The Silent One --BTS Jimin--

Aandacht

Ik loop samen met Jimin naar school. 'Eva, zullen we vandaag in de kantine zitten?' Zegt hij opeens en ik kijk hem aan 'Hoezo? Is het buiten niet goed?' 'Jawel hoor maar. Mijn vrienden...' hij kijkt omlaag en zucht 'Niks... we gaan gewoon daar zitten' Ik kijk hem verbaast aan en we komen ons lokaal inlopen.

'Hallo Eva, lekker geslapen?' Vraagt het meisje wat altijd voor me zit en ik kijk haar voorzichtig aan 'Ja' 'Mooi zo, ik niet trouwens dus ben in een nogal slechte bui'. Nadat ze die zin zegt duwt ze de boeken van mijn tafeltje die ik er net heb op gelegd en ze draait lachend om.

Ik kijk naar mijn boeken en dan naar het groepje van Jimin aan de andere kant van het lokaal, ze lachen allemaal behalve Jimin. Die lacht af en toe nep als hij wordt aangestoten en stopt dan weer bijna direct. We maken oogcontact en hij kijkt me bezorgt aan maar knikt naar me dat ik mijn spullen op moet pakken.

De pauzebel gaat en Jimin pakt mijn pols als iedereen het lokaal al uit is 'Kom, naar de kantine' 'Woah woah! Rustig' ik kan nog net mijn tas op mijn rug gooien en hij trekt me het lokaal uit. We lopen door de overvolle kantine en mensen kijken ons geïrriteerd aan. We gaan aan de rand zitten van de laatste tafel en Jimin krijgt opeens van alle kanten geroep naar zich toe. 'Hey Jimin wat doe je nou?' 'Kom bij ons zitten, straks krijg je ook dat kutkind virus' 'Nee... straks heeft hij het al!' 'Waarom ben je opeens zo vaak met haar?'.

Ik kijk naar de jongen voor me en hij is boos... heel boos. 'J-Jimin' zeg ik en sta ook op als hij opstaat en hij gaat op de tafel staan 'HEY!' het word doodstil in de kantine. 'Ik woon nu al iets meer dan 3 weken met Eva op de kamer door het oneven aantal jongens en meisjes. Zoals jullie weten heb ik haar gepest, heel erg gepest. Maar ik heb Eva leren kennen. Ze heeft pijn, van huis uit en van hier en dat veroorzaken wij!' Verteld hij en slikt even om de zaal rond te kijken 'Ik heb Eva leren kennen, en ik stop met het pesten. Als jullie nou zo stoer zijn zoals jullie je dat voordoen, stop dan ook'.

Jimin springt de tafel af aan mijn kant en kijkt me kort aan voordat hij zijn armen om me heen slaat. Ik bevries voor een paar seconden, wat doet hij? Ik heb al heel lang geen knuffel gehad, heel lang, ongeveer 4 jaar lang niet meer. Ik leg voorzichtig mijn handen ook zijn rug en hij laat me dan los.
Als we weer gaan zitten begint de zaal steeds harder te praten maar wij gaan in stilte eten, ik weet niet wat ik moet zeggen.

Na school gaat hij met zijn vrienden naar buiten zie ik. Ik loop vandaag dus alleen terug naar de dorm. Ik zwaai mijn rugtas op mijn rug en loop met muziek in mijn oren door de gangen heen naar buiten, op weg naar de dorm.

Als ik bijna bij de dorm ben is een nummer afgelopen en is het even stil. Dan hoor ik opeens een kreet en ik stop meteen met lopen, wie was dat? 'AAAAHG' hoor ik weer en ren op het geluid af. Ik zet mijn muziek op pauze en ik kijk om het hoekje bij de achterkant van onze dorm, de fietsenstalling van ons deel.

Ik hoor weer een kreet van pijn en zie een groep jongens om iemand heen staan, ik zie alleen niet wie. 'Jongens, jongens daar is ze' zegt er een en ze kijken allemaal mijn kant op 'Oh daar is je vriendinnetje... die zal je wel weer opknappen vriend' degene die dat zegt deelt nog een trap uit en de jongens lopen mijn kant op maar lachen alleen naar me. Ik kijk ze kort aan en zie dan de jongen op de grond liggen 'Gaat het?' Vraag ik als ik naar hem toe ren en kniel naast hem, dan zie ik wie het is.

Jimin ligt voor me op de grond met een wond bij zijn oog en opgekruld met zijn armen om zijn middel geslagen. 'JIMIN!' Schrik ik en help hem om rechtop te gaan zitten 'Wat is er gebeurt?' Zijn mond gaat open maar er komt niks uit, zijn ogen kan hij ook nauwelijks open houden. 'Laten we naar binnen gaan' zeg ik tegen hem en steek mijn arm onder zijn oksel zodat ik hem kan ondersteunen tijdens het lopen.