30.05.2018 #1
Ağlıyordu kadın..Aylar geçse de dinmemişti acısı,sönmemişti yürek yangını..Dilsizdi kadının acıları.Kimselere diyememişti derdini,yaktığı ağıtlar kendi canını yakmaktan başka bir şeye yaramamıştı. Hiç haketmedigi halde kanatları kırılm...
"Kocana taktım diye üzülme Dila.Nasıl olsa sen gideceksin ve hepsi bana kalacak "
****** Acı neydi?
Dili,dini,rengi varmıydı?
Acı gerçek şuydu ki acı'nın dili,dini,rengi ve zamanı yoktu.Acı her yerde aynıydı.Can yakardı,ağlatırdı,düşündürdü ve en kötüsü de bir yerden sonra insanın elini kolunu bağlayıp önünde diz çöktürürdü.
Peki ya ben? Elimi kolumu bağlayıp bu kahrolası geçmek bilmeyen acının önünde diz mi çökecektim?
Asla..Her Ne olursa olsun mücadeleme devam edip,dimdik ayakta duracaktım.Gerektiği yerde susacak, gerektiği yerde de pençelerimi çıkarıp karşımdaki düşmana acımadan savuracaktım.
Tıpkı şu anda olduğu gibi.
Gözlerimi kapadım,derin bir nefes aldım ve bir kaç saniye sonra kulağıma fısıldayan kadının uzaklaşmasına müsade etmeden konuşmaya başladım.
" Bir kadının ne kadar tehlikeli olabileceğini en iyi başka bir kadın bilir bunu biliyorsun değil mi Reyhan?" deyip hiç bir şey olmamış geri çekildim ve şaşkınlığını umursamadan diğer tebrikleri kabul etmeye başladım.Bundan sonra böyleydi.Canımı yakanın fazlasıyla canını yakacaktım.. ** Saniyeler dakikayı, dakikalar da saatleri kovalamış ve en son kuşak merasimi başlamıştı lakin aklimda hala o kız vardı.Kulağıma fısıldadığı her bir söz kızgın bir ok gibi bedenime saplanmıştı..
Derin bir nefes aldım ve boğazımda ki yumruyu gidermek için yutkunup kardeşime baktım.
Gözlerim elindeki kırmızı kuşakla bana bakan kardeşimde olsa da,içimde yanıyordu.Işıl ışıl parlayan gözlerinin içine bakarak "senin ablan o kuşağı hak etmedi,senin ablan o evden namusuyla çıkmadı"deyip avazım çıktığı kadar bağırmak istiyor lakin yapamıyordum.
Ağlamanın,feryad etmenin ne bana,ne de karnımdaki bebeğe yararı olurdu artık.Şu saatten sonra bize hiç bir şeyin faydası olmaz,olamazdı.Biz her dalga geldiğinde parçalanmamak için tutunmaya çalışan küçük bir kayıktık.Fakat ne kadar tutunursak tutulalım kıyıya çarpacak ve çarpmanın etkisiyle yaralar alacaktık lakin ayakta kalmak için asla pes et meyecektik..
"Ablamm"
Gözlerimi kapatıp,derin bir nefes aldım ve ağlamamak için rabbime dua ederek yavaşça araladım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Canım"dedim titreyen sesimle.Ağlamayacaktım.
"Çok güzelsin ablam"
"Teşekkür ederim"
"Söylediğimi unutma tamam mı" dediğin de sessizce kafamı salladım..Söyledikleri daha dün gibi aklımdaydı.Abla ben gelince bana güzel yemekler yap,konağı gezdir,annemler çağırırsa beni gönderme..Bunlar..Bunlar unutulacak şeyler değildi.
