapmıştım.Kadının tatsız varlığını unutmak zor olmamıştı.Dışarı kar yağarken ,cayır cayır yanan sobanın yanında sıcacık çaylarımızı mideye indirirken tüm kötülükler unutulmuş farklı farklı sohbetler açılmıştı.Fakat konunun dönüp dolaştığı yer yine her zaman ki gibi Timur ağa olmuştu.
Ne zaman adı geçse gözleri ışıldıyor,yanakları kırmızının farklı bir tonuna bürünüyordu lakin bir an sonra ışıldayan gözlerinin içini hüzün bulutları kaplıyordu.Sebebini sormadım daha doğrusu soramadım..Dilim varmadı demeye zaten şişmiş karnıma kaçamak bakışları söze yer bırakmıyordu..Bu kadın korkuyordu.Evlenmekten değil,evlendikten sonra yine aynı şeyleri yaşamaktan korkuyordu.Üstüne kuma gelmesinden,gelen kadının ezici bakışlarından ve her seferinde çocuk verememenin yüzüne tokat gibi çarpılmasından korkuyordu.Haksız da sayılmazdı.Bu topraklarda çocuk ,hele ki erkek çocuk önemliydi.Bu topraklar ki bir çok sevdaya mezar olmuştu.Burası böyle bir yerdi işte.Acıması yoktu.Sevmenin ayıp,sevdiği adamla beraber kaçmanın namussuzluk,evlat doğuramamanın suç olduğu bir yerdi.Yapacak bir şey yoktu.Böyle gelmiş böyle gidecekti.Dileyelim ki gelecekte bizim yaşadıklarımızı evlatlarımız yaşamasın..
Karanlığın yavaş yavaş kendini belli etmesi ile tüm ısrarlarıma rağmen Feride abla ayaklanmış ve tam bu sıra da içeriye Şehmuz ve timur ağa girmişti.Timur ağa'nın soğuk hakkında ki ağzından çıkan küfürler bizi görünce kesilmiş,yerini bambaşka bakışlar almıştı.Elbet bunu kaçırmamıştım .Adam sanki Feride abla'ya yiyecekmiş gibi bakıyordu ve bunu fark eden tek ben değildim.Bunu Şehmuz da fark etmişti.Aramızda fark etmeyen bir kişi varsa oda Feride ablaydı.Sesi duyduktan sonra kafasını eğmiş sanki ayaklarında dünyanın en garip şeyi varmış gibi incelemeye koyulmuştu.Saniyeler sonra da kapıdan hızla çıkıp gitmişti.Onu uğurlamak için hemen harekete geçsem de Timur ağa'nın bakışları ile olduğum yerde kaldım ve kapı dan çıkmasını gözlerimi kısarak izledim.Adamın bakışların da öfke vardı.Belli ki Feride ablanın ona bakmayışını hazmedememişti.
''Sence bu işin sonu nereye varır?''
Gözlerimi kapıdan ayırıp,mavi gözleri ile bana bakan Şehmuz'a çevirdim.Mavi hareleri sanki bir şeyler biliyormuşcasına parlıyordu.
''Bilmem.Sence?''dedim kollarımı göğüslerimde birleştirirken.Gözlerini avını takip eden bir avcı gibi iki kolumun arasına sıkışan ve hamilelikten dolayı daha bir dolgunlaşan memelerime dikmişti.
''Bence biz bunları bir kenara bırakalım.Sonuçta ikisi de yetişkin insanlar.''demiş ve ellerini belime dolayarak beni kendine çekmişti.
