The Silent One --BTS Jimin--

Breath

A/N:

Leuk he? Cliffhangers

~~~~~~~~~~~~

//STILL JIMIN POV//

"Eva.. Eva wordt alsjeblieft wakker" zeg ik terwijl de tranen in mijn ogen schieten. Ik heb haar omgedraaid en ze ligt slap in mijn armen.

Ik zucht diep. Ik moet mezelf herpakken, wat moet ik doen? Rustig nadenken Jimin...

Ik leg haar neer op haar rug en buk om te checken of ze nog ademt. Ik hoor heel lang niks en ik kijk op, dit kan niet.

Ik slik en druk mijn voorhoofd tegen die van haar. Dan valt het muntje, beademen!

Ik ga snel goed zitten en doe haar hoofd iets omhoog zoals ik het heb geleerd. Ik knijp haar neus dicht en neem een hap lucht voordat ik dichterbij haar mond kom.

Ik adem uit in haar mond en kijk naar haar ribbenkast. Het gaat even omhoog door mijn lucht die ik inblies. "Kom Eva" mompel ik en doe het nog een keer.

Ik moet het nog 3 keer doen en dan voel ik een zachte luchtstroom tegen mijn wang. Ik had de moed bijna laten zakken, ik was zo bang.

Ik kijk met grote ogen naar het meisje en er vallen 2 druppels water uit mijn ogen op haar arm. Ik hoor Namjoon op de achtergrond praten, ik denk het met het alarmnummer.

Inderdaad. Niet veel later komen er broeders de kamer in en word ik weggehaald bij Eva. "Nee! Ik wil mee!" Zeg ik en zie dan Namjoon voor me "Ik wil met Eva mee!" "Het is goed, je kan met ze meerijden" zegt Namjoon.

Ik kijk naar hoe ze mee word genomen "Haar ademhaling!" Wordt er geroepen en ik slik "Heeft een van jullie iets gezien?" Vraagt er een vrouw aan mij en Namjoon.

"Jimin" zegt Namjoon achter me "Hij is haar vriendin, hij wil graag mee". "Kom maar mee, we zullen voor haar zorgen" zegt de vrouw en begeleidt me uit de kamer. Ook de man is meegenomen maar door een ander ambu.

Ik zit in het ziekenhuis, dezelfde vrouw naast me. "Je hebt haar leven gered" zegt de vrouw en ik schud mijn hoofd "Ik ben een waardeloze vriend". "Nee, kijk waar je zit. Je vriendin heeft je nu nodig" Zegt de vrouw "Jij bent juist een van de beste vriendjes die je je kan wensen"

Ik kijk naar de vrouw naast me en ze lacht naar me "Je hebt het beste gedaan. Als jij haar niet liet ademen was ze dood geweest. Je hebt haar leven gered" herhaalt de vrouw.

Even later komt de arts "Ze is nog niet bij bewustzijn, maar je kan bij haar komen kijken" zegt hij en ik sta direct op. Ik bedank de vrouw die me hielp en volg de arts naar de kamer waar Eva ligt.

Het is stil in de kamer, op de kleine piepjes van de apparaten na. "Ze ademt weer stabiel gelukkig, ik hoorde dat jij haar beademing gaf" zegt de arts en ik knik terwijl ik naar Eva kijk.

Ze ligt op bed alsof ze lekker slaapt. Ze heeft wel een kapje over haar mond voor het ademen. "We gaan haar in de gaten houden. Hopelijk komt de vandaag of morgen weer bij. We zullen dan een paar tests doen" vertelt de arts en hij legt een hand op mijn schouder.

"Ik zal je alleen laten, druk op die rode knop als er iets gebeurt" zegt de arts nog en hij loopt de kamer uit.

Ik zucht en dan komen alle emoties nog 3 keer zo erg omhoog. In 1 week heb ik zoveel verloren. Ik wil niet dat ik Eva ook nog verlies. De tranen rollen over mijn wangen als ik naar haar bed loop en buig over haar hoofd.

Ik druk een kus op haar voorhoofd en pak haar hand vast. "Eva" fluister ik en leg mijn hoofd op die van haar "Blijf bij me oke? Laat me niet alleen"