The Silent One --BTS Jimin--

Toch nog?

Het is een week later.
Ik sta op van mijn tafel en opeens staat Jimin voor me 'Hey Eva' ik slik en zet een stapje terug omdat hij opeens zo dichtbij is 'Jimin..' zeg ik er verschijnt een lach op zijn gezicht 'Zullen we samen lunchen?' Ik trek mijn wenkbrouwen op, hij maakt inderdaad vooruitgang. Hij heeft me een heel stuk minder gepest en ook de rest is rustiger dan normaal, hij is echt de leider qua pestgedrag hier op school. 'J-ja is goed' zeg ik en pak mijn tas 'Kom' hij begint te lopen en ik ga achter hem aan. 'Ga maar naast me lopen, anders lijkt het net alsof ik een stalker heb' zeg hij en waait zijn rechter hand naast hem als teken dat ik daar kan lopen 'Oke' ik maak twee huppeltjes en loop zo naast hem.

We komen aan bij de achterkant van de school, daar is het vaak rustig maar ik kom er eigenlijk nooit omdat er soms van die jongensgroepen zijn. Jimin stopt bij een tafel en gaat zitten 'dit is een leuk plekje toch?' Ik knik en ga voorzichtig tegenover hem zitten, het voelt nog zo raar. We pakken ons eten en ik neem een hap van mijn broodje worst 'Dit keer dus geen kaas?' Zegt hij met een scheve lach en ik schud mijn hoofd 'Nope'.

'Eva, ik heb een vraagje' ik kijk op en Jimin krapt achter zijn hoofd 'Doe ik het goed?' Ik frons 'Hoe bedoel je?' 'Ik moest toch stoppen met pesten? Je wilde graag dat iemand met je mee ging lunchen' 'Ooooh' zeg ik en knik 'Je bent al heel goed op weg'. Jimin lacht weer 'Mooi zo' 'Wil je me dan leren kennen?' Vraag ik en hij kijkt op van zijn eten 'Misschien' ik lach en slik mijn broodje door. 'Ik ben inderdaad benieuwd naar hoe je jeugd was omdat ik je al een paar jaar ken maar niks van je weet' verteld hij en ik frons 'Maar jij hebt ook niks over jezelf verteld' 'J-ja dat klopt'.

'Maar.. ben ik nu zo ver dat ik het mag weten?' Vraagt hij weer en ik denk na. Het is best persoonlijk, niemand weet het behalve ik. Ik haal mijn schouders op 'Ik weet het niet, voor mijn gevoel ken ik je nog maar een paar dagen omdat je toen pas echt tegen me ging praten' hij tuit zijn lippen en trekt zijn neus een beetje omhoog waardoor er voor heel even kleine rimpeltjes ontstaan. Ik moet lachen om wat hij doet en hij kijkt me verbaast aan 'Hey, je lacht' ik kijk op 'Ja?' 'Dat heb ik je eigenlijk nooit eerder zien doen, net lachte je ook al' ik voel dat ik bloos en lach weer. Hij kijkt me ook blij aan waardoor zijn ogen veranderen in 2 zwarte streepjes.

Ik zit op bed en kijk op als Jimin de kamer in loopt 'Eva, kan je me met mijn huiswerk helpen?' 'Welk vak?' 'Bio, ik begrijp er helemaal niks meer van' ik lach en hij houd het boek omhoog 'Wat wil je weten?'. Nadat ik hem heb geholoen zijn we allebei aan het lachen om een raar plaatje in het boek. Ik val achterover en plof met mijn hoofd op het kussen waardoor er iets uit vliegt, de foto met met ouders.

Ik kijk hoe hij op de grond komt en ik spring erop af en Jimin kijkt me verbaast aan 'Wat is dat?' 'Niks, gewoon een foto' zeg ik nonchalant en sta op om hem op te bergen 'Mag ik hem zien?' Ik kijk naar de foto en dan naar Jimin 'Ik heb ook een foto!' Hij springt van mijn bed af en haalt uit het laadje van zijn nachtkastje ook een foto. Hij loopt terug naar mij toe en klopt op het bed om weer te gaan zitten. Ik twijfel even maar ga dan tegenover hem zitten.

'Kijk, dit is mijn foto' zegt hij en draait de foto naar mij toe.
Je ziet hem achter iemand staan die op een stoel zit, het is een oudere vrouw die vrolijk lacht en Jimin geeft haar een knuffel van achteren.
'Dit is mijn oma, als er vakantie is woon ik bij haar' zegt hij 'Ze lijkt me heel erg lief' 'Ja dat is ze ook' lacht hij en ik kijk op van de foto 'Maar waarom ben je dan niet bij je ouders?'  Hij zucht 'Omdat die heel vaak weg zijn door hun werk, ik mis ze best vaak maar ben het gewend. Al toen ik klein was sliep ik vaak bij oma'.

Hij kijkt dan ook even naar de foto en kijkt dan naar mij 'En jij?' Ik schrik even, hij heeft zijn foto laten zien dus moet ik dat nu natuurlijk ook doen.
'D-dat eeh.. Dit is de foto' ik draai hem om en Jimin kijkt er aandachtig naar 'Woah.. je lijkt heel erg op je moeder' zegt hij met een glimlach en ik knik terwijl de tranen in mijn ogen zich ophopen. 'Eva, waarom huil je' zegt Jimin en ik verberg mijn gezicht onder mijn haar 'Doe ik niet' 'Jawel, ik zie het toch?'.

Opeens word mijn blonde haar een stukje opzij geduwd en kijk op. Jimin kijkt me aan terwijl zijn hand mijn haar opzij houd 'Vertel het me dan. Als je het in je houd heeft het alleenmaar slechte gevolgen' ik slik, ik heb het inderdaad aan niemand verteld. Ik snif en doe een plukje haar achter mijn oor 'O-oke' ik ga recht zitten en leg de foto neer. Ik ga het hem vertellen.

Jello! (Dat zeg ik altijd als hello maar jello klinkt leuker maar oke)
Ff een vraagje, hoe vinden jullie het verhaal tot nu toe?
Bye bye! ~Eyevie
^.^