The Silent One --BTS Jimin--

Verhaaltje

Ik zucht diep en kijk naar de klok aan de muur. Hij geeft ongeveer half 3 aan, het is nog midden in de nacht.

Jimin ligt naast me zacht te snurken, zijn arm hangt losjes over mijn middel. Ik denk dat ik er even uit ga, mezelf even afleiden tot ik weer probeer te slapen.

Zo stil mogelijk stap ik het bed uit, pak ik een trui op van Jimin en loop de kamer uit. Voorzichtig doe ik de deur dicht en trek de trui over mijn hoofd.

Het is hier iets lichter door het breede raam naast de deur. Ik loop naar de keuken en pak een glas uit een van de kastjes.

Ik kon niet slapen omdat ik moest nadenken over te tekening. Waarom zou een kind dat tekenen? En wie tekende het? Met een zucht vul ik het glas met water en neem een slok.

Opeens hoor ik een tik tegen het raam, alsof er een steentje tegen aan wordt gegooid. Ik kijk om en zie een zwart figuur staan, niet ver van het raam af.

Het figuur wuift naar me dat ik moet komen en laat daardoor zijn gezicht meer zien. Ik zet het glas neer en loop naar de deur om in mijn schoenen te stappen.

Buiten loop ik naar het figuur toe "Taehyung wat doe je nog zo laat buiten?" Hij trekt een wenkbrauw omhoog "Waarom ben jij nog zo laat wakker?"

"Ik kon niet slapen" zeg ik "Ik ook niet" reageerd Taehyung en we kijken elkaar even aan. Zijn gezicht staat serieuzer dan hoe ik hem eigenlijk ken.

"Je zei dat je me graag wilde helpen, dat ik dingen bij je kwijt kon" zegt Taehyung, zijn lage stem valt me nu pas echt op omdat het buiten heel stil is.

"Ja, als iets je dwars zit" zeg ik met een knikje "Dus je meende het?" Vraagt Taehyung "Waarom zou ik het zeggen maar dan niet doen?" Vraag ik terug en hij haalt zijn schouders op.

We beginnen te lopen door het bos en het is even stil. "Wil je luisteren?" Vraagt Taehyung weer "Als jij het wil vertellen".

"Ik heb een verhaal" begint Taehyung en we gaan zitten op een grote steen naast de weg. "Er was eens een jongetje.. jong, speels en onschuldig. Eigenlijk was dat hoe hij zich voordeed" Taehyung stopt heel even.

"Het jongetje was eigenlijk heel verdrietig van binnen. Hij had zijn pa nooit gekend dus hij heeft nooit buiten voetbal kunnen spelen of geleerd om te fietsen. Het jongetje moest het zelf doen.

De moeder van het jongetje was ook niet lief. Ze dronk heel veel en praatte heel raar. Het jongetje wilde zijn ma helpen om te stoppen maar kreeg straf als hij de flessen weg wilde gooien.

De ene keer kreeg het jongetje billenkoek, maar later ging zijn moeder ook op andere plekken slaan. De school waar het jongetje op zat zag de blauwe plekken op zijn armen en vroeg hoe ze daar kwamen.

Het jongetje lachte en zei dat hij was gevallen met het spelen. De school geloofde hem gelukkig. Hij wilde niet dat zijn mama naar de gevangenis moest, hij wist dat zijn mama beter kon worden.

Maar zijn ma ging verder. Bijna elke dag kreeg hij straf, ook als hij niet aan de flessen zat of netjes op zijn kamer bleef.

Zijn mama had op een dag iets gevonden om harder te kunnen slaan, het was een klein zweepje. Het shirt van het jongetje werd uitgetrokken en hij werd geslagen met het zweepje.

Telkens als hij moest huilen werd hij extra geslagen. Telkens als hij iets zei ook. Weer zag school de plekken op zijn lichaam en vroeg ernaar. Dit keer probeerde hij weer een smoes te bedenken.

Maar het lukte niet. Het jongetje barstte in huilen uit en vertelde wat er was gebeurt. Een week lang werd het jongetje nog harder geslagen maar toen werd hij uit huis gehaald door een paar mannen.

Het jongetje had geen spulletjes meer, ook geen mama die hij zo graag wilde helpen. Hij voelde het aan dat er iets was, maar hij was te jong om het nog goed te begrijpen.

Na een tijdje wachten kwam hij bij een gezin, ouders en 2 andere kinderen. Hij werd geadopteerd. Toch had hij het gevoel dat hij niet helemaal werd geaccepteerd in zijn nieuwe familie"