The Silent One --BTS Jimin--

Ik wil het niet

Ik kleed me om naar mijn pyjama en trek een trui over mijn hoofd, op dat moment komt Jimin de slaapkamer binnen en ik schrik 'Oh, sorry ik ben vergeten te kloppen' zegt hij en ik trek de trui naar beneden, gelukkig had ik al een shirt aan. 'Waarom doe je een trui over een shirt?' vraagt hij en ik haal mijn schouders op 'Je hebt altijd lange mouwen aan, is dat niet warm?' 'Soms, je raakt eraan gewend' zeg ik en loop de kamer uit.

Ik sta in de keuken een komkommer in stukjes te snijden, ik vind dat altijd lekker om op te eten als klein toetje. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het 8 uur is, mooie tijd om toetje te eten toch? Ik zie dan een klein litteken en kijk naar mijn mes, ik kan het weer doen. Ik haat mezelf toch, iedereen haat me. Waarom zou ik hier eigenlijk staan als iedereen me haat? Ik stroop mijn mouw op zweef met het mes boven de huid, net als Jimin de kamer in komt. Ik schrik op en Jimin kijkt me aan, ik leg het mes snel op het aanrecht, doe mijn mouw omlaag kijk en naar de stukjes komkommer die ik net heb gesneden. 'Wat deed je?' vraagt Jimin en loopt richting de keuken 'I-ik sneed de komkommer in stukjes, wil je er ook een paar?' 'Waarom zat je mes dan bij je arm?' Vraagt hij en wijst naar mijn arm 'O-oh dat was gewoon... dat zag je verkeerd hoor' hij fronst en ik slik. 

'Laat je arm zien' zegt hij en ik schud mijn hoofd 'Waarom niet?' ik weet niet wat ik moet antwoorden 'G-gewoon, dat wil ik niet' 'Heb je iets te verbergen daar?' Hij kijkt me recht aan in de ogen, nog steeds wijzend naar mijn arm 'N-j-misschien' zeg ik en sta tegen het aanrecht aan want Jimin zet een stap naar mij toe 'Eva!' hij zucht en laat zijn arm zakken 'Waarom ben je zo mysterieus?' 'Ben ik dat?' hij knikt 'Je laat niks los van jezelf. Laat me je arm gewoon zien, we zitten al 4 jaar in dezelfde klas en nu 2 weken bij elkaar in de kamer' 'Nee!' hij zet weer een stap en ik wil het liefst op het aanrecht springen 'Eva laat me verdomme je arm zien!'. Ik kruis ze voor mijn borst en hij zucht voordat hij er een pakt 'Nee!' hij strekt de arm en stroopt in een beweging de mouw omhoog. 

Het is even stil, een paar seconden... maar het voelt een uur. 

Hij kijkt naar mijn arm en dan met grote ogen naar mij 'W-wat...'. Ik krijg tranen in mijn ogen en hij slikt 'Wat zijn dit?' 'Littekens' piep ik en hij voelt met zijn duim over mijn arm waar je allemaal kleine witte streepjes op ziet. 'Eva...' zegt hij en trekt me mee naar de bank 'Waarom doe je je dit aan?!' 'Waarom denk je?!' zeg ik boos terug terwijl er een traan over mijn wang rolt 'Denk je dat ik nu zo'n fantastisch leventje heb? Ik heb een KUT-leven zal ik je zeggen. En weet je door wie dat voor een groot deel komt?' hij kijkt me met grote ogen aan en ik wijs naar hem 'Door jou'. 

'Eva... het spijt me' zegt hij en ik lach door mijn tranen en boosheid heen 'Alsof dat alles goedmaakt! Alsof al die wonden ook nog IN mij verdwenen zijn door die 4 woordjes' hij kijkt op van de bank naar mij en ik zie dat hij ook tranen heeft gekregen 'I-ik had niet door dat ik zoveel deed... maar ik wil stoppen, echt waar! H-hoe.. wat moet ik doen om te laten zien dat ik het goed wil maken?' 'Als je eens stopt met pesten, het voor me opneemt als jou vriendjes me in elkaar slaan of de meiden me wegduwen. Dat zou wel eens heel wat verbetering opleveren. Laten we dan maar verder kijken'. Hij staat dan ook op en komt voor me staan 'Maar wat is dat andere deel wat dit veroorzaakt?' zegt hij en wijst naar mijn arm 'Je zei dat ik groot deel had veroorzaakt, maar wat is het andere dan?' 

Ik kijk naar mijn arm en snif 'Dat krijg je misschien later te horen... begin eerst maar met het aardiger doen tegen me' 'Maar dat doe ik toch al?' 'Ja, hier! Maar ook op school! Het hoeft niet dat alles meteen moet stoppen, het liefste wel natuurlijk maar kom later naast me staan in de pauze, praat gewoon tegen me als een vriendin en niet als een of andere vaatdoek zoals de andere jaren. Als je dat gewoon doet helpt het me al genoeg' Ik trek mijn mouw omlaag en loop naar de keuken terug om mijn komkommerstukjes in het schaaltje te doen en loop weer langs Jimin 'Ik ben in de slaapkamer'.

Ik plof op bed en begin te huilen in mijn kussen. Ik snif even later als ik klaar ben en neem een stukje komkommer voordat ik in bed ga liggen. Ik zie mijn trui als ik een komkommer pak en ruk het van mijn hoofd, het heeft geen zin meer om het hier te verbergen, Jimin weet het nu toch wel.