The Silent One --BTS Jimin--

17 jaartjes jong

Ik word wakker door een harde bonk. Ik schiet omhoog en kijk de kamer rond, eigenlijk zie ik niet heel veel zonder mijn bril maar kan wel kleuren onderscheiden.

Ik kijk naar het bed naast me en zie dat Jimin er niet in ligt. 'Jimin?' roep ik en wil mijn bed uit gaan 'Nee wacht!' hoor ik uit de huiskamer komen en ik blijf stil zitten.

Even later hoor ik iets schuiven en dan komt Jimin de kamer in met een lach 'Oke, kom maar staan' ik ga netjes staan en hij komt naar me toe 'Sluit je ogen' ik doe mijn ogen dicht en voel ook tegelijk zijn handen over mijn ogen gaan.

'En nu voorzichtig lopen, ik zeg wel welke kant op' zegt Jimin dan en ik waggel voorzichtig naar voren, ik weet na al deze weken wel hoe ik moet lopen naar de huiskamer vanaf mijn bed.

'En hier stilstaan. Drie, twee, een!' Jimin haalt zijn handen weg en ik open mijn ogen. De huiskamer is versiert met slingers en de bank is gevuld met ballonnen die met een touwtje en plakband eraan vastgeplakt zijn.

Ik lach en de tranen schieten in mijn ogen door de verrassing 'Woah Jimin' krijg ik eruit en hij komt voor me staan 'Gefeliciteerd! Je bent 17 geworden!' hij geeft me een knuffel en ik geef een knuffel terug 'Dankjewel' 'Kom kom kom'.

Jimin zet me neer op de bank en loopt snel weg. Ik kijk rond in de kamer, het is door de slingers heel kleurrijk geworden en dan komt Jimin terug met een doos 'Ik heb ook een cadeau voor je. Ik hoop dat je het leuk vind'. Hij zet het op mijn schoot en ik trek het cadeaupapier er vanaf.

Ik open de doos en zie er verschillende pakketjes in liggen. Ik haal er allemaal spullen uit voor het tekenen, een shirt met de tekst "Perfectly Imperfect" en nog een laatste pakketje, het lijkt wel een dikke deken als ik het voel.

Ik ga staan zodat ik het helemaal zie nadat ik het heb open gemaakt, het is een roze en een grijze koala onesie. Ik lach en Jimin pakt de grijze van mij aan 'We hebben matchende onesies!' zegt hij vrolijk en laat die van hem zien 'Zullen we hem aandoen? We zijn toch de hele dag vrij' ik knik en we stappen in onze onesie.

We kijken elkaar aan en ik lach want Jimin trekt zijn capuchon over zijn hoofd waar een gezichtje van een koala op is gemaakt 'Jij ook' lacht hij en huppelt naar me toe en trekt mijn capuchon over mijn hoofd en zet dan weer een paar stappen terug om me te bekijken.

'En?' vraag ik en hij grijnst 'Je ziet er schattig uit' ik bloos 'Je bent mijn koala' zegt hij dan en ik kijk hem verbaast aan 'Koala?' 'Ja, dat is vanaf nu je bijnaam. Koala' hij legt zijn handen op mijn wangen en beweegt ze onafhankelijk van elkaar alle kanten op. Ik lach en doe het bij hem ook, hij heeft van die mochi wangen, Jimin is ook schattig. 

Als ik mijn nieuwe tekenspullen bekijk gaat mijn mobiel af. Jimin geeft hem en ik kijk wat er staat "Thuis". Ik kijk Jimin even aan als hij het ook leest en neem dan op 'Met Eva' 'Eeeevaa... Je vader hier... Kom je vanmiddag naar huis toe?' ik slik en blijf Jimin aankijken die aandachtig meeluistert, ik vind het niet erg dat hij het doet 'Ja ik zal kijken of dat lukt papa. Ik moet vragen of ik van het terrein af kan' 'Hoe durf je zo te praten!' word er opeens geschreeuwd in mijn oor en ik schrik 'IK BEL JE VOOR JE VERJAARDAG EN JE KOMT NIET EENS NAAR ME TOE!'.

Ik slik, pap is denk ik weer dronken ofzo. 'Sorry papa' zeg ik 'SORRY? IK HEB EEN MISLUKKELING ALS DOCHTER! Je hebt me verlaten... Je hebt niet eens vrienden en je haalt slechte cijfers' 'Sorry' zeg ik weer met tranen in mijn ogen en dan hoor ik een eentonige piep, pap heeft opgehangen.

Ik kijk weer naar Jimin en hij trekt me in zijn armen 'Laat je vader maar. Hij was weer dronken, ik ben er wel voor je' ik huil kort op zijn schouder en zijn hand gaat troostend over mijn rug. 

'Hij heeft gelijk' snif ik en Jimin stopt met aaien 'Wat?' 'Pap heeft gelijk. Ik ben een mislukkeling' Jimin duwt me van zich af en kijkt me aan, zijn handen hebben mijn schouders stevig vast. 'Helemaal niet!' Zegt Jimin een beetje boos en ik snif weer 'Ik heb hem toch verlaten? Ik heb toch helemaal geen vrienden? Ik haal helemaal geen hoge cijfers...'

'EVA' Zegt Jimin en ik kijk hem geschrokken aan terwijl er weer een traan mijn oog verlaat 'Hoe durf je dat over jezelf te zeggen' zijn stem is opeens heel streng geworden, hij kijkt me ook boos aan. 'Je hebt hele goede cijfers, je haalt telkens een 7 of hoger bij elke toets. Je hebt je vader verlaten voor een hele goede reden, hij mishandelt je thuis maar hier ben je veilig. En over de vrienden... denk je nou echt dat je geen vrienden hebt?'

Ik kijk even naar beneden 'N-nou... ik heb er niet veel' 'Moet je er veel hebben dan?' Ik haal mijn schouders op en kijk dan weer naar Jimin 'Maar ik heb er sowieso 1 denk ik' hij geeft me een scheve lach en trekt een wenkbrouw op 'Dat denk je?' Ik knik 'Dat weet ik wel zeker, je zal mij nooit meer kwijtraken' zegt Jimin en ik lach.